Η δουλειά ενός καθηγητή

Λόγω εμπειρίας (έχω διδάξει παντού, από μαθητές Δημοτικού, Γυμνασίου, Λυκείου, ως φοιτητές ΑΕΙ και ενήλικες) μπορώ να πω με σιγουριά, ότι η διδασκαλία σε εφήβους 15-18 ετών στα Δημόσια σχολεία, ήταν ότι πιο εξαντλητικό. (Στη σύγκριση συμπεριλαμβάνω και το ελεύθερο επάγγελμα-παροχή υπηρεσιών, γιατί δούλεψα και με μπλοκάκι παλιότερα. Και μην συγχέουμε την ανασφάλεια του ελεύθερου επαγγελματία, με το βαθμό δυσκολίας του κάθε επαγγέλματος, γιατί είναι διαφορετικά πράγματα.)

Αυτό που κάνει πανδύσκολη τη δουλειά ενός καθηγητή στα Γυμνάσια-Λύκεια, ΔΕΝ είναι το ωράριο διδασκαλίας, αλλά οι συνθήκες εργασίας, δηλαδή: ο πολύ μεγάλος αριθμός εφήβων στις τάξεις ( 30), που σε συνδυασμό με το ατίθασο κι απείθαρχο της ηλικίας, μπορούν να στείλουν και τον πιο ψύχραιμο χαρακτήρα, για … χαπάκια. Οι ανεπαρκείς αίθουσες και γενικότερες υποδομές, εντείνουν

το πρόβλημα και φυσικά εκτός από την εξάντληση του διδάσκοντα, διαμορφώνουν , αναπόφευκτα, κακά εκπαιδευτικά αποτελέσματα.
Και για να πειστούν εδώ μέσα, κάποιοι «συνήθεις ύποπτοι», αναρωτηθείτε το εξής: αν τα εξαιρετικά πολυάριθμα τμήματα μαθητών (πχ 30) βοηθούν το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα, τότε γιατί στα φροντιστήρια (που λειτουργούν ανταγωνιστικά μεταξύ τους, αλλά και με τη δημόσια εκπαίδευση), διαφημίζονται μετά μανίας τα «ολιγομελή τμήματα» που διαθέτουν στις επιχειρήσεις τους ;
Θεωρώ πως το ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει η πολιτεία, για το ωράριο των καθηγητών στα Γυμνάσια-Λύκεια, θα ήταν να λαμβάνει υπόψη τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη. Για παράδειγμα, ένας φιλόλογος Γυμνασίου που κάνει 21 ώρες σε τάξεις των 30 εφήβων μαθητών, δεν είναι το ίδιο με ένα γυμναστή που διδάσκει 21 ώρες σε ολιγομελή τμήματα (για παράδειγμα των ειδικών σχολείων).

Το ιδανικό βέβαια, θα ήταν να διαμορφωθούν από την πολιτεία καλές συνθήκες διδασκαλίας (λογικός αριθμός μαθητών, επαρκή μέσα και διδακτικές αίθουσες), που αποτελούν ουσιαστική προϋπόθεση για άριστο εκπαιδευτικό αποτέλεσμα. Εάν συνέβαινε αυτό, κανείς καθηγητής, δεν θα υποδεχόταν με αρνητική διάθεση, μια αύξηση του ωραρίου του. Γιατί, οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να νιώθουν δημιουργικοί και χρήσιμοι με την εργασία τους (είναι εξάλλου παράγοντας της προσωπικής ευτυχίας), παρά τα όσα δυσφημιστικά και συκοφαντικά έχουν ακουστεί τα τελευταία χρόνια.
Αλλά, όλα δείχνουν πως η μόρφωση των νέων μας, που καθορίζεται ουσιαστικά, από την συνολικές συνθήκες διδασκαλίας (και άρα μάθησης)
δεν εμπίπτει στις πρώτες προτεραιότητες του κράτους (και αυτό είναι κάτι που διαχρονικά συνέβαινε, όσο μπορώ να θυμηθώ, εξ ου και η κατρακύλα της χώρας).
Δυστυχώς, τα Μνημόνια και η έξωθεν επιβολή της οικονομικής λιτότητας, έχουν διαμορφώσει ένα σκηνικό, που κατά τα φαινόμενα,
δεν επιτρέπει τη βελτιστοποίηση του δημόσια παρεχομένων αγαθών, όπως η Παιδεία, αλλά αντίθετα εξαντλείται σε περικοπές των χρηματοδοτήσεων (προσλήψεις, υποδομές σχολείων κτλ).
Και είναι κρίμα.
Γιατί αν υπάρχει μόνο, ένας τομέας, που αξίζει να επενδύσει μια χώρα βυθισμένη στην ύφεση, αυτός είναι αναμφισβήτητα, ο τομέας της Παιδείας: η επένδυση του μέλλοντος της Ελλάδας και τους έθνος.