Κουτσαβάκηδες και τσαμπαμαγκισμοί απειλούν την Ενωμένη Ευρώπη

Η Κυπριακή Δημοκρατία έπαιξε, έχασε και σε κάποια στιγμή ζήτησε από τους εταίρους της να πληρώσουν τα σπασμένα.

Αυτοί συμφώνησαν να καλύψουν το 60% του χρέους, αρκεί ο χαμένος να συνεισφέρει και αυτός το υπόλοιπο 40% –ποσόν εξάλλου που έχει, μια και οι κυπριακές τράπεζες έχουν 76 δισεκατ. ευρώ καταθέσεις! 

Όσο για τις τελευταίες, αντιπροσωπεύουν το 800% του ΑΕΠ της Κύπρου.

Όμως, η κυπριακή Βουλή είπε ένα «ιστορικό» όχι σε αυτόν από τον οποίο ζητά δανεικά! Και αυτό το «όχι» θεωρείται λαϊκός θρίαμβος, σε μία χώρα όπου «φιλοξενούνται» πάνω από 26 δισεκατ. ευρώ χρήματα των Ρώσων ολιγαρχών και μαφιόζων. 

Αυτούς δηλαδή έπρεπε να προστατεύσουν οι λαοί της Ευρώπης, μπας και τα
μαζέψουν και φύγουν από μία χώρα ο πρόεδρος της οποίας ήταν μέχρι πρότινος στέλεχος της ρωσικής κομμουνιστικής νεολαίας Κομσομόλ. Η δε συμπεριφορά της Ευρώπης χαρακτηρίζεται ως «μη επίδειξη αλληλεγγύης». Δηλαδή, η μερική άρνηση να βοηθηθούν οι μαφιόζοι είναι «άρνηση αλληλεγγύης»!

Αυτός ο παραλογισμός είναι σήμερα η πραγματική απειλή για την Ευρώπη και όχι η κυρία Μέρκελ ή η όποια κυρία Μέρκελ. Αυτός ο κυνισμός είναι το σαράκι που κατατρώει την Ευρώπη, της οποίας την διάλυση κάποιοι επιθυμούν το ταχύτερο δυνατόν. 

Επί του θέματος, ο Γιώργος Στεφανάκης, έγκριτος νομομαθής, γράφει στην Εστία τα ακόλουθα πολύ σημαντικά και έχει πέρα για πέρα δίκιο. 

Εξηγεί δε πράγματα που κάποιοι προσποιούνται ότι δεν γνωρίζουν:

«Το Σύμφωνο Σταθερότητας που εισήχθη δια του Maastricht έθεσε σοβαρούς δημοσιονομικούς περιορισμούς. Απαγόρευσε τα χρέη πέραν του 60% του ΑΕΠ και τα ελλείμματα (ετήσια) πέραν του 3% αυτού του μεγέθους. 

Οι Νότιοι, κυρίως, θεώρησαν τα συμφωνημένα ως ρυθμίσεις προς το θεαθήναι. Οι κυρώσεις, όμως, επήλθαν βαριές. Στην Ελλάδα έμειναν απλήρωτα τα ομόλογα. Η περίπτωση χαρακτηρίσθηκε ως μοναδική. Ήδη στην Κύπρο άρχισε η φαλκίδευση των τραπεζικών καταθέσεων. 

Και πάλι η περίπτωση χαρακτηρίζεται ως μοναδική.

»Κοινό χαρακτηριστικό των δύο μοναδικοτήτων είναι ότι δεν παρέχονται χρήματα τσάμπα(!). Οι σπάταλοι, δηλαδή, πληρώνουν τα λάθη τους(!!!).

»Η αυστηρή μεταχείριση της μικρής Κύπρου είναι σαφής προειδοποίηση (και) προς την μεγάλη Ιταλία. Ο κ.Beppe Grillo δεν είναι δυνατόν να ειρωνεύεται το κοινό νόμισμα αλλά και –de facto– να δέχεται παραμονή της χώρας του σε αυτό (ευρώ). Ανάλογο είναι το μήνυμα και προς τον κ.Τσίπρα. Η ιστορία της Ελλάδας έχει συνέχεια. Το Maastricht και οι παραβάσεις του, όπως και οι συνακόλουθες συνέπειες, δεσμεύουν διαχρονικώς τον τόπο, άρα και όλους τους κυβερνήτες του. Δεσμεύουν, αυτονοήτως, και τους επίδοξους όπως ο ίδιος (κ.Τσίπρας). 

Κατά συμπέρασμα, οι διακηρύξεις του τελευταίου ότι θα αποσβέσει τα ελληνικά χρέη και άλλα ηχηρά παρόμοια έχουν σημασία μόνον μικροκομματικής δημαγωγίας.

»Από την κυπριακή περίπτωση, τα ουσιώδη συμπεράσματα είναι: 

Πρώτον, ότι πρέπει όλοι να καταλάβουν πως κάθε λαός στην Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να ζει κατά τις δυνατότητές του. Συναφώς και ότι η κοινοτική αλληλεγγύη έχει, κυρίως, σημασία στην συμμετοχή της παραγωγής του κοινού ΑΕΠ. Ότι, επομένως, είναι αδιανόητη η διάκριση μεταξύ Βορείων που θα παράγουν και Νοτίων που θα καταναλώνουν(!!!). Κυρίως, τέλος, πρέπει να γίνει πεποίθηση ότι, του λοιπού, το κατ’ εξοχήν ζήτημα δεν είναι ποιοι θέλουν να ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι ποιοι το δύνανται: οικονομικά αλλά και πολιτιστικά.

»Το μέχρι σήμερα ποσοτικοποιούμενο αποτέλεσμα είναι ότι η Ενωμένη Ευρώπη, εξ αιτίας των χωρών του Νότου, σημειώνει σοβαρή οικονομική υστέρηση έναντι ΗΠΑ, Ιαπωνίας, Κίνας –και Ασίας γενικότερα, εν πολλοίς και Νότιας Αμερικής, μάλιστα δε και της Βραζιλίας. Άρα η μάλλον πιθανή προοπτική επικεντρώνεται στο ότι είτε ο Νότος θα ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, είτε ο Βορράς θα προχωρήσει μόνος. Ο Νότος έχει ανάγκη τον Βορρά πολύ περισσότερο απ’ ό,τι ο Βορράς το Νότο. 

»Αν οι κυπριακές τράπεζες δεν ορθοποδήσουν (για οποιονδήποτε λόγο) η όλη δοκιμασία του Νότου θα έχει τεθεί, πλέον, σε στάδιο έμπρακτου πειραματισμού. Πειραματισμού, δηλαδή, με άμεσες συνέπειες στο βιοτικό επίπεδο των λαών».

Όλα αυτά, θα προσθέταμε εμείς, σημαίνουν ότι οι άκριτες πολιτικές του ευρωπαϊκού Νότου είναι αυτές που διακυβεύουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, σε συνδυασμό με την αγγλοσαξωνική πολιτική διασπάσεως του γαλλο-γερμανικού άξονα. Ένας άξονας που ήταν, και είναι για την ώρα, το στήριγμα της ηπειρωτικής Ευρώπης. 

Υπό αυτή την έννοια, η νότια Ευρώπη –άθελά της, προφανώς– υπήρξε ο δούρειος ίππος των αγγλοσαξώνων στην προσπάθεια για υπονόμευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της πιθανής πολιτικής ενοποίησής της –η οποία επιβάλλεται πλέον εκ των πραγμάτων, αν η ΕΕ θέλει να ολοκληρώσει και την οικονομική της ένωση.
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
http://www.europeanbusiness.gr