Οι όμορφες αυταπάτες, όμορφα καίγονται...

Εάν η κατάσταση στην Κύπρο δεν εξελισσόταν τόσο δραματικά, τα πράγματα στην Ελλάδα θα μπορούσαν να είναι έως και διασκεδαστικά με όλους αυτούς τους... γνωμολόγους, που εξαπολύουν επί των κεφαλών μας τους φετφάδες της ευήθειάς τους.

Η διαβόητη πλέον απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο, αλλά κυρίως το ηχηρό «όχι» της Βουλής των Αντιπροσώπων στη Λευκωσία, λειτούργησαν όπως η βολίδα στο πιστόλι του αφέτη, απελευθερώνοντας στο δημόσιο στίβο όλες εκείνες τις γραφικές ή επικίνδυνες φιγούρες, που διεκδικούν λόγο και θέση περιωπής στα δημόσια πράγματα.

Πολιτικοί ταγοί, σε ρόλο Αντον Τσέχωφ, ορμήνευαν τους Κυπρίους να προστρέξουν στη Μόσχα, για να σωθούν... Με ασύγγνωστη επιπολαιότητα, διότι

ως εκ της θέσεώς τους θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν-μάλιστα ο ίδιος-είχε ζητήσει εδώ και δύο χρόνια, από την Ε.Ε. και τους G-20, «να τερματισθεί η λειτουργία της Κύπρου, ως καταφυγίου για τις εξωχώριες εταιρείες». Από κοντά, για να μην υποληφθούν σε… αμάθεια και διάφοροι αναλυτές και δημοσιολογούντες των νυχτερινών τηλεπαραθύρων και των social media, θυμήθηκαν τον «Μόσκοβο που θα φέρει το σεφέρι» κατά των τρισκατάρατων-παπικών τε και λουθηρανών- δυτικών…

Αμουσοι κι απαίδευτοι λαθρεπιβάτες της συγκυρίας βρέθηκαν να υποδεικνύουν στον Ελληνισμό, επιλογές «αυτοκτονικού ιδεασμού». 

Αγνοώντας, πλην των δύο πρώτων, τις υπόλοιπες στροφές του Εθνικού μας Ποιήματος, δεν εννόησαν ποτέ τους δύο στίχους από τη δέκατη στροφή του ποιητή μας: «Δεν είν' εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλή»… 

Μπορεί σε δύσκολους καιρούς, όπως οι τωρινοί, τα πτωχοπροδρομικά του Κοσμά του Αιτωλού και οι... προφητείες του γέροντα Παΐσιου να προσφέρουν παραμυθία, αλλά δεν αρκούν για να ερμηνεύσουν όσα συμβαίνουν κι αναμφίβολα μας ταλαιπωρούν.

Εγκλωβισμένοι σε ένα μαζοχιστικό μηχανισμό αυτοθυματοποίησης, παράγοντες κι οπαδοί της εθνικιστικής, αποκρουστικής, Δεξιάς και της παράφρονος Αριστεράς, ήγειραν μνημείο, λατρευτικό, στο «υπερήφανο όχι» των Ελληνοκυπρίων βουλευτών. 

Αλλά, όταν περιφρονείς το ύψιστο μάθημα διεθνών σχέσεων και πολιτικής, που αναβλύζει από το διάλογο Αθηναίων και Μηλίων, θα υποστείς τις οδυνηρές συνέπειες της απερίσκεπτης αποκοτιάς. Τα «υπερήφανα όχι» πρέπει να είναι αποτελεσματικά και για να είναι τελεσφόρα πρέπει να εδράζονται σε ισχύ.

Και, δυστυχώς, σε αυτόν τον πολύπλοκο κόσμο που ζούμε, ισχυρός είναι αυτός που ερμηνεύει τις υπάρχουσες συνθήκες και συμφωνίες, δεσμευτικά για τους άλλους... Πραγματικά, εάν η κατάσταση στην Κύπρο δεν ήταν τόσο δραματική, θα μπορούσαμε ακόμη και να χαρούμε για «τις ωραίες αυταπάτες, που τόσο όμορφα καίγονται» τούτες τις ημέρες...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Η. ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
naftemporiki.gr