Η κυπριακή αυτοκτονία

Την ώρα που η «επανάσταση» του κυπριακού «όχι», του συναισθηματισμού και της ουτοπίας πανηγύριζαν για το χαστούκι που τάχα έδωσε η Κύπρος στην Γερμανία και στην Ευρωζώνη, εμείς από εδώ γράφαμε (βλέπε άρθρο με τίτλο «Ο κυπριακός μονόδρομος») για τον μοναδικό δρόμο που είχαν ν’ ακολουθήσουν οι Κύπριοι.

Φυσικά, τόσο στο διαδίκτυο, όσο και από

άλλα μέσα, γίναμε αποδέκτες των γνωστών υβριστικών σχολίων και διαφόρων άλλων φληναφημάτων.

Πριν αλέκτωρ λαλήσαι, η «επανάσταση» φαίνεται ότι βάζει την ουρά στα σκέλια.

Οι Ρώσοι, τους οποίους εμφάνιζαν οι περισσότεροι ως την εναλλακτική πρόταση για τη σωτηρία της Κύπρου, αρνήθηκαν κατηγορηματικά να παίξουν τέτοιο ρόλο.

Σιγά μη διακύβευαν τόσο τις εξαγωγές τους (το 40% αυτών κατευθύνεται στην Γερμανία), όσο και
την ενεργειακή τους πολιτική με την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη.

Άλλωστε, για να βοηθήσουν ζήτησαν τον ουρανό με τ’ άστρα, ίσως κι ολόκληρο το νησί της Αφροδίτης.

Λίγο πολύ, ότι έκαναν με την Ελλάδα, μοιράζοντας υποσχέσεις, αλλά στην κρίσιμη στιγμή μας υπέδειξαν να απευθυνθούμε στο ΔΝΤ.

Η ουσία είναι ότι μετά από τόσες παλινωδίες, οι Κύπριοι ξεκινούν πάλι από εκεί που είχαν αρχίσει.

Το «κούρεμα» των καταθέσεων, είναι σαφές ότι αποτελεί την μοναδική τους επιλογή, έστω και σε βελτιωμένη έκδοση.

Κι αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά, ότι πολιτική δεν μπορεί να γίνεται υπό το πρίσμα συναισθηματισμών, με υψωμένη γροθιά και μεγαλοστομίες.

Οι Κύπριοι είχαν ενημερωθεί επισήμως κι ανεπισήμως, από την ημέρα που εισήλθαν στην Ευρωζώνη, ότι πρέπει να αλλάξουν το τραπεζικό τους σύστημα και να το εναρμονίσουν με τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Ο Χριστόφιας, αγρόν ηγόρασε.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η θητεία του αποδείχτηκε καταστροφική για την οικονομία του νησιού.

Κι όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι, συμφώνησε –όπως πλέον αποδεικνύεται με έγγραφα που κατέθεσε στο γερμανικό κοινοβούλιο ο Σόϊμπλε-  με το «κούρεμα» καταθέσεων, ενώ κάλεσε άρον άρον την τρόικα στην Κύπρο.

Κι όταν έφτασε η ώρα για την υλοποίηση των συμφωνημένων, παρέδωσε την καυτή πατάτα στον Αναστασιάδη.

Ο οποίος, αποδείχτηκε κι αυτός απροετοίμαστος. Λες και δεν ήξερε.

Όλα στον βωμό της μικροπολιτικής, θυσία στον λαϊκισμό και στις μεγαλοστομίες.

Κι όταν οι Κύπριοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με όλη την Ευρώπη στο πρόσφατο eurogroup, θολωμένοι από την πραγματικότητα και μη έχοντας άλλο σχέδιο, βρέθηκαν μετέωροι.

Μετά, όλα είναι γνωστά. Ο πρωτεργάτης της καταστροφής Χριστόφιας και το κόμμα του, εκ του ασφαλούς πλέον, άρχισαν να παίζουν το παιγνίδι του λαϊκισμού.

Κι έφτασαν τα πράγματα εδώ που έφτασαν.

Η κυπριακή κυβέρνηση, αρνήθηκε από την αρχή το «κούρεμα» καταθέσεων άνω των 100 χιλιάδων, που ήταν η βασική πρόταση τόσο του ΔΝΤ, όσο και του Σόιμπλε.

Φοβήθηκαν ότι θα χάσουν τους μεγαλοκεφαλαιούχους Ρώσους, που θα έπαιρναν το καπελάκι τους και θα έτρεχαν σ’ άλλους τραπεζιτικούς και φορολογικούς παραδείσους –ίσως στη Λετονία-.

Κι όχι μόνο αυτό. Η «επανάσταση» έπρεπε» να λάβει και μέγιστο επικοινωνιακό χαρακτήρα για να προσδοκούν και τα εσωτερικά οφέλη.

Τρίχες κατσαρές.

Η κυριούλα δημοσιογράφος –μεταλλαγμένη εσχάτως- που φώναζε σε ελληνικό «ουρανό», ότι ένιωσε «περήφανη» για το «όχι» των Κυπρίων, την επόμενη ημέρα, έκρυψε την περηφάνια στα σκέλη της.

Όπως τόσοι και τόσοι «περήφανοι» ουτοπιστές.

Όλοι οι άλλοι, που έφερναν ως παράδειγμα την Κύπρο για την διαπραγματευτική της ικανότητα και κατατρόπωναν την ελληνική κυβέρνηση για …δουλικότητα, δείχνουν να χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους.

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, οι Κύπριοι αυτοκτόνησαν. Τόσο με το έκτρωμα που έφτιαξαν και συντήρησαν, όσο και με τις αρνήσεις τους μπροστά στην αδυσώπητη πραγματικότητα.

Κι αφού έγιναν ιδανικοί αυτόχειρες, ξανακάθονται τώρα και συζητούν από το σημείο που σήκωσαν σπαθιά, γιαταγάνια και κανόνια…

Στερνή μου γνώση… 

grpost