Τι
πιο δίκαιο από το να πληρώσει τι συνέπειες της κατάρρευσης μιας
τράπεζας ο καταθέτης εκείνος που την εμπιστεύτηκε εξαιτίας των υψηλών
αποδόσεων που του πρόσφερε;
Θα
μπορούσαμε να συμφωνήσουμε με μία τέτοια τοποθέτηση αν και εφόσον
αντιμετωπίζαμε μία τράπεζα ως μεμονωμένη περίπτωση. Είναι όμως έτσι;
Βεβαιότατα δεν είναι έτσι! Η θεωρία από την πράξη απέχουν όσο η γη από τον ήλιο κι αν κάνει κάποιος το λάθος να πιστέψει κάτι διαφορετικό και επιχειρήσει να προσεγγίσει τον ήλιο σαν να πρόκειται για την γη, θα καεί.
Να ξεκινήσουμε με μία βασική αρχή: Οι καταθέσεις δεν είναι επενδύσεις.
Αλλά ακόμη κι αν έχουμε άδικο εμείς και δίκιο ο κ. Σόιμπλε, ας μας πουν πότε και
που υπέγραψαν οι καταθέτες των τραπεζών κάτι διαφορετικό.
Όταν πρόκειται για χρηματιστηριακές επενδύσεις οι επενδυτές καλούνται να υπογράψουν ένα σωρό χαρτιά, προκειμένου να απαλλαγούν οι χρηματιστές από οποιαδήποτε ευθύνη από απώλειες κεφαλαίου. Μιλάμε για χαρτιά, όχι αστεία. Ακόμη κι αν ο επενδυτής χάσει από ένα σημείο και έπειτα την υπομονή του από τις πολλές υπογραφές που καλείται να βάλει, στο τέλος μένει με την αίσθηση ότι οι επενδύσεις είναι κάτι που εμπεριέχει κίνδυνο.
Αντίθετα, στις τραπεζικές καταθέσεις ο αποταμιευτής δεν χρειάζεται να κάνει πάρα πολλά πράγματα, πέρα από το να εμπιστευτεί τα χρήματά του στην τράπεζα. Στην Ευρώπη ρωτάνε για την προέλευση των χρημάτων, κάτι που δεν συνέβαινε με μεγάλη επιμέλεια στην Κύπρο, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης.
Το δεύτερο ζήτημα που αφορά τους φίλτατους ευρωπαίους είναι το εξής: Έχουν ή δεν έχουν στην αποκλειστική τους δικαιοδοσία τις Κεντρικές Τράπεζες των χωρών - μελών; Ποιος ασκεί την εποπτεία για λογαριασμό των καταθετών; Τους προειδοποίησε η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου ή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για τον πιθανό κίνδυνο που διέτρεχαν; Αν όχι, πως αναφέρονται σε ευθύνη των καταθετών; Η αποκλειστική ευθύνη είναι δική τους.
Και πάμε στο τρίτο και σπουδαιότερο, κατά την άποψή μας, ζήτημα. Μιλάνε στον Βορρά για Οικονομία Καζίνο και δείχνουν με το δάκτυλο την Κύπρο. Το έκανε, μάλιστα, ο σοσιαλιστής υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας. Στις μέρες μας τελικά οι λέξεις κινδυνεύουν να χάσουν το νόημά τους. Κάποιος θα πρέπει να πληροφορήσει τους εκλεκτούς μας φίλους ότι οι δικές τους τράπεζες έχουν ξεχάσει πόσες φορές έχουν μοχλεύσει τις καταθέσεις τους. Όχι οι κυπριακές.
Το πρόβλημα των κυπριακών τραπεζών ήταν ότι έδωσαν αυξημένα δάνεια (με βάση τις αυξημένες καταθέσεις τους) και δεν άντεξαν την ζημία όταν οι καταθέτες άρχισαν να τους εγκαταλείπουν. Ακούμε και στην Κύπρο να λένε ότι για όλα ευθύνεται το ελληνικό PSI και η κρίση στην Ελλάδα. Αδέλφια ψυχραιμία! Τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ ζημιά ήταν λίγα σε σχέση με το σύνολο του κύκλου εργασιών των κυπριακών τραπεζών. Επίσης, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για να μην υποστούν ζημία ειδικά οι κυπριακές τράπεζες με την παρουσία τους στην ελληνική αγορά. Άλλωστε, επί σειρά ετών αποκόμιζαν κέρδη από αυτή τους την δραστηριότητα, όπως και οι άλλες ελληνικές τράπεζες.
Και τέλος ας αναφερθούμε στο ζήτημα των εγγυημένων καταθέσεων. Η ιστορία αυτή θυμίζει τις εγγυημένες τιμές των μετοχών στην περίοδο εισαγωγής τους στο Χρηματιστήριο Αθηνών στη δεκαετία του ΄90. Η εγγύηση δεν λειτούργησε, εν τέλει, υπέρ της Πίστης, Το αντίθετο, την υπονόμευσε! Ανεξάρτητα από το αν η μετοχή άξιζε ή όχι την τιμή της εγγύησης, η μετοχή διαπραγματευότανε πέριξ αυτής μέχρι να τελειώσει η περίοδος που ο ανάδοχος ήταν υποχρεωμένος να εγγυηθεί την τιμής έκδοσης των μετοχών. Όταν έπαυε η υποχρέωση η τιμή κατέρρεε.
Κατά τον ίδιο τρόπο η εγγύηση των καταθέσεων ως τις 100.000 ευρώ θα λειτουργήσει ως εργαλείο υπονόμευσης του ευρώ. Όλοι θα σκέφτονται πως θα σπάσουν τις καταθέσεις τους σε πολλά κομμάτια για να τις προστατεύσουν και όχι οτιδήποτε άλλο.
Αυτό και μόνο είναι καταστροφικό για την ίδια την Οικονομία. Σαν να λέμε ότι θα κοιτάμε όλοι μαζί το δάκτυλο και θα αγνοούμε ότι αυτό δείχνει το φεγγάρι. Κι αν κάποια στιγμή δεν μπορέσουν καν να εγγυηθούν τις 100.000 ευρώ, επειδή αυτές θα έχουν σπάσει σε πολλά – πολλά κομμάτια;
Τότε θα μπορούμε και επίσημα να πούμε «καληνύχτα Ευρώπη»...
Θανάσης Μαυρίδης
capital.gr
Βεβαιότατα δεν είναι έτσι! Η θεωρία από την πράξη απέχουν όσο η γη από τον ήλιο κι αν κάνει κάποιος το λάθος να πιστέψει κάτι διαφορετικό και επιχειρήσει να προσεγγίσει τον ήλιο σαν να πρόκειται για την γη, θα καεί.
Να ξεκινήσουμε με μία βασική αρχή: Οι καταθέσεις δεν είναι επενδύσεις.
Αλλά ακόμη κι αν έχουμε άδικο εμείς και δίκιο ο κ. Σόιμπλε, ας μας πουν πότε και
που υπέγραψαν οι καταθέτες των τραπεζών κάτι διαφορετικό.
Όταν πρόκειται για χρηματιστηριακές επενδύσεις οι επενδυτές καλούνται να υπογράψουν ένα σωρό χαρτιά, προκειμένου να απαλλαγούν οι χρηματιστές από οποιαδήποτε ευθύνη από απώλειες κεφαλαίου. Μιλάμε για χαρτιά, όχι αστεία. Ακόμη κι αν ο επενδυτής χάσει από ένα σημείο και έπειτα την υπομονή του από τις πολλές υπογραφές που καλείται να βάλει, στο τέλος μένει με την αίσθηση ότι οι επενδύσεις είναι κάτι που εμπεριέχει κίνδυνο.
Αντίθετα, στις τραπεζικές καταθέσεις ο αποταμιευτής δεν χρειάζεται να κάνει πάρα πολλά πράγματα, πέρα από το να εμπιστευτεί τα χρήματά του στην τράπεζα. Στην Ευρώπη ρωτάνε για την προέλευση των χρημάτων, κάτι που δεν συνέβαινε με μεγάλη επιμέλεια στην Κύπρο, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης.
Το δεύτερο ζήτημα που αφορά τους φίλτατους ευρωπαίους είναι το εξής: Έχουν ή δεν έχουν στην αποκλειστική τους δικαιοδοσία τις Κεντρικές Τράπεζες των χωρών - μελών; Ποιος ασκεί την εποπτεία για λογαριασμό των καταθετών; Τους προειδοποίησε η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου ή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για τον πιθανό κίνδυνο που διέτρεχαν; Αν όχι, πως αναφέρονται σε ευθύνη των καταθετών; Η αποκλειστική ευθύνη είναι δική τους.
Και πάμε στο τρίτο και σπουδαιότερο, κατά την άποψή μας, ζήτημα. Μιλάνε στον Βορρά για Οικονομία Καζίνο και δείχνουν με το δάκτυλο την Κύπρο. Το έκανε, μάλιστα, ο σοσιαλιστής υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας. Στις μέρες μας τελικά οι λέξεις κινδυνεύουν να χάσουν το νόημά τους. Κάποιος θα πρέπει να πληροφορήσει τους εκλεκτούς μας φίλους ότι οι δικές τους τράπεζες έχουν ξεχάσει πόσες φορές έχουν μοχλεύσει τις καταθέσεις τους. Όχι οι κυπριακές.
Το πρόβλημα των κυπριακών τραπεζών ήταν ότι έδωσαν αυξημένα δάνεια (με βάση τις αυξημένες καταθέσεις τους) και δεν άντεξαν την ζημία όταν οι καταθέτες άρχισαν να τους εγκαταλείπουν. Ακούμε και στην Κύπρο να λένε ότι για όλα ευθύνεται το ελληνικό PSI και η κρίση στην Ελλάδα. Αδέλφια ψυχραιμία! Τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ ζημιά ήταν λίγα σε σχέση με το σύνολο του κύκλου εργασιών των κυπριακών τραπεζών. Επίσης, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για να μην υποστούν ζημία ειδικά οι κυπριακές τράπεζες με την παρουσία τους στην ελληνική αγορά. Άλλωστε, επί σειρά ετών αποκόμιζαν κέρδη από αυτή τους την δραστηριότητα, όπως και οι άλλες ελληνικές τράπεζες.
Και τέλος ας αναφερθούμε στο ζήτημα των εγγυημένων καταθέσεων. Η ιστορία αυτή θυμίζει τις εγγυημένες τιμές των μετοχών στην περίοδο εισαγωγής τους στο Χρηματιστήριο Αθηνών στη δεκαετία του ΄90. Η εγγύηση δεν λειτούργησε, εν τέλει, υπέρ της Πίστης, Το αντίθετο, την υπονόμευσε! Ανεξάρτητα από το αν η μετοχή άξιζε ή όχι την τιμή της εγγύησης, η μετοχή διαπραγματευότανε πέριξ αυτής μέχρι να τελειώσει η περίοδος που ο ανάδοχος ήταν υποχρεωμένος να εγγυηθεί την τιμής έκδοσης των μετοχών. Όταν έπαυε η υποχρέωση η τιμή κατέρρεε.
Κατά τον ίδιο τρόπο η εγγύηση των καταθέσεων ως τις 100.000 ευρώ θα λειτουργήσει ως εργαλείο υπονόμευσης του ευρώ. Όλοι θα σκέφτονται πως θα σπάσουν τις καταθέσεις τους σε πολλά κομμάτια για να τις προστατεύσουν και όχι οτιδήποτε άλλο.
Αυτό και μόνο είναι καταστροφικό για την ίδια την Οικονομία. Σαν να λέμε ότι θα κοιτάμε όλοι μαζί το δάκτυλο και θα αγνοούμε ότι αυτό δείχνει το φεγγάρι. Κι αν κάποια στιγμή δεν μπορέσουν καν να εγγυηθούν τις 100.000 ευρώ, επειδή αυτές θα έχουν σπάσει σε πολλά – πολλά κομμάτια;
Τότε θα μπορούμε και επίσημα να πούμε «καληνύχτα Ευρώπη»...
Θανάσης Μαυρίδης
capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου