Να ξεφύγουμε από τη διαχείριση της μιζέριας

Ώρες-ώρες αισθάνομαι ότι η χώρα έχει εγκλωβιστεί σε μια αδιέξοδη μάχη  όπως οι, κατά Καβάφη, Τρώες. Περιμένει το μοιραίο ή μια κάποια λύση που θα δοθεί από …..κάποιους άλλους! Αρκετοί  Υπουργοί δίνουν την εντύπωση ότι  ….αυτοσχεδιάζουν. Έτσι, χωρίς πρόγραμμα. Και στη συνέχεια προσπαθούν να μαζέψουν τα …ασυμμάζευτα! Άλλοι πάλι, απλώς εκτελούν οδηγίες της τρόϊκας!  Και ο χρόνος τρέχει.

Πολύ φοβούμαι ότι η  Κυβέρνηση:

- αντί να σχεδιάζει το μέλλον, με όραμα, διαχειρίζεται την καθημερινότητα με το ανάλογο αποτυχημένο μοντέλο των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ποτέ κανένας δεν ξεπέρασε την καθημερινότητα, χωρίς έναν μεγάλο στόχο. Γιατί χωρίς μεγάλους στόχους, τα μικρά και ασήμαντα, ανάγονται  σε  μεγάλα. Για να δικαιολογείται ο χρόνος που επενδύεται στη λύση τους.

-αναλώνει πολύτιμες δυνάμεις σε μια άχαρη αντιπαράθεση  με το χτες, που δίνει τις τελευταίες και απέλπιδες μάχες οπισθοφυλακής,  για να διατηρήσει κεκτημένα, το  κόστος των οποίων φόρτωσε

στις πλάτες των πολλών. Όμως, όποιος αντιμετωπίζει το αύριο με όρους τους χτες, χάνει και το σήμερα και το αύριο. Γιατί στα νέα προβλήματα δεν κάνουν οι παλιές συνταγές.

-φθείρεται σε άγονες συζητήσεις  με οργανωμένες μειοψηφίες οι οποίες θέλουν τη χώρα αιχμάλωτη γιατί μόνον έτσι έχουν λόγο ύπαρξης. Για την κατάρρευση της οικονομίας μας τεράστια ευθύνη φέρουν και τα τρία, κατά τον Α. Παπανδρέου, «βάθρα της δημοκρατίας»! Ουδείς είναι άμοιρος ευθυνών. Δεν έχετε παρά να διαβάσετε την τελευταία Έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου.

-επιμένει σε μια λογιστική διαχείριση της κρίσης, όταν είναι πλέον πανθομολογουμένως αποδεκτό ότι η συνταγή που εφαρμόστηκε είναι λάθος. Και όταν επιμένεις στο λάθος, τότε διαπράττεις ακόμα μεγαλύτερα λάθη και επιδεινώνεις το  πρόβλημα, αντί να το επιλύνεις.

-ανέθεσε σοβαρά ζητήματα, όπως αυτό των αποκρατικοποιήσεων, στο ΤΑΙΠΕΔ, δηλαδή  ένα κλειστό κογκλάβιο «τεχνοκρατών» και «golden boys», που  δεν έχουν καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση και δεν είμαι βέβαιος ποια συμφέροντα εξυπηρετούν. Για το δημόσιο συμφέρουν, ας μου επιτρέψετε να έχω κάποιες αμφιβολίες, αν κρίνω από την Κασσιόπη και το IBC. Ό,τι και να λέει η τρόϊκα. την περιουσία του ελληνικού δημοσίου δεν μπορεί να τη διαχειρίζεται κανένας άλλος παρά μόνο η εκλεγμένη κυβέρνηση. Όχι το …ημιαυτόνομο κρατίδιο του ΤΑΙΠΕΔ.

Tέλος, οι άλλοι κυβερνητικοί εταίροι (δηλαδή ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ), ενώ  θέλουν να έχουν  λόγο στη χάραξη της πολιτικής και δυσανάλογο μερίδιο στο μοίρασμα των κυβερνητικών αξιωμάτων, όταν έρθει η ώρα της απόδοσης ευθυνών, αίφνης  ενθυμούνται πως έχουμε ….«κυβέρνηση Σαμαρά» και αυτές  καταλογίζονται στον Πρωθυπουργό. Χώρια, που στα δύσκολα, βγάζουν την ουρά τους απ’ έξω! Δεν νοείται στήριξη της κυβέρνησης a la card πολύ δε περισσότερο είναι επικίνδυνο η κυβερνητική πολιτική (άρα η πολιτική της χώρας) να χαράσσεται με το μάτι στις εσωκομματικές ισορροπίες των εταίρων.

Στο δια ταύτα:

Πρώτον: Αφού η συνταγή της τρόϊκας ήταν λάθος και διέλυσε την οικονομία μας, η Ελλάδα  έχει ηθική και πολιτική νομιμοποίηση να απαιτήσει «επανόρθωση ζημιών», αλλά κυρίως να ζητήσει  νέο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής με έμφαση στην ανάπτυξη. Αρκετά με τη λιτότητα. Δεν οδηγεί πουθενά. Το λένε όλοι. Δεν πρέπει να σιωπούμε εμείς. Και η ώρα είναι τώρα, που ομολογούν το λάθος. Σε λίγους μήνες, πάλι  θα φταίμε  εμείς που δεν πιάσαμε…άπιαστους στόχους.

Δεύτερον, από τη στιγμή που το πρόγραμμά της απέτυχε, η τρόϊκα δεν νομιμοποιείται να  επιβάλλει τις απόψεις της σε καίρια ζητήματα. Αυτό που έγινε με τους μισθούς του ΤΧΣ, για παράδειγμα, αποτελεί πρόκληση για την κοινωνία. Δεν γίνεται μια πτωχευμένη χώρα να πληρώνει μισθούς των 215 χιλιάδων ευρώ ετησίως. Κάποιοι πρέπει να προσγειωθούν στην πραγματικότητα.

Τρίτον, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, οφείλουν  να αντιληφθούν ότι έχουν ακριβώς τις ίδιες ευθύνες μ’ εκείνες της ΝΔ. Άρα δεν μπορούν να είναι εντός, εκτός και επι τα αυτά. Και καλόν είναι να το θέσει ως προϋπόθεση ο Πρωθυπουργός, στον επικείμενο ανασχηματισμό να τους ζητήσει να συμμετάσχουν με προβεβλημένα και πολιτικά στελέχη.

Τέταρτον, υπουργοί και άλλοι  κυβερνητικοί αξιωματούχοι  (σε επίπεδο ΔΕΚΟ) που αποδείχθηκαν κατώτεροι του αναμενομένου και δεν μπορούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, επιβάλλεται να αντικατασταθούν για να δοθεί μια ευκαιρία σε πρόσωπα που έχουν μεγαλύτερη διάθεση. Ενδεχομένως μεγαλύτερη μαχητικότητα και φρέσκες ιδέες.

Πέμπτον, μεγάλα τμήματα της κοινωνίας έχουν πρόβλημα επιβίωσης. Όποιος, δεν το βλέπει, είτε ζεί σε άλλη χώρα, είτε εθελοτυφλεί.  Κάτι πρέπει να γίνει μ΄ αυτούς τους ανθρώπους. Δεν αρκεί η λογιστική….ευημερία της κεντρικής κυβέρνησης. Αυτό το βουβό ποτάμι της οργής, δεν θα παραμένει για πολύ καιρό έτσι, χωρίς  απτή ελπίδα. Και αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, θα αρκεί μια σπίθα…

Έκτον,  ο πρωθυπουργός έπρεπε να έχει ήδη θέσει την ατζέντα των τολμηρών συνταγματικών  και θεσμικών αλλαγών για την Ελλάδα του αύριο. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, όσο υπάρχει και δίνει μάχες επιβίωσης αυτό το αποτυχημένο μοντέλο διακυβέρνησης, που μας έφερε εδώ, δεν έχουμε ελπίδες να βγούμε από την κρίση. Ανάσες θα παίρνουμε μόνο και παρατάσεις.

Συμπέρασμα: Το πρόβλημα της χώρας δεν λύνεται με ….μερεμέτια. Απαιτείται μια  λύση μακράς πνοής. Ένα εθνικό σχέδιο, με άλλα λόγια, για το ποια Ελλάδα θέλουμε για τις επόμενες γενιές. Γιατί διαφορετικά πορευόμαστε στα τυφλά. Με την παραδοσιακή ελληνική στρατηγική του …βλέποντας και κάνοντας. Και συνήθως ούτε βλέπουμε, ούτε κάνουμε…Και ύστερα, αρχίζουμε να ψάχνουμε για εχθρούς.

Καιρός, να  συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι ασήμαντο μέγεθος, διαθέτει και εφεδρείες. Την όποια λύση, έχουμε καθήκον να τη βρούμε εμείς. Να μην την επαιτούμε από τους ….εταίρους μας.

Του Κώστα Ροδινού

antinews.gr