Η αποτυχημένη ιδεολογική παρθενορραφή των «κεντροαριστερών δυνάμεων»

Στις πολυποίκιλες ζυμώσεις που λαμβάνουν χώρα σε όλους τους πολιτικούς χώρους, άλλοι ιχνηλατούν ιδεολογικά μονοπάτια για να ξανασυλλαβίσουν τον πολιτικό εαυτό τους και άλλοι απλώς αναλώνονται στο «πώς θα το πούμε», πώς θα βαφτίσουμε το παλιό ώστε να το αμπαλάρουμε ως καινούργιο. Συχνά, λόγω των πάγιων εθισμών των πολιτικών τους χώρων, κάποιοι πράττουν το δεύτερο χωρίς καλά καλά να συνειδητοποιούν την υποκρισία.

Εμβληματική περίπτωση του δεύτερου ενδεχομένου συνιστούν οι ζυμώσεις της «κεντροαριστεράς», δηλαδή –για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- του ΠΑΣΟΚ, των ανθρώπων του και των πασοκογενών γενικώς: εν ολίγοις, της περιρρέουσας «μεταπασοκικής κατάστασης». Δηλαδή, της πιο σκληρής κυβερνώσας κομματοκρατίας των τελευταίων τριών δεκαετιών.

Οι άνθρωποι αυτοί παραδέχονται κατ’ ουσίαν ότι η συσπείρωσή τους σε «κεντροαριστερά», η

διατύπωση από μέρους τους της αναγκαιότητας σύμπηξης ενός «νέου κεντροαριστερού πόλου», δεν υπαγορεύεται τόσο από μια κοινότητα ιδεών ή προταγμάτων, αλλά από την ανάγκη των ίδιων συγκεκριμένων προσώπων για πολιτική επιβίωση, παρά την οριστική διάρρηξη της αντανάκλασης των πολιτικών σχημάτων όπου συμμετείχαν σε πραγματικές κοινωνικές δυνάμεις οντότητες.

Φυσικά, οποιοσδήποτε ακούει μεταπασοκικά ιδεολογικά αεροκοπανήματα περί των ιδεών που θα γεννήσουν την νέα κεντροαριστερά, είτε αυτά εκπορεύονται από ανιδιοτελείς «χρησίμους ηλιθίους» (terminus technicus ήτοι χωρίς παρεξήγηση) είτε από όσους ψάχνουν απεγνωσμένα το «μέλι» που έχασαν, οφείλει να ρωτήσει «Καλά όλα αυτά, αλλά πού κρύβεται ο φαυλοκράτης;» – διότι η αποκοπή των ιδεολογικών αναζητήσεων από την πολιτική πραγματικότητα δεν γίνεται τυχαία και ακούσια, αλλά δόλια. Πρέπει να είναι σαφές σε όλους ότι όταν στην Ελλάδα λέμε «κεντροαριστερά», δεν οφείλει να πηγαίνει ο νους μας στην… σκανδιναυική σοσιαλδημοκρατία, αλλά σε κάποιον κομματάρχη-κοτζάμπαση των κάποτε πανελληνίων σοσιαλιστικών κινηματιών.

Αντιλαμβανόμενοι ένιοι τινές ότι η αναμενόμενη μαζική –αν και σταδιακή- αποχώρηση του λαού από αριστερώνυμα προτάγματα (τώρα που πλέον ο λαός έχει δει για τα καλά πού οδηγούν: στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και, συνακόλουθα, των Μνημονίων του Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς) δημιουργεί μία ανακλαστική συζήτηση περί «φιλελευθερισμού», αναπροσαρμόζονται. Και προτείνουν έναν «σοσιαλφιλελευθερισμό»: όχι επειδή καίγονται να συνδυάσουν τις ιδέες του σοσιαλισμού και του φιλελευθερισμού (=τερατογένεση), μα επειδή ελπίζουν ότι το πρόθεμα «σοσιαλ-» υποδηλώνει πως είναι, προσωποπαγώς, αναγκαίοι στις νέες ζυμώσεις και πολιτικές ανακατατάξεις… Όμως, αν κάτι σίγουρα περιττεύει στην υλοποίηση των προταγμάτων που χρειαζόμαστε, αυτό είναι οι κομματοκράτες, οι κρατιστές της βαλκανικής φεουδαρχίας και οι νοοτροπίες τους – καθώς και όσοι εν συγχύσει αμέτοχοι του «μελιού» (δηλαδή:χρήσιμοι ηλίθιοι) τους στηρίζουν. Ας δημιουργήσουν λοιπόν τον «σοσιαλφασισμό», μήπως επιβιώσουν πολιτικά δια της Χρυσής Αυγής…

Τελικά, οποιαδήποτε «κεντροαριστερή» ιδεολογική αναζήτηση είναι μακροπρόθεσμα καταδικασμένη να αφορά μόνον τους άμεσα εμπλεκομένους, πρώην στελέχη ή στελεχάρες που εξέπεσαν σε στελεχάκια, οι οποίοι είναι όλο και περισσότερο αποκομμένοι από την κοινωνία. Με τον ίδιο τρόπο που ο «γερμανικός πατριωτισμός» ως έννοια ήταν για δεκαετίες ποινικοποιημένος στην μεταπολεμική Γερμανία -σίγουρα καίγοντας και κάποια χλωρά μαζί με τα ξερά- έτσι στην μετα-μεταπολιτευτική Ελλάδα θα είναι ανέφικτο να μιλάς με αξιώσεις πραγματικής γονιμότητας για «κεντροαριστερά», «σοσιαλισμό», «σοσιαλδημοκρατία» ή το contradictio in terminis ενός «σοσιαλφιλελευθερισμού». Οι έννοιες αυτές «κάηκαν», πώς το λέμε!

Οπότε η «μπάλα» της ιδεολογικής αναζήτησης είναι, δια της εις άτοπον απαγωγής, στον ευρύτατο χώρο δεξιώτερα του κέντρου. Εκεί εντοπίζεται πλέον και το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη, και σ’ αυτά τα πλαίσια ήταν εξαιρετικά εύστοχος ο Σαμαράς στην ομιλία του στο Ίδρυμα Konrad Adenauer όταν μας μίλησε για τις ιστορικές ρίζες ρεαλισμού «ενός μείγματος πατριωτισμού, φιλελευθερισμού και κοινωνικού κράτους». Το αν ένα τέτοιο σαμαρικό «μείγμα» θα αποτελέσει την πολιτική μελωδία της επόμενης πολιτικής περιόδου δεν εξαρτάται μόνον από την επιτυχία ή αποτυχία σε επιμέρους σημαντικούς στόχους, αλλά πρώτιστα στο αν ο προσανατολισμός εντοπίζεται σε λύσεις που διαλύουν την κομματοκρατία ή που προέρχονται από την κομματοκρατία συντηρώντας την…

Σωτήρης Μητραλέξης