Η δίκη του Ακη είναι μια ευκαιρία. Δεν είναι ρωμαϊκή αρένα

Ο Ακης χωρίς χειροπέδες φεύγει από τον Κορυδαλλό. Ο Ακης με χειροπέδες μπαίνει στο Εφετείο. Είναι σκεπτικός, είναι θλιμμένος, θα κάνει αποκαλύψεις, δε θα «δώσει» ονόματα, θα καταγγείλει την εξόντωσή του από συγκεκριμένα κέντρα.

Θα ακούσουμε πολλά το επόμενο διάστημα στην πολύκροτη δίκη, τη μεγαλύτερη για διαφθορά πολιτικού και μάλιστα τέτοιου βεληνεκούς. Θα σπαταλήσουμε πολλές ώρες αναλύοντας αν ο Ακης είναι θλιμμένος, αν κάθεται άνετα στο εδώλιο, αν μιλάει με τη Βίκυ Σταμάτη ή τον πρώην φίλο του Γιάννη Σμπώκο.

Τέτοιες δίκες μοιάζουν με αρένες που στήνονται για το φιλοθεάμον κοινό το οποίο θα φωνάζει ανάλογα με την εξέλιξη της μάχης και στο τέλος θα κάνει το γνωστό σήμα με τον αντίχειρα προς τα κάτω. Σκοτώστε τον μονομάχο, θα πει ο λαός και όλοι θα φύγουν ευχαριστημένοι από το Κολοσσαίο.

Όσοι έχουν ζήσει έστω και λίγο τη δίκη του Α. Παπανδρέου και των άλλων υπουργών θα θυμούνται ότι ήταν η πρώτη δίκη όπου επιτράπηκε η ζωντανή μετάδοση. Χιλιάδες ώρες τηλεοπτικού προγράμματος είχαν μετατρέψει την τηλεόραση σε πραγματική αρένα. Τότε η θεαματικότητα της δίκης ξεπερνούσε ακόμη και την αμερικανική σαπουνόπερα «Τόλμη και Γοητεία» που έκανε θραύση.

Ευτυχώς, σήμερα η κοινωνία είναι πιο ώριμη για να μη δέχεται να μετατραπεί μια δίκη σε άγριο θέαμα. Τουλάχιστον δε θα γίνουμε όλοι εμείς τα θηρία που θα κατασπαράξουν τους «κακούς». Πρόκειται για μια ποινική δίκη, με μάρτυρες, κατηγορούμενους, κατηγορητήριο, δικαστές και μια τελική απόφαση. Αυτό είναι και τίποτε παραπάνω για να ασχολούμαστε με τον Ακη και τη συμμορία του. Και το λέμε αυτό διότι ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης γίνεται πολύ εύκολα. Αν αρχίσουν οι μεν να λένε ότι ο Ακης είναι Πασόκος, οι δε ότι έρχονται και δεξιά  λαμόγια στο εδώλιο και ο ΣΥΡΙΖΑ να το παίζει τιμητής των πάντων, τότε ζήτω που καήκαμε. Υπάρχουν άλλα μεγαλύτερα προβλήματα στην κοινωνία από τον Ακη.

Το ίδιο ισχύει και για την κυβέρνηση. Αν δημιουργήσει η δίκη την αίσθηση ότι τώρα…. καθόμαστε θα το πληρώσουμε ακριβά. Και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο τώρα που τα πάντα κρέμονται σε μια κλωστή.

Από την άλλη πρέπει να σημειώσουμε δύο πράγματα:

Το πρώτο είναι η θλιβερή εικόνα που δημιουργεί η δίκη ενός πανίσχυρου πολιτικού. Όχι ότι θα κλάψουμε για τον Ακη. Τα ήθελε και τα έπαθε. Θα κλάψουμε όμως για το πολιτικό σύστημα που γέννησε διεφθαρμένους πολιτικούς και τώρα τρέχει να ξεπλυθεί στην Κολυμβήθρα της δίκης του Ακη. Είναι πράγματι θλιβερό να βλέπεις έναν πρώην υπουργό να δικάζεται για διαφθορά. Αλλά ακόμη πιο θλιβερό είναι να βλέπεις το πολιτικό σύστημα να προσπαθεί να αποκαθαρθεί βάζοντας μπροστά τον Ακη. Για να σπάσει το απόστημα της Μεταπολίτευσης δε χρειάζονται απλά δίκες στην αρένα. Απαιτούνται βαθιές τομές στα πολιτικά κόμματα, ριζική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού αλλά και συνευθύνη από την πλευρά του κόσμου. Κανείς Έλληνας δεν είναι άμοιρος ευθυνών για τα πολιτικά σκάνδαλα, όσο ανέχεται συμπεριφορές τύπου Ακη και μάλιστα τις επιβραβεύει.

Ωστόσο το δεύτερο που πρέπει να ειπωθεί είναι πως η δίκη που ξεκίνησε σήμερα μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να αποτελέσει την αφετηρία για αλλαγή στον τρόπο που οι πολιτικοί βλέπουν το κρατικό χρήμα. Ίσως, η παραδειγματική τιμωρία ανθρώπων όπως ο Ακης, ο Σμπώκος, ο Παπαγεωργόπουλος και όλα τα πολιτικά πρόσωπα που ακολουθούν να τρομάξει τα υποψήφια λαμόγια που καραδοκούν κάθε μέρα για να κάνουν πλιάτσικο.

 antinews.gr