Η απόφαση του Eurogroup για την εκταμίευση της δόσης του δανείου ύψους 34 (και πλέον) δισ. ευρώ υπήρξε, αν και διεκπεραιωτική, ιστορικά πολύ σημαντική.
Με την πράξη τους οι εταίροι μας δηλώνουν εμπράκτως ότι ο (βάσιμος) κίνδυνος άτακτης χρεοκοπίας της Ελλάδας απομακρύνθηκε οριστικά.

Η χώρα αποκτά δημόσιο χρέος που βρίσκεται σχεδόν ολοκληρωτικά στα χέρια των κρατών, του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής τράπεζας, καθώς μετά την επαναγορά χρέους ύψους άνω των 32 δισ ευρώ, στα χέρια των ιδιωτών βρίσκονται ελληνικά ομόλογα κάτω των 30 δισ ευρώ. Γεγονός, που καθιστά το χρέος βιώσιμο, εφόσον μάλιστα τα κράτη αποδεχθούν (όπερ και το πιθανότερο) ένα νέο «κούρεμα», αυτή τη φορά του λεγόμενου επίσημου τομέα.

 

Κατά συνέπεια, το πρόβλημα πλέον δεν είναι το χρέος, έστω κι αν η συζήτηση συνεχίζεται ευρέως και σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο για την βιωσιμότητά του. Τα ευρωπαϊκά κράτη δεν θα λάβουν ποτέ την απόφαση να προκαλέσουν πτώχευση της Ελλάδας, έστω κι αν η χώρα μας αγκομαχά να αποπληρώσει τα δάνεια που της έχουν δώσει.

Η γνώμη μας είναι ότι το μείζον θέμα είναι η βιωσιμότητα των ελληνικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων κι η αποτροπή της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους, που σήμερα είναι περισσότερο ορατή από ποτέ.

 

Πώς, όμως, θα καταστεί αυτό δυνατό;

Πάρα πολλοί, μεταξύ των οποίων κι ο Αντώνης Σαμαράς κι η ΝΔ, αλλά κι ο Αλέξης Τσίπρας κι ο ΣΥΡΙΖΑ και το σύνολο του πολιτικού συστήματος, επιμένουν ότι πρέπει να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας στην ανάπτυξη. Αυτό θεωρητικά είναι σωστό. Πρέπει να αναπτύξουμε την οικονομία για να μπορούμε να ζούμε με αυτά που βγάζουμε, με αυτά που παράγουμε, κι όχι μόνον με δανεικά, όπως δυστυχώς κάναμε επί δεκαετίες τώρα. Αλλά αυτό είναι εύκολο να το πει κάποιος, κι ιδίως ένας πολιτικός ηγέτης η ένα κόμμα εξουσίας.
Δυσκολότερο κατά πολύ είναι να το πραγματοποιήσει.

Και τούτο διότι απαιτείται συνολική αλλαγή του οικονομικού μοντέλου, που ακολουθήθηκε επί σειράν ετών. Από το καταναλωτικό μοντέλο, που δημιούργησε ένα κράτος, που δανειζόταν άμετρα και χωρίς φειδώ για να ρίχνει στην κατανάλωση και να δημιουργεί μικρομεσαίες ή και μεγαλύτερες επιχειρήσεις, που ασχολούντο σχεδόν αποκλειστικά με την κατανάλωση, πρέπει να φτιάξουμε
ένα νέο μοντέλο. Που θα είναι αναπροσαρμοσμένο στην παραγωγή. Που θα δημιουργεί πλούτο από τον οποίον θα μπορεί να απολαμβάνει περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες ολοένα και περισσότεροι Έλληνες.

Αν αυτό δεν συμβεί, η χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει και, πάντως, δεν μπορεί να δει καλύτερες μέρες, ακόμα κι αν το πρόβλημα του χρέους ξεπεραστεί -όπως εκτιμάμε.

Όμως, προς την κατεύθυνση αυτή δεν έχουν γίνει πολλά πράγματα. Και, φυσικά, δεν υπάρχει συγκροτημένο σχέδιο για την ανάπτυξη, σε ποιους τομείς, με ποιες προϋποθέσεις και με ποιες επενδύσεις. Ακόμα βρισκόμαστε στη φάση των μεταρρυθμίσεων στο δημόσιο, που από ό,τι φαίνεται καρκινοβατούν και δεν καθιστούν τη χώρα, πλέον, ελκυστική επενδυτικά.

Με τέτοια δημόσια διοίκηση στην οποία ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, η Ελλάδα δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα κατορθώσει να προσελκύσει επενδύσεις. Ομοίως, με τη νοοτροπία, που διακατέχει τους κυβερνώντες που φέρνουν ένα φορολογικό νομοσχέδιο, που αντί να δημιουργεί ικανούς μηχανισμούς καταπολέμησης της όποιας φοροδιαφυγής, επιβάλλει νέους φόρους σε μια κοινωνία που είναι φανερό ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί, είναι προφανές ότι δεν υπάρχει άνθρωπος στοιχειωδώς έξυπνος, που να θελήσει να επενδύσει στην Ελλάδα. 

Την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, που από ό,τι φαίνεται θα είναι το κόμμα που θα διαδεχθεί την παρούσα κυβέρνηση, «κλείνει το μάτι» στους πολίτες, που δικαίως δυσανασχετούν για τη βίαιη μείωση των εισοδημάτων τους, λέγοντας τους ουσιαστικά ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα επαναφέρει τα πράγματα στο προ του 2010 καθεστώς. Διότι τι άλλο σημαίνει στην πράξη, για τους περισσότερους Έλληνες, η κατάργηση των μνημονίων, παρά την επαναφορά των μισθών και των συντάξεων στην προτέρα κατάσταση;

Και το δυστύχημα είναι ότι ουδείς πολιτικός αποτολμά να πει στον κόσμο την αλήθεια. 

Ότι δεν πρόκειται να επιστρέψουμε ποτέ στην κατάσταση του 2009, όταν το κράτος δανειζόταν για να τα ρίχνει στην κατανάλωση, σε μισθούς, επιδόματα, συντάξεις κοκ κι ότι για να αναπτυχθεί η οικονομία χρειάζονται τεράστιες προσπάθειες και σκληρή εργασία σε παραγωγικούς τομείς, όπως η γεωργία κι ο τουρισμός…




Γ.Λοβέρδος
http://www.aixmi.gr