Η κρίση της Κύπρου δικαιώνει τον Σαμαρά

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Κύπριος Πρόεδρος πετάει για Βρυξέλλες όπου θα λάβει μέρος στο κρίσιμο Eurogroup που θα καθορίσει τις άμεσες εξελίξεις στο νησί. Οι τελευταίες πληροφορίες λένε πως η τελική συμφωνία δεν είναι σίγουρη και μια θετική έκβαση δεν έχει ακόμη κλειδώσει.

Πέρα από το ενημερωτικό επίπεδο, τα γεγονότα στην Κύπρο τις τελευταίες δέκα περίπου ημέρες, πιστεύω πως θα πρέπει να βάλουν σε δεύτερες σκέψεις, κυρίως όσους είχαν την άποψη πως η απειλή των εταίρων ήταν «χάρτινη» και θα υποχωρούσαν πανικόβλητοι αν βρισκόταν μπροστά σε ένα «περήφανο» ΟΧΙ της ελληνικής κυβέρνησης το Φθινόπωρο του 2011. Κανείς δεν επιχαίρει για αυτά που ακολούθησαν το αρχικό ΟΧΙ της κυπριακής Βουλής των αντιπροσώπων, η σκέψη κάθε πραγματικού Έλληνα είναι πάντοτε θετικά προσανατολισμένη απέναντι σε αυτό το πανέμορφο και τόσο τυραννισμένο ελληνικό νησί. Δεν είναι δυνατόν όμως να μην βγάλει κανείς τα συμπεράσματά του από τα όσα συνέβησαν εκεί το τελευταίο διάστημα, τόσο όσον αφορά τις προθέσεις των «εταίρων» όσο και για τις ρεαλιστικές δυνατότητες δανεισμού ή εξωτερικής βοήθειας από τρίτες

χώρες.

Αυτά που συνέβησαν έως τώρα στην Κύπρο δείχνουν κατά βάση δύο πράγματα.

1. Επιβεβαιώνουν την αναλγησία των «εταίρων» μας στην Ευρωζώνη και κυρίως της Γερμανίας
2. Δικαιώνουν την πολιτική απόφαση του Αντώνη Σαμαρά τον περίφημο Νοέμβριο του 2011

Για το πρώτο δεν έχω πολλά να πω. Καθώς περνά ο καιρός, αυτό γίνεται ολοένα και περισσότερο φανερό. Και δεν είναι μόνο μια αναλγησία τιμωρητική και «ηθικολόγα» που κουνάει το δάκτυλο και νουθετεί τα «κακά» παιδιά. Αν ήταν μονάχα έτσι, θα ήταν κατακριτέα μεν, κατανοητή δε. Είναι μια αναλγησία που καταντά επικίνδυνη στον βαθμό που επιτείνεται χωρίς σχέδιο ανάκαμψης και χωρίς πολιτική διέξοδο. Κι αυτό επειδή, εκτός του ότι είναι σε αυτή την μορφή ατελέσφορη, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια ολόκληρους λαούς στην ανέχεια και την φτώχεια. Και κάτι τέτοιο σε μια εθελοντική ένωση εθνικών κρατών που συνεστήθη για να οδηγήσει όλους τους πολίτες της στην ευημερία και την πρόοδο, αποτελεί βόμβα στα θεμέλιά της και θρυαλλίδα κοινωνικών εκρήξεων που θα οδηγήσουν στην διάλυσή της. Οι Γερμανοί με την ανέμπνευστη και μονοκόμματη πολιτική τους γιγαντώνουν για πρώτη φορά εντός της Ευρωζώνης ένα επικίνδυνο και διαλυτικό κύμα ευρωσκεπτικισμού που είναι άδηλο προς το παρόν που μπορεί  να οδηγήσει τόσο την Ευρωζώνη, όσο και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση!

Για το δεύτερο, οφείλω κατ’ αρχάς να απολογηθώ, επειδή ήμουν από αυτούς που πίστευα πως ο Σαμαράς θα έπρεπε να αρνηθεί την συμμετοχή της ΝΔ στην κυβέρνηση Παπαδήμου και να ζητήσει εκλογές μέσα στον Δεκέμβριο του 2011. Πίστευα τότε πως οι απειλές των «εταίρων» ήταν κενές περιεχομένου και ποτέ δεν θα τις πραγματοποιούσαν. Αποδεικνύεται τώρα πως «όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος». Πολύ σωστά έπραξε ο σημερινός Πρωθυπουργός τότε και ας τον κατηγόρησαν και τολμούν να τον κατηγορούν ακόμη και σήμερα για πολιτική «κολοτούμπα». Και όχι μόνο τότε. Παρακολουθώντας τώρα εκ των υστέρων τα πολιτικά βήματα του Πρωθυπουργού από τον Δεκέμβριο του 2011 μέχρι και σήμερα, δεν μπορεί παρά να συμπεράνει πως υπήρξαν μια ριψοκίνδυνη και ψυχοφθόρα πορεία με «την ψυχή στο στόμα» μέσα στο ναρκοπέδιο που λεγόταν και λέγεται οικονομική – πολιτική – κοινωνική κρίση της χώρας και κάτω από τα διαρκή διασταυρούμενα πυρά της «παλαβής» γερμανικής αναλγησίας και το φοβισμένο βλέμμα των ανίσχυρων «εταίρων» του Νότου που εφάρμοζαν αμελητί το ρητό «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Μετά τα όσα διαδραματίστηκαν το τελευταίο διάστημα στην Κύπρο και στο πολιτικό της σύστημα, οφείλω να σημειώσω πως αυτή η δύσκολη πορεία του Πρωθυπουργού (και κατά συνέπεια και της χώρας της οποίας είναι Ηγέτης) φαντάζει σαφώς επιτυχημένη μέχρι και την τελευταία στιγμή. Και αυτό δεν μπορεί παρά να πιστωθεί στον Αντώνη Σαμαρά. Το καλό να λέγεται. Πολλές φορές υπήρξαμε από αυτό το βήμα γκρινιάρηδες, κριτικοί και επικριτικοί για την κυβέρνηση και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό κι αυτό γινόταν πάντα με γνώμονα την βελτίωση του κυβερνητικού έργου, με σκοπό την κατάθεση ιδεών και προτάσεων, ακόμη – ακόμη και με ευσεβή πόθο την ώθηση προς τα εμπρός της χώρας της ίδιας. Κάνοντας όμως εδώ μιαν αναγκαστική εκ των γεγονότων της Κύπρου στάση και βλέποντας πια την συνολική εικόνα σοβαρότητας, ευθύνης και αταλάντευτου εθνικού πάθους, που περιγράφει την μέχρι τώρα ηγετική πορεία του Πρωθυπουργού, αισθάνομαι την ανάγκη να του αποδώσω δικαίως τα εύσημα. Ήταν τελικά ευτύχημα για την χώρα, σε αυτή την τόσο κρίσιμη ώρα να έχει στο τιμόνι αυτόν τον Πρωθυπουργό. Ακόμη και ο πιο κακόπιστος των Ελλήνων, αν έχει σώας τας φρένας και λειτουργούσα την λογική του θα συμφωνήσει ως ένα σημείο ότι η αντιμετώπιση των τεράστιων δυσχερειών που συσσώρευσε η αλόγιστη διακυβέρνηση δεκαετιών και έφτασε σε σημείο έκρηξης η ανεύθυνη, ερασιτεχνική και επικίνδυνη διακυβέρνηση του Γ. Α. Παπανδρέου, δύσκολα θα μπορούσε να είναι πιο σοβαρή, πειστική και κυρίως, αποτελεσματική για τον απώτερο εθνικό στόχο που προεκλογικά ετέθη: την αποφυγή της άτακτης χρεοκοπίας της χώρας και την παραμονή της εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Κλείνοντας, να σημειώσω για κάποιους συνέλληνες που βιάστηκαν να πανηγυρίσουν το «περήφανο» ΟΧΙ των Κυπρίων, πως η αντίδρασή τους είναι κατανοητή, εύλογη και αναμενόμενη ως αποτέλεσμα ξεχειλίσματος ενός θυμικού που εδώ και χρόνια αναγκάστηκε να καταπιεστεί και να υποχωρήσει μπροστά στις σκληρές απαιτήσεις μιας φρικτής καθημερινότητας που ολοένα και χειροτέρευε. Μετά όμως την διαφαινόμενη έκβαση αυτού του ΟΧΙ, ίσως θα έπρεπε να γίνουν δεύτερες σκέψεις πάνω στην σωστότερη και ψυχραιμότερη αντιμετώπιση των δυσκολιών που περνάει η κοινωνία και η χώρα μας. Ήδη, θα το κατάλαβαν πια τα άκαιρα και ανεύθυνα ΟΧΙ τι σημαίνουν. Το εύκολο είναι να γίνεις ιδανικός αυτόχειρας, το δύσκολο να καταφέρεις να επιβιώσεις και στο τέλος να νικήσεις. Ποιος όμως θα αναλάβει το ηθικό βάρος και το κόστος να οδηγήσει μια ολόκληρη χώρα στην αυτοχειρία; Ο Αλέξης Τσίπρας ίσως;

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έσπευσε επίσης να πανηγυρίσει για το περήφανο ΟΧΙ της Βουλής των Κυπρίων. Με ξένα κόλλυβα βιάστηκε να κάνει μνημόσυνο και τώρα έχει καταπιεί την πολιτική του γλώσσα και ψελλίζει κάποιες ασυνάρτητες δικαιολογίες. Γνώμη μου είναι πως θα πρέπει στο μέλλον να είναι περισσότερο προσεκτικοί όταν παίζουν με την τύχη ολόκληρου λαού. Ο θεσμικός ρόλος που τους επεφύλαξε ο ελληνικός λαός στις τελευταίες εκλογές, έχει προσδώσει στην παρουσία τους ένα ιδιαίτερο πολιτικό βάρος και θα πρέπει να το διαχειριστούν με προσοχή και συνέπεια αν θέλουν να προσφέρουν καλές υπηρεσίες στην χώρα. Τα παθήματα των Κυπρίων πολιτικών θα έπρεπε να του διδάξουν αρκετά για την συναίνεση και ομοψυχία που απαιτούν καμιά φορά οι δύσκολες περιστάσεις. Η επαναστατική γυμναστική και τα ανεύθυνα «όχι σε όλα» δεν περνούν τούτη την κρίσιμη για τον τόπο ώρα.

Akenaton 

antinews.gr