Νταλάρα: Τα λεφτά δε φτάνουν ούτε για τους δανειστές

Ανησυχία προκαλούν οι δηλώσεις του Τσαρλς Νταλάρα κατά την ομιλία του σε εκδήλωση της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, στην Αθήνα. Ο γενικός διευθυντής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου εκτίμησε ότι, τελικώς, τα κεφάλαια που περισσεύουν από το δανεισμό μέσω EFSF για τη χρηματοδότηση του ελλείμματος, την τριετία 2012-2014, δεν ξεπερνούν τα 22 δισ. ευρώ, ποσό που, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν φτάνει ούτε για την εξόφληση των δανειστών της χώρας.

Με απλά λόγια και σύμφωνα με τον κ. Νταλάρα, οι αποπληρωμές κεφαλαίου σε ΕΕ και ΔΝΤ μέχρι και το 2014 διαμορφώνονται σε 39 δισ. ευρώ, δημιουργώντας χρηματοδοτικά κενά ύψους 17 δισ. ευρώ, στην εκτέλεση του προϋπολογισμού.

Ο γεν. διευθυντής του IIF τάχθηκε υπέρ της μείωσης των επιτοκίων στα δάνεια που έχει χορηγήσει στην Ελλάδα ο επίσημος τομέας, καθώς και υπέρ της επιστροφής του συνόλου των κερδών της

Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας από τα ομόλογα που διατηρεί στο χαρτοφυλάκιό της, θεωρώντας πως με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να δοθεί «ανάσα» στην Ελλάδα.

Αποτέλεσμα μιας τέτοιας κίνησης, κατά τον κ. Νταλάρα, θα ήταν η μείωση των επιπλέον κεφαλαίων που θα χρειαστεί η χώρα μας τα επόμενα χρόνια, στα δέκα δισ. ευρώ.

Όσο για το ενδεχόμενο ενός νέου «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, ο γενικός διευθυντής του IIF εκτίμησε ότι, στην παρούσα χρονική και πολιτική συγκυρία, δεν είναι ούτε παραγωγικό ούτε απαραίτητο.

Ακόμη, στάθηκε στην ανάγκη να βρεθεί μια νέα ισορροπία μεταξύ λιτότητας και ανάπτυξης στην Ελλάδα, με στόχο την ανάκαμψη.

 «Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι η λιτότητα από μόνη της καταδικάζει όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη την ευρωζώνη σε μία επίπονη και παρατεταμένη περίοδο μικρής ή μηδενικής ανάπτυξης» είπε χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η νέα στρατηγική θα πρέπει να κινείται στους ακόλουθους πέντε άξονες:

α) Πιο ήπια και σταδιακή δημοσιονομική προσαρμογή.

β) Επιπρόσθετη χρηματοδότηση και ρευστότητα, για να καλυφθούν τα κενά που δημιουργούνται από την παραπάνω πολιτική.

γ) Αύξηση των δημοσίων επενδύσεων.

δ) Προώθηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, όπως η βελτίωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, η μείωση του μεγέθους και του ρόλου του Δημοσίου στη δημόσια οικονομία, η φιλελευθεροποίηση των αγορών εργασίας και προϊόντων, καθώς και η προώθηση των αποκρατικοποιήσεων.

ε) Ανακεφαλαιοποίηση και ενίσχυση της ρευστότητας του τραπεζικού κλάδου, ώστε να μπορέσει να χρηματοδοτήσει την πραγματική οικονομία.