Βήμα πρώτο: Φτιάξτε κράτος

«Ελλην αριστεριστής λέει σε Γερμανό υπουργό ότι οι αλλαγές απέτυχαν», ήταν ο τίτλος τηλεγραφήματος που έστειλε χθες το μεσημέρι το πρακτορείο Ρόιτερς σχετικά με την επίσκεψη Τσίπρα στον Σόιμπλε. 

Ο καθένας βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά του. Το πρακτορείο γνωρίζει πολύ καλά τι ενδιαφέρει τους πελάτες του, δηλαδή τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι η καλή πληροφόρηση σου προσφέρει όπλα σε μια ανελέητη παγκόσμια μάχη.

Γιατί η αλήθεια είναι αυτή ακριβώς: ο Αλέξης είναι πρόεδρος ενός καιροσκοπικού συνασπισμού πολιτικών ομάδων που τις ενώνει η αντίθεσή τους προς το σύστημα και όχι ένα συνεκτικό σχέδιο ανοικοδόμησης της ελληνικής κοινωνίας.

Το εκλογικό φούσκωμα, αποτέλεσμα των διχαστικών προσεγγίσεων που επικράτησαν στο κέντρο της πολιτικής ζωής, δεν θα πρέπει να οδηγεί, όπως φαίνεται να συμβαίνει με τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, στην οίηση ότι η εξουσία είναι κάτι που παραδίδεται στον επιλαχόντα και εν αναμονή πρωθυπουργό. Δεν αδικώ κανέναν φίλο στην ακόμη ακυβέρνητη Αριστερά, να ομνύει στη βολική θεωρία του «ώριμου φρούτου».

Είναι αλήθεια ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν θα είχε γίνει σε άλλη χώρα πρωθυπουργός. Σίγουρα όχι σε μια χώρα με τέτοιο φορτίο κρίσης και τόσο καθυστερημένες κρατικές δομές.

Συνέβη επειδή στην Ελλάδα ο λαός της αποκοιμήθηκε πιστεύοντας πως το κράτος, δηλαδή οι πολιτικοί, είναι παντοδύναμο. Πως κάποιοι μπορούν, όταν το θελήσουν, να σπέρνουν την εισοδηματική άνοιξη. Οτι απλώς πρέπει να έρθουν οι επόμενοι, για να επαναφέρουν «διά διατάγματος» τη χαμένη ευμάρεια.

Δυστυχώς, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Ευτυχώς, μια νέα πλειοψηφία συμπολιτών το ανακαλύπτει μόλις τώρα. Αφού στο μεταξύ οι πολιτικοί άφησαν να ξεσπάσει πάνω στα κεφάλια μας η κρίση χωρίς να προλάβουμε να προφυλαχθούμε.

Ο κ. Σόιμπλε δεν είχε κανένα λόγο να μη συναντηθεί με τον κ. Τσίπρα. Το αντίθετο μάλιστα!

Η γερμανική επιθυμία αμοιβαίων και ειλικρινών εξηγήσεων είχε διερευνηθεί, από τις πρώτες στιγμές της περιπέτειας, προς όλες τις πλευρές του πολιτικού μας τόξου.

Τότε, το 2010, ακόμη και ο Αντώνης Σαμαράς δεν κατανοούσε την ανάγκη της προσέγγισης των απόψεων που εξυπηρετούσαν τον εσωτερικό πολιτικό λόγο με τον ειλικρινή διάλογο που ζητούσαν τα μεγάλα κράτη της Ευρώπης.

Η παράταξη του Αλέξη Τσίπρα θα κερδίσει όταν θα έχει γίνει μέρος του συστήματος. Η νεο-κεϊνσιανή αντίληψη στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης είναι απολύτως αποδεκτή.

Είναι κρίμα να πηγαίνει η αντιπολίτευση μέχρι το Βερολίνο για να μάθει ό,τι είναι πλέον πασίγνωστο στην Αθήνα: δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά να μετατρέψουμε την Ελλάδα σε «κανονικό ευρωπαϊκό κράτος».




http://www.kathimerini.gr/