Το
επίπεδο του δημοσίου διαλόγου για το θέμα της λειτουργίας των
καταστημάτων τις Κυριακές, φανερώνει αν μη τι άλλο τους λόγους για τους
οποίους η ελληνική κοινωνία δεν κατορθώσε να συμβαδίσει με τις αλλαγές
που συνέβησαν στις προηγμένες χώρες.
Η
πρόταση της κυβέρνησης να ανοίγουν τα «μικρά» καταστήματα όλες τις
Κυριακές του χρόνου μοιάζει σχεδόν αυτονόητη σε μια χώρα όπου ο
τουρισμός συνεισφέρει σταθερά περισσότερο από 15% του ΑΕΠ. Ωστόσο
βρίσκεται αντιμέτωπη με τη σθεναρή αντίδραση όλων των «θεσμικών»
παραγόντων που οδύρονται. Συχνά χωρίς καθόλου επιχειρήματα.
Οι εκπρόσωποι των ίδιων των εμπόρων θεωρούν καταστροφή για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, χωρίς όμως να παραθέτουν λογικά επιχειρήματα. Κανονικά θα έρεπε να είναι αυτοί που θα κάνουν ανάλογες προτάσεις για να αυξήσουν τον τζίρο τους σε μια περίοδο κρίσης. Όλα τα προηγούμενα χρόνια ωστόσο, σε θεσμικό επίπεδο δεν υπήρξε καμία αντίστοιχη πρωτοβουλία. Τώρα που κάποιος επιχειρεί ένα βήμα εμπρός, οι εκπρόσωποι των εμπόρων στυλώνουν τα πόδια. Οι απόψεις που ακούστηκαν προκειμένου να ανατρέψουν τα σχέδια της κυβέρνησης ήταν ποικίλες αλλά εξίσου σουρεαλιστικές και αντικρουόμενες μεταξύ τους.
Μια εξ αυτών υποστηρίζει ότι τα πολυκαταστήματα και όσα καταστήματα ανήκουν σε μεγάλες εταιρείες θα επωφεληθούν καθώς θα αντέξουν το επιπλέον κόστος σε αντίθεση με τους μικρομεσαίους ή ημιαπασχολούμενους. Είναι απορίας άξιον πως ο συγκεκριμένος εκπρόσωπος δεν δίστασε να πει κάτι τέτοιο δημοσίως ενώ είναι ήδη γνωστό ότι η απελευθέρωση –κακώς ενδεχομένως– δεν περιλαμβάνει αυτούς που κατονομάζει ως ανταγωνιστές του. Με άλλα λόγια οι «μικροί» θα μπορούν να ανοίγουν και οι μεγάλοι όχι. Το γεγονός αυτό δίνει τη δυνατότητα σε όποιον θέλει να δουλέψει, να πάρει όλο τον τζίρο που θα πραγματοποιείται αυτές τις Κυριακές.
Ένα άλλο «επιχείρημα» υποστηρίζει ότι δεν θα γίνεται τζίρος τις Κυριακές, γιατί δεν γίνεται τζίρος ούτε τις άλλες ημέρες. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Με δεδομένο ότι η λειτουργία είναι προαιρετική, γιατί κάποιος να ανοίξει τελικά το κατάστημά του αν δεν έχει δουλειά; Για να μην του πάρει τους ανύπαρκτους πελάτες ο ανταγωνιστής του;
Υπήρξε και κάποιος που υποστήριξε ότι έτσι διαλύεται η οικογενειακή συνοχή. Διότι κατά τη γνώμη του η συνοχή επιτυγχάνεται μόνο αν η οικογένεια κάθεται μαζί στο Κυριακάτικο τραπέζι. Είχε μάλιστα το θράσος να υποστηρίξει αυτό το επιχείρημα συζητώντας με τον Νίκο Ευαγγελάτο που είναι δημοσιογράφος και ως γνωστόν εργάζεται τις Κυριακές ούτως ή άλλως. Προφανώς θεωρεί ότι όλοι οι δημοσιογράφοι έχουν διαλυμένες οικογένειες ή κάτι τέτοιο. Ομοίως και όσοι άλλοι εργάζονται τις Κυριακές για να καλοπερνάμε οι υπόλοιποι. Οδηγοί ταξί, ηθοποιοί, καφετζήδες και διάφοροι άλλοι.
Κάπου στη μέση «μπήκαν σφήνα» και οι παπάδες. Ο αρχιεπίσκοπος δήλωσε ότι είναι αντίθετος με το σχέδιο της Κυβέρνησης. Το ίδιο και πολλοί ιερείς. Η Κυριακή άλλωστε είναι αφιερωμένη στο Θεό σύμφωνα με τη θρησκεία μας.
Όπως αναμένετο, η αντιπολίτευση σιγοντάρει παραδοσιακά οποιαδήποτε αντίδραση στις πρωτοβουλίες της Κυβέρνησης.
Αντίθετοι είναι και πολλοί εργαζόμενοι που υποστηρίζουν ότι έτσι θα δουλεύουν με πιο ευέλικτο ωράριο και δεν θα μπορούν να ξεκουράζονται τις Κυριακές, παραβλέποντας την υπερωριακή αμοιβή που για ορισμένους είναι περισσότερο απαραίτητη. Υπάρχει φυσικά μια υποψία ότι οι στρατιές των ανέργων βλέπουν το θέμα διαφορετικά.
Για μια χώρα που υποδέχεται εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο το να είναι κλειστά τα καταστήματα μια ημέρα την εβδομάδα μοιάζει με χασάπη που φεύγει διακοπές το Πάσχα. Η Κυβέρνηση επιχειρεί μια λογικότατη αλλαγή που έχει τη στήριξη μέρους της κοινωνίας αλλά και την κοινή λογική μαζί της. Δείλιασε ενδεχομένως βάζοντας προστατευτικά όρια για τους μικρομεσαίους και θέτοντας αυτομάτως θέμα ανταγωνισμού.
Είναι προφανές ότι υπάρχουν και αντίθετες απόψεις μεταξύ των εμπόρων που αναζητούν μια ευκαιρία για να μπει κόσμος στα καταστήματά τους. Ακούγονται όμως περισσότερο αυτοί που σχεδόν επαγγελματικά εκπροσωπούν τους χιλιάδες μικρομεσαίους. Έτσι ακόμη και αυτή η –κατά πολλούς χαριστική– αλλαγή, δεν γίνεται δεκτή από το αρτηριοσκληρωτικό σύστημα του ελληνικού συνδικαλισμού. Δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα.
Αυτή η διαπίστωση γίνεται ολοένα και πιο συχνά συν τω χρόνω και αυτό που δεν μπορεί να εξηγήσει κανείς είναι με τι τρόπο θα ξεπεράσει η χώρα τα χρόνια προβλήματά της αφού κανείς δεν θέλει να ξεβολευτεί.
Του Σταμάτη Ζαχαρού
Οι εκπρόσωποι των ίδιων των εμπόρων θεωρούν καταστροφή για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, χωρίς όμως να παραθέτουν λογικά επιχειρήματα. Κανονικά θα έρεπε να είναι αυτοί που θα κάνουν ανάλογες προτάσεις για να αυξήσουν τον τζίρο τους σε μια περίοδο κρίσης. Όλα τα προηγούμενα χρόνια ωστόσο, σε θεσμικό επίπεδο δεν υπήρξε καμία αντίστοιχη πρωτοβουλία. Τώρα που κάποιος επιχειρεί ένα βήμα εμπρός, οι εκπρόσωποι των εμπόρων στυλώνουν τα πόδια. Οι απόψεις που ακούστηκαν προκειμένου να ανατρέψουν τα σχέδια της κυβέρνησης ήταν ποικίλες αλλά εξίσου σουρεαλιστικές και αντικρουόμενες μεταξύ τους.
Μια εξ αυτών υποστηρίζει ότι τα πολυκαταστήματα και όσα καταστήματα ανήκουν σε μεγάλες εταιρείες θα επωφεληθούν καθώς θα αντέξουν το επιπλέον κόστος σε αντίθεση με τους μικρομεσαίους ή ημιαπασχολούμενους. Είναι απορίας άξιον πως ο συγκεκριμένος εκπρόσωπος δεν δίστασε να πει κάτι τέτοιο δημοσίως ενώ είναι ήδη γνωστό ότι η απελευθέρωση –κακώς ενδεχομένως– δεν περιλαμβάνει αυτούς που κατονομάζει ως ανταγωνιστές του. Με άλλα λόγια οι «μικροί» θα μπορούν να ανοίγουν και οι μεγάλοι όχι. Το γεγονός αυτό δίνει τη δυνατότητα σε όποιον θέλει να δουλέψει, να πάρει όλο τον τζίρο που θα πραγματοποιείται αυτές τις Κυριακές.
Ένα άλλο «επιχείρημα» υποστηρίζει ότι δεν θα γίνεται τζίρος τις Κυριακές, γιατί δεν γίνεται τζίρος ούτε τις άλλες ημέρες. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Με δεδομένο ότι η λειτουργία είναι προαιρετική, γιατί κάποιος να ανοίξει τελικά το κατάστημά του αν δεν έχει δουλειά; Για να μην του πάρει τους ανύπαρκτους πελάτες ο ανταγωνιστής του;
Υπήρξε και κάποιος που υποστήριξε ότι έτσι διαλύεται η οικογενειακή συνοχή. Διότι κατά τη γνώμη του η συνοχή επιτυγχάνεται μόνο αν η οικογένεια κάθεται μαζί στο Κυριακάτικο τραπέζι. Είχε μάλιστα το θράσος να υποστηρίξει αυτό το επιχείρημα συζητώντας με τον Νίκο Ευαγγελάτο που είναι δημοσιογράφος και ως γνωστόν εργάζεται τις Κυριακές ούτως ή άλλως. Προφανώς θεωρεί ότι όλοι οι δημοσιογράφοι έχουν διαλυμένες οικογένειες ή κάτι τέτοιο. Ομοίως και όσοι άλλοι εργάζονται τις Κυριακές για να καλοπερνάμε οι υπόλοιποι. Οδηγοί ταξί, ηθοποιοί, καφετζήδες και διάφοροι άλλοι.
Κάπου στη μέση «μπήκαν σφήνα» και οι παπάδες. Ο αρχιεπίσκοπος δήλωσε ότι είναι αντίθετος με το σχέδιο της Κυβέρνησης. Το ίδιο και πολλοί ιερείς. Η Κυριακή άλλωστε είναι αφιερωμένη στο Θεό σύμφωνα με τη θρησκεία μας.
Όπως αναμένετο, η αντιπολίτευση σιγοντάρει παραδοσιακά οποιαδήποτε αντίδραση στις πρωτοβουλίες της Κυβέρνησης.
Αντίθετοι είναι και πολλοί εργαζόμενοι που υποστηρίζουν ότι έτσι θα δουλεύουν με πιο ευέλικτο ωράριο και δεν θα μπορούν να ξεκουράζονται τις Κυριακές, παραβλέποντας την υπερωριακή αμοιβή που για ορισμένους είναι περισσότερο απαραίτητη. Υπάρχει φυσικά μια υποψία ότι οι στρατιές των ανέργων βλέπουν το θέμα διαφορετικά.
Για μια χώρα που υποδέχεται εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο το να είναι κλειστά τα καταστήματα μια ημέρα την εβδομάδα μοιάζει με χασάπη που φεύγει διακοπές το Πάσχα. Η Κυβέρνηση επιχειρεί μια λογικότατη αλλαγή που έχει τη στήριξη μέρους της κοινωνίας αλλά και την κοινή λογική μαζί της. Δείλιασε ενδεχομένως βάζοντας προστατευτικά όρια για τους μικρομεσαίους και θέτοντας αυτομάτως θέμα ανταγωνισμού.
Είναι προφανές ότι υπάρχουν και αντίθετες απόψεις μεταξύ των εμπόρων που αναζητούν μια ευκαιρία για να μπει κόσμος στα καταστήματά τους. Ακούγονται όμως περισσότερο αυτοί που σχεδόν επαγγελματικά εκπροσωπούν τους χιλιάδες μικρομεσαίους. Έτσι ακόμη και αυτή η –κατά πολλούς χαριστική– αλλαγή, δεν γίνεται δεκτή από το αρτηριοσκληρωτικό σύστημα του ελληνικού συνδικαλισμού. Δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα.
Αυτή η διαπίστωση γίνεται ολοένα και πιο συχνά συν τω χρόνω και αυτό που δεν μπορεί να εξηγήσει κανείς είναι με τι τρόπο θα ξεπεράσει η χώρα τα χρόνια προβλήματά της αφού κανείς δεν θέλει να ξεβολευτεί.
Του Σταμάτη Ζαχαρού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου