Τους μισθούς δεν τους ανεβάζει ο πελαργός

Στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση η αριστερά διαθέτει ιδεολογική κυριαρχία, αρκεί να κοιτάξει κάποιος τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά των...

οικονομικών βιβλίων που έχουν εκδοθεί, αλλά και την κυρίαρχη αντίληψη που προβάλουν οι δημοσιογράφοι.

Αυτό έχει καταστήσει την κοινή γνώμη της χώρας «αναλφάβητη» οικονομικά περί του ρόλου και της σημασίας της αγοράς. Αποτέλεσμα αυτού είναι η αδυναμία κατανόησης και ερμηνείας όσων συμβαίνουν στη χώρα και διεθνώς και η μειωμένη αντίσταση σε παράδοξες θεωρίες όπως τα ομόλογα του Σώρα και η Τράπεζα της Ανατολής.

Ένας βασικός μύθος που είχε επιβάλει η αριστερά ήταν πως το ύψος των μισθών σε μια χώρα και μια οικονομία συναρτάται των συλλογικών συμβάσεων και εν γένει

η εκλογική προτίμηση όσων υπόσχονται αναδιανομή γενικά και αόριστα.
 

Συνέπεια αυτού του ιδεολογικού κενού ήταν η χώρα μας να έχει φτάσει να έχει στο δημόσιο κυρίως μισθούς Ευρώπης και παραγωγή και ανταγωνιστικότητα αφρικανικής χώρας.

Το ύψος των μισθών δεν το εξασφαλίζουν ούτε οι συλλογικές συμβάσεις ούτε το εθνικό νόμισμα. Το εξασφαλίζει η ισορροπία προσφορά και ζήτησης θέσεως εργασίας.
 

Μια χώρα που είναι ικανή να προσελκύσει επενδύσεις εγχώριες ή ξένες έστω και αν ξεκινήσει με χαμηλούς μισθούς γρήγορα θα του ανεβάσει. 

Οι επενδύσεις δημιουργούν θέσεις εργασίας και οι περισσότερες θέσεις εργασίας δημιουργούν μεγαλύτερη ζήτηση. Η μεγαλύτερη της προσφοράς ζήτηση ανεβάζει τις τιμές όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα.
 

Πάρτε για παράδειγμα τη Κίνα την τελευταία δεκαετία, το μέσο ωριαίο κόστος εργασίας έχει πενταπλασιαστεί. Συγκεκριμένα από 0,30 δολάρια το ωριαίο κόστος το 2000 το 2011 έχει ανέβει στα 1,6 δολάρια.

Ενδιαφέρον έχουν και η συνέπειες αυτής της ανόδου το κόστους που καθιστά άλλες χώρες ανταγωνιστικές της Κίνας, στην κατηγορία των χωρών με πλεονέκτημα το εργατικό κόστος.

Η Ελλάδα δεν έχει συγκριτικό πλεονέκτημα το χαμηλό εργατικό κόστος, αλλά την ζήτηση που έχει σαν χώρα για επισκέψεις διακοπών και ενδεχομένως αν οργανωθούμε σαν χώρα ιατρικού, θρησκευτικού και ιστορικού τουρισμού. Έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα σαν διαμετακομιστικό κέντρο κλπ.

Η άνοδος του εργατικού κόστους της Κίνας αναδεικνύει σαν σημαντικό διεθνή ανταγωνιστή το Μεξικό, το οποίο ήδη παρουσιάζει δυναμικούς ρυθμούς ανάπτυξης και άρα βελτίωσης του επιπέδου διαβίωσης των πολιτών του.
 

Ο παρακάτω πίνακας είναι ενδεικτικός της εξέλιξης, αλλά και του τρόπου που πραγματικά δουλεύει η οικονομία.





Κ.Στούπας
Πηγή:www.capital.gr