Το “λάθος” των προσωπικών φιλοδοξιών

Οι «σύντροφοι» της λεγόμενης και πάντα αυτοπροσδιοριζόμενης κεντροαριστεράς, επιδίδονται τον τελευταίο καιρό σε ρεσιτάλ «ζυμώσεων» προκειμένου να βρουν όχι! το «καλό» για την Ελλάδα αλλά το «καλό» για τον εαυτό τους.

Σήμερα το ζήτημα δεν είναι αν η κ. Κατσέλη, θα βρει πολιτική στέγη για το «Λεφτά Υπάρχουν Νο2» ή αν το κίνημα των «7 υφυπουργών» θα φτιάξει ένα ακόμη πιο μικρό ΠΑΣΟΚ εντός του ήδη συρρικνωμένου που διοικεί ο κ. Βενιζέλος, ή αν θα «θεοποιούνται» οι εκσυγχρονιστές του κ. Σημίτη… αυτοί του χρηματιστηρίου.

Το ζήτημα είναι αν όλοι αυτοί, είναι ικανοί, και πιστευτοί από την κοινωνία… πως έχουν κατανοήσει το τεράστιο πρόβλημα της Ελλάδας, έξω και πέρα από την ασφαλή τους γυάλα.

Αν έχουν αντιληφθεί τα διαχρονικά τους λάθη. Και αν έχουν την εξυπνάδα να αποσυρθούν ή να «προσφέρουν» επιτέλους κάτι στην πατρίδα τους… που τους ανέδειξε και όχι να δώσουν ένα τελειωτικό χτύπημα, ως ένδειξη εγωισμού και αλαζονείας.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για πρόσωπα και κόμματα από τους άλλους χώρους.

Όμως η «κεντροαριστερά», αυτή που είναι εκτός κυβέρνησης, σήμερα, προσπαθεί να πείσει πως είναι η άλλη λύση. Πως έχει σχέδιο..

Αυτό δεν προκύπτει για την ώρα από πουθενά. Τουλάχιστον από κάποιο υπαρκτό φορέα, με όνομα, λογότυπο και θέσεις.

Τα δημοσκοπικά ευρήματα της γενικότερης «αριστεράς» στην Ελλάδα, αποδεικνύουν πως ουδείς, τουλάχιστον σήμερα, είναι ικανός ναι κεφαλαιοποιήσει πολιτικά και να πείσει πως κατέχει, τα κλειδιά για να οδηγηθεί η χώρα μας σε περιβάλλον ανάκαμψης.

Η αναζήτηση του ιδεολογικού τους στίγματος, εν μέσω κρίσης, δεν θα φέρει αυτό που ζητά ο τόπος.

Η ανάπτυξη της Ελλάδας, δεν «έχει» ιδεολογικό πρόβλημα, αλλά πρακτικό.

Η συνειδητοποίηση πως η λύση έρχεται μέσα από τη θεσμική στήριξη της μικρομεσαίας οικονομίας σε όλους τους τομείς παραγωγής, είναι η ουσία.

Η πραγματική ρευστότητα της ελεύθερης οικονομίας, πέρα από τις δαγκάνες των τραπεζών, άλλο τόσο σημαντική.

Η μόνιμη δαιμονοποίηση του κεφαλαίου, οδηγεί σε απομάκρυνση των επενδύσεων, κυρίως των εγχώριων. Ακόμη οδηγεί σε υπερφορολόγηση όσων έχουν τη δυνατότητα και διάθεση να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας… και τους διώχνει εκτός Ελλάδας.

Ο περαιτέρω κρατισμός, αποτελεί πια ένα νοσηρό παρελθόν, παρ’ όλα αυτά επανέρχεται σαν εφιάλτης στα λεγόμενα του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτά τα προβλήματα, δεν είναι… ιδεολογία αλλά πραγματικότητα.

Η πολιτική βούληση και η πυγμή για ριζοσπαστικές αποφάσεις, ενάντια στις παθογένειες, θα φέρουν την πολυπόθητη, ελπιδοφόρα προοπτική για την Ελλάδα.

Η παραδοχή του «λάθους» της τρόικα, πρέπει να συνοδεύεται και από την παραδοχή του «λάθους», από τους ντόπιους «αριστεριστές» που χάνουν την ουσία σε ατέρμονες συζητήσεις περί ιδεολογίας και χρωματικής ταύτισης, τη στιγμή που η Ελλάδα αγωνιά και χάνεται.

Η κατάσταση της Ελλάδας, απαιτεί ρεαλισμό από όλους, εντός και εκτός κυβέρνησης. Ζητά διάλογο για τους τρόπους υλοποίησης ενός σχεδίου ανάταξης. Και όχι μάχες για τα χρώματα και τα σύμβολα.

Γιατί η οδός είναι μία. Στήριξη της ραχοκοκαλιάς της οικονομίας. Της μικρομεσαίας επιχείρησης.

Μπροστά σε αυτά τα διακυβεύματα, οι στόχοι, όσων ψάχνουν προσωπική διέξοδο, μέσω αποτυχημένων αριστερών μορφωμάτων, πάνε περίπατο, όταν δεν ικανοποιούν την ανάγκη για τη μεγάλη Εθνική Διέξοδο.

Και ο κόσμος πλέον το αντιλαμβάνεται.




Π.Θεοδωρόπουλος
http://ysterografa.gr/