Μια προσπάθεια αναβίωσης της τέχνης του αργαλειού, που μετράει
πολλούς αιώνες, γίνεται πράξη από το 2ο Δημοτικό Σχολείο Καλυθιών,
ανοίγοντας νέους δρόμους στη γνώση και τη διατήρηση της παράδοσης της
υφαντικής, με σκοπό τη διάδοση της παραδοσιακής τεχνικής υφαντικής.
H πρωτοβουλία ανήκει στους εκπαιδευτικούς και το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου και υλοποιείται με τη βοήθεια και ευγενική προσφορά της κ. Ευαγγελίας, η οποία προσφέρθηκε να διδάξει την τέχνη του αργαλειού στους μικρούς μαθητές μας, φέρνοντας στην επιφάνεια στοιχεία από την κοινωνική και οικονομική ζωή των προγόνων μας.
Η ευτυχία της μετάδοσης της γνώσης
Στην αρχή η κ. Ευαγγελία παρουσίασε στα παιδιά την παραδοσιακή διαδικασία ύφανσης και στη
Όμως τι ήταν αυτό που έκανε την κ. Ευαγγελία να αγαπήσει αυτή τη σπουδαία αλλά και τόσο παλιά τεχνική ύφανσης και στη συνέχεια να τη μεταδώσει στα νέα παιδιά, με την ελπίδα, πως μια μέρα θα γίνουν οι συνεχιστές της παραδοσιακής τέχνης του αργαλειού;
Σε μια μίνι συνέντευξη και στην ερώτησή μας, για το πώς ήρθε σε επαφή με τον αργαλειό, η κ. Ευαγγελία μάς είπε:
«Πριν πολλά χρόνια είδα σε εφημερίδα για κάποια μαθήματα που θα γίνονταν από το Δήμο Ρόδου.
Πήγα να δω από κοντά και βρήκα τη διαδικασία ενδιαφέρουσα, μιας και ήταν για μένα κάτι πρωτόγνωρο και συγχρόνως μαγευτικό. ʼρχισα να παρακολουθώ ανελλιπώς τα μαθήματα, και όσο περνούσε ο καιρός η διαδικασία αυτή άρχισε να με συνεπαίρνει. Τόσο πολύ μου άρεσε, ώστε σε λίγο διάστημα ένιωσα την ανάγκη να θέλω «να δημιουργήσω» σε δικό μου αργαλειό.
Αφού απέβησαν άκαρπες οι προσπάθειές μου για την απόκτηση ενός παλιού αργαλειού που υπήρχε σε σπίτι συγγενή μου- πληροφορήθηκα ότι, δυστυχώς, καταστράφηκε μαζί με το σπίτι στο οποίο βρισκόταν- απευθύνθηκα στην αγορά της Κρήτης, αφού είναι γνωστό σε όλους πως η Κρήτη έχει παράδοση στην κατασκευή αργαλειών.
Ένα ταξίδι στην Κρήτη ήταν αρκετό για να μπορέσω να αποκτήσω το δικό μου αργαλειό. Ο ενθουσιασμός μου ήταν μεγάλος. Το όνειρό μου είχε γίνει πραγματικότητα. Σύντομα απέκτησα και ένα δεύτερο αργαλειό, μικρότερο σε διαστάσεις, για να μπορώ να τον μεταφέρω εύκολα όπου θέλω. Έτσι δεν καθυστερώ στην ολοκλήρωση της δουλειάς μου, «δε χασομερώ» όπως χαρακτηριστικά ανέφερε.
ʼρχισα να φτιάχνω τα δικά μου υφαντά. Βέβαια η προσπάθειά μου έχει επικεντρωθεί στην κατασκευή κουρελούδων. Με το μεγάλο αργαλειό φτιάχνω κουρελούδες πλάτους 90 εκ. ενώ με το μικρό 60 εκ.»
Τη ρωτήσαμε ποιο ήταν το κίνητρο που την έκανε να ασχοληθεί με την τέχνη αυτή, κι εκείνη μας απάντησε:
«Το αρχικό μου κίνητρο ήταν η αγάπη στην παράδοση και έπειτα η ικανοποίηση της δημιουργίας. Είναι πολύ ωραίο να δημιουργείς κάτι με τα ίδια σου τα χέρια.
Κάθε φορά που τελειώνω ένα έργο, νιώθω μια απέραντη ικανοποίηση για το αποτέλεσμα όπως τα μικρά παιδιά που τελειώνοντας μια ζωγραφιά την καμαρώνουν, γιατί ακριβώς την έφτιαξαν τα ίδια. Όταν κάθομαι στον αργαλειό ξεχνάω την κούραση, αλλά και τα προβλήματα που μπορεί να με απασχολούν, όπως άλλωστε απασχολούν όλους τους ανθρώπους.
Αγάπησα τον αργαλειό, και ελπίζω και εύχομαι κάποια παιδιά να μάθουν να υφαίνουν στον αργαλειό, για να συνεχιστεί και να διαδοθεί και στις επόμενες γενιές αυτή η πανάρχαια τέχνη , γιατί η παράδοσή μας είναι η ταυτότητά μας και η πυξίδα για το μέλλον μας.
Στόχος και προσδοκία είναι να φέρουμε σε επαφή με τον αργαλειό ακόμη περισσότερα παιδιά , προκειμένου να δημιουργήσουν, αξιοποιώντας ευχάριστα τον ελεύθερο χρόνο τους», υπογραμμίζει η ίδια, δίνοντάς τους τη δυνατότητα, όποτε μπορούν κι επιθυμούν, να την επισκέπτονται και να υφαίνουν στον αργαλειό.
Η τέχνη του αργαλειού
Ο αργαλειός ως οικιακό εργαλείο είναι αρχαιότατο και αναφέρεται από τον Όμηρο ως ιστός. Η Πηνελόπη ύφαινε τη μέρα και ξεΰφαινε τη νύχτα για να ξεγελά με τον τρόπο αυτό τους "μνηστήρες" ώστε να την περιμένουν ώσπου να τελειώσει το "διασίδι" της.
Η θεά Αθηνά στην αρχαιότητα προστάτευε την υφαντική τέχνη γι' αυτό ονομαζόταν "Εργάνη Αθηνά". Πολλά από τα δημοτικά μας τραγούδια είναι αφιερωμένα στον αργαλειό και την ύφανση.
Τιμή μεγάλη και τρανή πουν’ αργαλειός στο σπίτι,
το κάθε δόντι του χτενιού αξίζει μαργαρίτη
Ο αργαλειός φτιαχνόταν από τέσσερα ισομεγέθη γερά και βαριά όρθια ξύλα δέντρου, που συνδέονταν και με άλλα ξύλα, με ειδικούς αρμούς και είχε τα έξης εξαρτήματα: Δύο «αντί» που στο ένα τυλιγόταν το στημόνι και στο άλλο το υφάδι, διάφορα χτένια, δύο ποδαρικά, τέσσερα μιτάρια, το ξυλόχτενο, την ποταμίστρα, την κουρούνα, τις τροχαλίες, τις σαΐτες, το κάθισμα και τους συνδετήρες.
Η σημαντικότερη μηχανή για την οικιακή οικονομία της οικογένειας σ’όλες τις περιοχές της Ελλάδας έως τις αρχές της δεκαετίας το 1970.
ροδιακη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου