Περί όνου σκιάς

Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης φαίνεται πως είναι ante portas. Ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Φώτης αποφάσισαν να «ελεήσουν» την τρικομματική κυβέρνηση με όσες «στελεχάρες» πρώτης γραμμής κρατούσαν μέχρι σήμερα για χρυσή εφεδρεία! Έτσι, μην παραξενευτείτε αν ξημερώσουμε μεθαύριο με Υπουργούς του ύψους της κ. Γεννηματά, του κ. Κουκουλόπουλου, του κ. Μαργαρίτη ή του κ. Ψαριανού.

Δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί που πραγματικά ελπίζουν πως με τέτοιες και παρόμοιες μεταγραφές θα μπορέσει αυτή η κυβέρνηση να δώσει κάποια απάντηση στα καυτά και επείγοντα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Ακόμη και αν προστεθούν σε αυτούς τους πράσινους και μωβ καινούριους υπουργούς και μερικοί δραστήριοι και χρήσιμοι (ελπίζοντας πως θα βρεθούν τέτοιοι) από την πλευρά της ΝΔ, φαντάζομαι ελάχιστοι συμπατριώτες μας θα «τσιμπούσαν» τούτη την ώρα στα αισιόδοξα μηνύματα για καινούρια αρχή και ελπιδοφόρα επανεκκίνηση που αναμένεται να φέρει εντός του εν σπέρματι ένας πιθανός ανασχηματισμός.

Όσο δεν υπάρχουν ξεκάθαρες πολιτικές και στρατηγικές για την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας

και την διατήρηση των ήδη υπαρχουσών, κανείς άνεργος ή ανησυχών για την επισφαλή εργασία του Έλληνας δεν θα πειστεί πως ξεκινά κάτι καινούριο και ελπιδοφόρο. Η κοινωνία παρακολουθεί άναυδη την κυβέρνηση, οκτώ μήνες μετά τις εκλογές να αδυνατεί να πάρει ακόμη και τις επιβεβλημένες αποφάσεις όπως π.χ. τις άμεσες απολύσεις των επίορκων, κλεπτών και κοπανατζήδων ΔΥ, το άμεσο κλείσιμο άχρηστων και χωρίς έργο δημόσιων υπηρεσιών και οργανισμών, το άμεσο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, την άμεση επιστροφή ή συμψηφισμό των χρωστούμενων προς τους προμηθευτές του δημοσίου, την άμεση μείωση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης έστω και την ύστατη ώρα ή τα επείγοντα μέτρα ανακούφισης και διάσωσης αυτών που εξαιτίας της κρίσης κινδυνεύει ακόμη και η ίδια η ζωή τους.

Αντί αυτών των χειροπιαστών πολιτικών, σχεδίων και κατευθύνσεων, παρακολουθούμε όλοι ξέπνοοι, την απίστευτης ρηχότητας μάχη χαρακωμάτων που σοβεί ανάμεσα στην κυβέρνηση και την εντελώς ανεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και των συνιστωσών του. Είναι μια μάχη χωρίς ουσία, μια αψιμαχία αμήχανων πολιτικών υποκειμένων που στην πραγματικότητα οι μεν δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στα δύσκολα που έχουν να διαχειριστούν, οι δε μπλοφάρουν και σπεκουλάρουν ασύστολα με την ευκολία χαρτοπαίχτη σε παρτίδα πόκερ δίχως αύριο. Τα τρομερά παιδιά του Αλέξη μάλιστα, ποντάρουν τα ρέστα τους σε μια ανεξέλεγκτη, άνευ όρων ψηφοθηρία, στην πλάτη του φτωχοποιημένου τμήματος του λαού χρησιμοποιώντας κάθε πρόσφορο μέσον με αποκορύφωμα την αύξηση του κατώτατου μισθού που ανερυθρίαστα επαγγέλλονται ως άμεσο μέτρο της υποτιθέμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Αδυνατώντας παντελώς να εξηγήσουν στο υποψιασμένο πια πόπολο που τους παρακολουθεί εμβρόντητο, πως θα πείσουν μιαν αγορά με 2.000.000 ανέργους να υποστηρίξει τον οποιοδήποτε κατώτατο μισθό που η δική τους πλειοψηφία θα έχει ψηφίσει. Όταν αυτοί οι άνεργοι και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, ζουν κάθε μέρα στον ιδιωτικό τομέα την αποτυχία εφαρμογής ακόμη και αυτού του κουτσουρεμένου κατώτατου μισθού που δήθεν θεσμοθετήθηκε από την κυβέρνηση Παπαδήμου. Όπως αδυνατούν εντελώς να στηρίξουν σοβαρά, τις υποσχέσεις τους για διατήρηση και επαύξηση του διογκωμένου δημοσίου τομέα, χωρίς μείωση των αμοιβών και των συντάξεων και με μείωση από την άλλη μεριά της φορολογίας, των χαρατσιών και των έκτακτων εισφορών.

Όταν σχεδόν κάθε εχέφρων Έλληνας έχει καταλάβει πως χωρίς ξένες επενδύσεις, χωρίς επανάκαμψη των εγχωρίων κεφαλαίων που έφυγαν στο εξωτερικό, χωρίς επαναφορά ενός κλίματος εμπιστοσύνης στην αγορά και χωρίς πάταξη της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας είναι εντελώς αδύνατον να δημιουργηθούν από το πουθενά οι απαραίτητες θέσεις εργασίας που αυτή την στιγμή είναι για την κοινωνία μας, ότι ακριβώς είναι το οξυγόνο για κάποιον που πνίγεται, οι ατελέσφορες συζητήσεις και οι βίαιες διαμάχες επεκτείνονται και σε ώριμες επενδύσεις σαν αυτήν του χρυσορυχείου στην Χαλκιδική. Λες και πρέπει ακόμη και τα αυτονόητα να μας χωρίζουν σε αυτή την χώρα για πάντα σε «αριστερούς» και «δεξιούς». Λες και ο αριστερός άνεργος, ανέστιος ή πεινασμένος έχει κάποια διαφορά από τον δεξιό.

Αυτοί που ακόμη έχουν τις δουλειές τους στον ιδιωτικό τομέα, γνωρίζουν πως αν παίρνουν αυτή την στιγμή κάποιον ικανοποιητικό μισθό είναι γιατί τον αξίζουν, με άλλα λόγια γιατί τον «βγάζουν» με την δουλειά τους και τα προσόντα τους. Δεν περιμένουν από καμιά κυβέρνηση να ψηφίσει κατώτατο μισθό με νόμο σε μιαν ετοιμοθάνατη αγορά με εκατομμύρια ανέργους που είναι έτοιμοι να δουλέψουν για ένα κομμάτι ψωμί, και εκατοντάδες χιλιάδες απλήρωτους για μήνες ολόκληρους εργαζομένους και δεκάδες χιλιάδες εργοδότες που βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας λόγω της υψηλής φορολογίας, της έλλειψης χρηματοδότησης, της κατάρρευσης της συναλλακτικής πίστης και της μειωμένης κατανάλωσης. Ούτε φυσικά και οι άνεργοι και οι απλήρωτοι, ελπίζουν σε ανάκαμψη της οικονομίας ή του προσωπικού τους εισοδήματος μέσω τέτοιων ανηλεών υποσχέσεων που στοχεύουν στο ξεγέλασμα και στην διαβουκόληση απελπισμένων ανθρώπων. Υποσχέσεων άλλωστε που θα επιστρέψουν μπούμερανγκ εναντίον των εισηγητών τους στην περίπτωση που κληθούν να τις εφαρμόσουν κιόλας από κυβερνητικό πόστο.

Συμπερασματικά, η κυβέρνηση μέσω ανασχηματιστικών τεχνασμάτων και η αξιωματική αντιπολίτευση μέσω ανεφάρμοστων και εντελώς ακοστολόγητων και αψυχολόγητων υποσχέσεων, μοιάζουν με ένα ζευγάρι άπειρων δικηγόρων που σκιαμαχούν στην αίθουσα επαρχιακού ειρηνοδικείου περί όνου σκιάς. Την ίδια ώρα, ο λαός δεμένος πισθάγκωνα δικάζεται στο μικτό κακουργιοδικείο της τρόικας, που αλωνίζει ανεξέλεγκτη τα υπουργεία και τις υπηρεσίες. Τίποτε καλό δεν προμηνύεται από τέτοιου είδους σκιαμαχίες της συμφοράς για την πολυπόθητη ανάκαμψη της χώρας.

Akenaton 

 antinews.gr