Ποιοί βρίσκονται πίσω από το «κόμμα» της δραχμής;

Εκδοτικά συμφέροντα, που επί δεκαετίες διαπλέκονται με την εκάστοτε κυβέρνηση, ανεξαρτήτως ιδεολογικών διαφορών, πολιτικοί που ανακάλυψαν ότι πουλάει η πατριδοκαπηλεία και ο δήθεν τσαμπουκάς, χρεωμένοι επιχειρηματίες που θέλουν «να μηδενίσει το κοντέρ», αλλά και πλούσιοι με μπόλικο χρήμα στο εξωτερικό, που θέλουν να αγοράσουν περιουσιακά στοιχεία στο τσάμπα.

Να γίνουν «τσιφλικάδες».

Αυτοί είναι οι βασικοί συντελεστές του κόμματος της «δραχμής», που θέλουν την επαναφορά στο εθνικό νόμισμα, για λόγους εντελώς διαφορετικούς από το... ΚΚΕ, τον Λαφαζάνη ή κάποιους θεωρητικούς της οικονομίας.

Αυτοί επαναφέρουν ξανά το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», με την ευκαιρία των διαφωνιών ανάμεσα στους δανειστές μας για το ελληνικό χρέος. Όχι γιατί επιθυμούν την κοινωνική και την οικονομική ευημερία γενικώς, αλλά για τα δικά τους ξεκάθαρα ιδιοτελή συμφέροντα.

Οι πολιτικοί διότι θέλουν ξανά την πρέσα που τυπώνει χρήμα, θέλουν το ρουσφέτι, τη διαπλοκή, τον «μποναμά» στον ψηφοφόρο (ασχέτως αν θα τον τρώει ο πληθωρισμός), ενώ δεν θέλουν -με τίποτε- τον έλεγχο που επιβάλλουν τώρα οι δανειστές. Με κορυφαίο παράδειγμα τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που βάζουν ποινές για τις παραβάσεις προϋπολογισμών. Με μια φράση, θέλουν πίσω την «κουτάλα»!

Οι επιχειρηματίες είτε διότι πιστεύουν ότι μια επιστροφή στη δραχμή θα επιφέρει και διαγραφή των υπέρογκων χρεών τους, είτε διότι ανήκουν σε κλάδους που θα ωφελούνταν από μια υποτίμηση, είτε διότι η «ισορροπία» των συμφερόντων τους έχει προ πολλού γείρει υπέρ των καταθέσεών τους στο εξωτερικό.

Οι εκδότες διότι έμαθαν να λειτουργούν σε καθεστώς ασυδοσίας και διαπλοκής, πέρα από κάθε έννοια «αποτελεσματικότητας». Υπήρξαν «κράτος εν κράτει», με παράπλευρα πλεονεκτήματα σε άλλες δουλειές ή κατευθείαν στην τσέπη τους. 

Γι' αυτό άλλωστε οι επιχειρήσεις τους δεν ήταν κερδοφόρες ούτε τις χρυσές εποχές πριν από την κρίση. Επιχειρηματικά ετοιμοθάνατοι, έχουν κάθε λόγο να αναπολούν το «αμαρτωλό» παρελθόν. Τότε πέτυχαν όλα όσα έχουν πετύχει.

Είμαι ο τελευταίος που θα ισχυριστεί ότι η στάση των δανειστών μας είναι ιδανική. Άλλωστε, η κριτική από αυτήν τη στήλη υπήρξε συνεχής. Για τα μνημόνια, τις ανεδαφικές προσδοκίες, την ανούσια «εσωτερική υποτίμηση» και την τιμωρητική διάθεση. Για το ανεδαφικό των «προγραμμάτων» που εκπόνησαν, με βάση τις συνθήκες στην ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Βρήκαν τότε και τα έκαναν. Πάτησαν στην ολιγωρία, στην ανικανότητα, στην ανεπάρκεια της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ώστε να κινηθούν με γνώμονα τα συγκυριακά τους συμφέροντα, πολιτικά και οικονομικά.

Τώρα όμως, σε μια φάση όπου οι ίδιοι οι δανειστές συνειδητοποιούν, έστω εν μέρει, κάποια λάθη τους, τώρα που το παιχνίδι δείχνει ότι μπορεί να γυρίσει σταδιακά προς όφελος της χώρας, αρχίζει να συμβαίνει το αντίστροφο.

Οι οπαδοί της δραχμής πατούν στην ολιγωρία των δανειστών, στην έλλειψη ετοιμότητας για δύσκολες αποφάσεις, ώστε να προωθήσουν τη δική τους «ατζέντα».

Επικαλούμενοι «ηθικά δικαιώματα», την «εθνική αξιοπρέπεια» και άλλα συνθήματα, προσπαθούν να εξάψουν την κοινή γνώμη, αργά μεν, αλλά σταθερά, προς την κατεύθυνση μιας άλλης λύσης, που πονηρά βεβαίως αποφεύγουν να ονοματίσουν.

Το επικίνδυνο είναι ότι ανάμεσά τους ξεπροβάλλουν πλέον κι εκείνοι που έναν χρόνο πριν «σταύρωσαν» τον Παπανδρέου, θεοποιώντας τη… Μέρκελ και τον Σαρκοζί.

Διότι τώρα ανακαλύπτουν ότι, πέρα από τα δικαιώματα και τα προνόμια των πολλών, που εθίγησαν από καιρό «για το καλό της χώρας», κινδυνεύουν να χαθούν -πιθανότατα ολοσχερώς- και τα δικά τους!

Ατυχώς γι' αυτούς, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Η Ευρώπη έχει ήδη συνδεθεί σε υψηλότατο βαθμό με τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Τώρα αυξάνονται οι δυνατότητες για περισσότερη διαπραγμάτευση (και όχι απλώς για άνευ όρων υπακοή), αρκεί να υπάρξει αξιοπιστία στα υπεσχημένα περί διαρθρωτικών αλλαγών και στον έλεγχο κόστους του δημοσίου.

Κι όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι η ελληνική κοινωνία δεν θα τσιμπήσει σε προσπάθειες «διχασμού» και ακραίας πόλωσης, ότι δεν θα τινάξουμε μόνοι το σπίτι μας στον αέρα. Κι ότι θα ασχοληθούμε σοβαρά και συγκροτημένα με την ανασύνταξη δυνάμεων που απαιτείται, όχι μόνο σε επίπεδο ηγεσίας, αλλά και στη βάση.

Διότι η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει δραστικά, έως ότου υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο για την ανάπτυξη της χώρας, για τη μετάλλαξη της οικονομίας και των δομών της.

Κάτι με το οποίο ουδείς από τους υποτιθέμενους «τιμονιέρηδες» της χώρας μας ασχολείται σοβαρά...

Ίσως διότι η ενασχόληση με πλαστά διλήμματα του τύπου «ευρώ ή δραχμή» είναι πολύ λιγότερο κοπιαστική.
Γ.Παπανικολάου
http://greece-salonika.blogspot.com