Το σκηνικό σε τράπεζα. Δύο διπλανά γραφεία, δύο τελείως διαφορετικές
ιστορίες. Στο πρώτο, ένα ζευγάρι, μέσης ηλικίας, εξηγούσε στον υπάλληλο
πως δεν μπορούσε να πληρώσει τη δόση του δανείου. Μιλούσε η γυναίκα και
έδειχνε τον άνδρα
της. Έλεγε πως είναι άνεργος εδώ και πολύ καιρό. Πως δεν παίρνει
επίδομα ανεργίας. Και πως δεν έχουν καθόλου έσοδα. Εκλιπαρούσε για
μείωση της δόσης. Ο άνδρας δεν μιλούσε. Το βλέμμα του ήταν χαμηλά.
Άκουγε και σκεφτόταν. Ο υπάλληλος προσπαθούσε να δείξει κατανόηση και να
είναι σοβαρός. «Λυπόταν» αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα…
Στο διπλανό γραφείο, ένας άνδρας περίπου 35 ετών, ωραία ντυμένος, με
στητό το κορμί και με το
βλέμμα ψηλά. Χαμογελαστός και γεμάτος
αυτοπεποίθηση. Οι κινήσεις του αργές, σίγουρες. Μιλούσε με δυνατή φωνή
στον υπάλληλο της τράπεζας, ρωτώντας τον ποια θα ήταν η καλύτερη
επενδυτική επιλογή για να τοποθετήσει τα χρήματά του. Ο υπάλληλος
χαμογελούσε και αυτός...
Δύο καθημερινά παραδείγματα, δύο διαφορετικές όψεις της ίδιας
κοινωνίας. Το γεγονός είναι ένα: την κρίση δεν τη βιώνουμε όλοι το ίδιο.
Τουλάχιστον, μέχρι στιγμής. Ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού
πλήττεται ήδη˙ ένα άλλο βρίσκεται στο μεταίχμιο. Ωστόσο, υπάρχουν και
αυτοί που νιώθουν ασφαλείς. Που έχουν μία καλή δουλειά, που πληρώνονται
στην ώρα τους, που διατηρούν τα «προνόμιά» τους.
Πολίτες διαφορετικών ταχυτήτων, διαφορετικών επιθυμιών, διαφορετικών
«ονείρων», διαμορφώνουν μία κοινωνία με ανισότητες που οξύνονται. Μία
«εγωιστική» και «απρόσωπη» κοινωνία. Τη δική μας κοινωνία…
Του Αριστείδη Αποστόλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου