Από την Πάργα στην Πράγα

Διαβάζοντας τον Πάσχο Μανδραβέλη χθες για την ανακοίνωση-καταπέλτη κατά των τσεχικών δυνάμεων καταστολής που εξέδωσαν οι εκπαιδευτικοί του Ηρακλείου, θυμήθηκα μία από τις μεγάλες στιγμές της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Ήταν η 20ή Δεκεμβρίου του 2006, δύο χρόνια μετά τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν ποτέ στο πλανητικό σύστημα και την κατάκτηση του Euro από τις ενωμένες δυνάμεις του ποδοσφαίρου μας. Είχε περάσει και ένας χρόνος από τότε που μια απλή Ελληνίδα, απλώς τραγουδώντας, ανέβηκε στην κορυφή της ευρωπαϊκής μουσικής σκηνής. Ελλάδα, με δυο λόγια, είχε βρει τη θέση που της αρμόζει. Ήταν στο κέντρο της οικουμένης. Την ημέρα εκείνη, λοιπόν, δύο επιφανή στελέχη της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας έφτασαν στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών - μικρή επαρχιακή πόλη που χάρη στον ελληνικό πολιτισμό αναγνωρίστηκε ως διοικητικό κέντρο της Ενωμένης Ευρώπης. Ήταν η Φώφη Γεννηματά,
υπερνομάρχης Αττικής και νήσων, και ο Γιάννης Μίχας, νομάρχης του αρχαιοτέρου λιμένος της Ευρώπης, του Πειραιά. Εκεί, λοιπόν, διαπίστωσαν από κοινού ότι οι αποσκευές της κ. Γεννηματά δεν είχαν φτάσει μαζί με την υπερνομάρχη και η πτήση της Ολυμπιακής καθυστερούσε απαράδεκτα. Ας πούμε ότι ως εδώ ευθύνεται αποκλειστικά και μόνον η τύχη. Όμως από δω και πέρα αρχίζει η παρέμβαση του ανθρώπινου παράγοντα. Διότι όταν ο κ. Μίχας, μιλώντας φαίνεται τη μοναδική ευρωπαϊκή γλώσσα, την ελληνική, διαμαρτυρήθηκε, αντελήφθη ότι οι Βρυξελλιώτες μιλάνε μόνο ξένα και δεν τον καταλαβαίνουν. Ως εκ τούτου ύψωσε τον τόνο της φωνής του υπενθυμίζοντας στους ταπεινούς υπαλλήλους την ιδιότητα, τη δική του, και της κυρίας Γεννηματά (υποθέτω ότι θα είπε στα ξένα κάτι σαν super νομάρχης). Έκανε δηλαδή ό,τι κάνει ο οποιοσδήποτε συμπατριώτης μας ο οποίος θέλοντας να δώσει οδηγίες στον τουρίστα που δεν καταλαβαίνει ελληνικά φωνάζει νομίζοντας πως ο άλλος τον κοιτάει σαν χαζός επειδή δεν άκουσε.Και τότε συνέβη το αδιανόητο. Αστυνομικοί της ασήμαντης αυτής χώρας βγήκαν από το πουθενά και πέρασαν στον κ. Μίχα χειροπέδες. Η επίθεση ήταν απρόκλητη. Θα μπορούσαν να του δώσουν κάτι να ηρεμήσει του ανθρώπου. Κάπου εμφανίστηκε και ο κ. Σηφουνάκης και όλοι μαζί πήραν το αεροπλάνο για το Άμστερνταμ όπου δυνάμεις καταστολής τους περίμεναν παρατεταγμένες λες και ήταν τρομοκράτες. Το φιλοσοφικό συμπέρασμα το διετύπωσε η κ. Γεννηματά ως υπερνομάρχης: «Αν φέρονται έτσι σε μας, τότε πώς θα φέρονται στους κοινούς πολίτες;». Την απάντηση την πήραμε τις προάλλες με τα επεισόδια σε ένα ξενοδοχείο της Πράγας, όπου πρωταγωνίστησαν μαθητές λυκείου, οι καθηγητές τους, ο υπεύθυνος του εν λόγω ξενοδοχείου και η αστυνομία.Τα παιδιά αυτά ήταν κοινοί πολίτες, γόνοι κοινών πολιτών της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, η οποία αναγνωρίζει ως πνευματικούς της πατέρες και καθοδηγητές θεσμούς σαν την κ. Γεννηματά και τον κ. Μίχα. Και συμπεριφέρθηκαν όπως ξέρουν να συμπεριφέρονται. Όπως ο Καντάφι είχε ζητήσει να του στήσουν τσαντίρι στο Μέγαρο των Ηλυσίων έτσι κι αυτοί πήγαν στο ξενοδοχείο για να διασκεδάσουν όπως ορίζουν τα ήθη και τα έθιμα της ελληνικής νεολαίας. Ας πάρουμε την πιο ήπια εκδοχή, όχι αυτή που περιλαμβάνει θραύση υαλοπινάκων και καύση υλικών, αλλά αυτή που συνίσταται στην παραγωγή θορύβου.Αν ήσαν στην Πάργα δεν θα είχε γίνει τίποτε. Επειδή όμως ήσαν στην Πράγα, ο σατράπης του ξενοδοχείου, γύρω στις 2 το πρωί, κάλεσε τις δυνάμεις καταστολής. Εξ ου και η καταγγελία των εκπαιδευτικών για τη «βίαιη πολιτική της καταπάτησης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών…». Συμπέρασμα: η τραγωδία της σύγχρονης Ελλάδας είναι ότι ζει σε έναν κόσμο που δεν την καταλαβαίνει.

Tου Τάκη Θεοδωρόπουλου / ttheodoropoulos@kathimerini.gr

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" ΠΕΜΠΤΗ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 3013