Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Συρία και Οτζαλάν: Η Ακρόπολη των ελεύθερων ανθρώπων!



"Όσο για τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν, αντικείμενο του παρόντος άρθρου, το ερώτημα δεν είναι αν είναι ήρωας ή τρομοκράτης, διότι από δω και στο εξής τα πάντα είναι αντικείμενο προπαγάνδας ... Το ερώτημα είναι αν το να είσαι Κούρδος στη Συρία είναι το ίδιο πράγμα από το να είσαι Κούρδος στην Τουρκία". 

Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης με έναν εκπρόσωπο των τουρκικών μέσων ενημέρωσης τον Ιούλιο του 2012 [1] , ο Πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ, είχε δηλώσει: «Οι δύο χειρότερες φάσεις που έχουν περάσει στην ιστορία των σχέσεων Τουρκίας-Συρίας έχουν λάβει χώρα το 1998 όταν η Τουρκία είχε συγκεντρώσει τον στρατό της στα σύνορά μας και στη δεκαετία του πενήντα, το 1955 νομίζω, κατά τη στιγμή του «Συμφώνου της Βαγδάτης», αλλά δεν είδαμε την Τουρκία ως εχθρό. Επομένως, είναι σαφές ότι δεν θα την βλέπουμε ως εχθρό ούτε σήμερα ούτε αύριο, ακόμα και έχουν διαφωνίες οι κυβερνήσεις των δυο χωρών. Για να υπάρξει εχθρότητα μεταξύ της Συρίας και της Τουρκίας, θα πρέπει να υπάρχει εχθρότητα μεταξύ των δύο λαών ... Η εχθρότητα μεταξύ των κυβερνήσεων δεν είναι επαρκεί... ».

Διαβάζοντας το παρόν άρθρο του Γκαλέμπ Καντίλ, γίνεται σαφές ότι ενώπιον της Τουρκίας, που μετατράπηκε σε ιερό της «διεθνούς τρομοκρατίας» από τη θέληση της κυβέρνησης της, ο συριακός λαός ζει σήμερα την τραγωδία μιας τρίτης φάσης πολύ χειρότερη από τις προηγούμενες, αλλά πάντα υποκινούμενη από το ίδιο ατλαντο-σιωνιστικό σχέδιο για σφαγιασμό της Συρίας, με, αν είναι δυνατόν, τη διευθέτηση του «κουρδικού ζητήματος» στις πλάτες του Ιράκ και της Συρίας που επιτέθηκαν βάναυσα [2] από τα επαναστατικά αγγελούδια βασανιστές της Δύσης ... ιδίως της γαλλικής κυβέρνησης! 
Όσο για τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν, αντικείμενο του άρθρου, το ερώτημα δεν είναι αν είναι ήρωας ή τρομοκράτης, διότι από δω και στο εξής τα πάντα είναι αντικείμενο προπαγάνδας ... Το ερώτημα είναι αν το να είσαι Κούρδος στη Συρία είναι το ίδιο πράγμα από το να είσαι Κούρδος στην Τουρκία.  
Η τουρκοσυριακή κρίση του Οκτωβρίου 1998 [3] , που επιδεινώθηκε από πολιτικές και μιντιατικές δηλώσεις ιδιαίτερα απειλητικές από τη Κωνσταντινούπολη που κατηγορούσε καταχρηστικά τη Συρία ότι υποστηρίζει τις τρομοκρατικές ενέργειες του ΡΚΚ [Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν] από το έδαφός της, οδήγησαν τις δύο χώρες στα πρόθυρα της πολεμικής σύρραξης και βύθισαν την περιοχή σε μια ατμόσφαιρα επικείμενου πολέμου που θα μπορούσε να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, στα βόρεια σύνορα της Συρίας, αλλιώς λεγόμενα το "βόρειο σαγόνι» σύμφωνα με την ορολογία που χρησιμοποιείται από το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ από το 1948 ...

Εκείνη την εποχή, ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν [ο φυλακισμένος ηγέτης του ΡΚΚ [4] ] σχολιάζοντας τα γεγονότα μου είχε πει ότι ήταν πεπεισμένος ότι έπρεπε η απειλή από την Τουρκία και το ΝΑΤΟ να ληφθεί σοβαρά υπόψη, διότι, από όλον τον αραβικό κόσμο, η Συρία ήταν από τότε και στο εξής το μόνο κάστρο ελευθερίας, κυριαρχίας και αντίστασης ενάντια στην αποικιοκρατία, για αυτό το λόγο ήταν ο στόχος, και ότι αυτός είναι επίσης ο λόγος που άξιζε όλες τις θυσίες για να υπερασπιστεί και προστατευτεί...

Αυτές οι λέξεις προφέρθηκαν κατά τη διάρκεια μιας μακράς συνέντευξης σχετικά με τη λεπτομερή στρατηγική ανάλυση των συνεπειών της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και των παγκόσμιων ανισορροπιών που θα είχε ως αποτέλεσμα... Είναι με αυτή την πνευματική κατάσταση που ετοιμαζόταν να λάβει την απόφασή του να αποχωρήσει από τη Συρία,  απόφαση που μου επιβεβαίωσε ο ίδιος λίγους μήνες αργότερα και, όπως γνωρίζουμε, οδήγησε σε ένα χαοτικό ταξίδι που τελείωσε με τη σύλληψή του κατά τη διάρκεια μιας κοινής επιχείρησης από τις τουρκικές, αμερικανικές και ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες.

Η συνάντηση μας έλαβε χώρα το 1998 στη Δαμασκό σε απάντηση στην προσωπική πρόσκληση του ως επικεφαλής του PKK. Μου μεταφέρθηκε από έναν Κούρδο ακτιβιστή που έμενε στο Λίβανο, ο οποίος, τριάντα χρόνια πριν, είχε ενεργήσει ως διερμηνέα κατά τη διάρκεια των πρώτων συναντήσεων μου έναν άντρα με παρατσούκλι «σύντροφος  Άπο». 
Ήταν λοιπόν πριν από την ίδρυση του PKK, τότε που ο ίδιος ηγείτο μια ομάδα συντρόφων του που είχαν ενταχθεί στην υπεράσπιση του νοτίου Λιβάνου ενάντια στην σιωνιστική επίθεση μαζί με μαχητές από διάφορες παλαιστινιακές παρατάξεις και διάφορα λιβανικά κόμματα... Οι συνάδελφοι μου του Νότου μου είχαν μιλίσει για αυτή τη τουρκική ομάδα με υψηλά κίνητρα και καλλιεργημένη που είχαν συναντήσει στο προωθούμενο φυλάκιο του Καμισλό, και επιδίωξα να τους συναντήσω για να μάθω περισσότερα σχετικά με τον τρόπο σκέψης τους και την πολιτική γραμμή τους, και επίσης να παρουσιάσω την ημερήσια επισκόπησή μας που διανεμόταν καθημερινά από νεαρούς εθελοντές, κορίτσια και αγόρια. Έτσι, το 1978 κατάφερα το πρώτο ραντεβού στη Βηρυτό και γνώρισα για πρώτη φορά, αυτή την ομάδα δεν ήταν παρά μόνο ο πυρήνας του τι θα έγινε το PKK, της οποίας ο ηγέτης συστήθηκε ως «σύντροφος Αλί»... Δεν έμαθα ότι ήταν ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, παρά μόνο όταν είδα τις φωτογραφίες του στον τύπο, ένα χρόνο μετά την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο το 1982 .

Πήγα λοιπόν με έναν από τους συντρόφους του, που με συνόδευσε σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού από την περιοχή Μπεκάα του Λιβάνου μέχρι το σπίτι του που βρισκόταν στην γειτονιά Mazze στη Δαμασκό. Ήταν η πρώτη φορά που τον ξαναέβλεπα προσωπικά μετά από τριάντα χρόνια συνεχούς αλληλογραφίας. Το καλωσόρισμα του ήταν πολύ ζεστό πριν να μου πει ότι είχε σκεφτεί ορισμένες από τις ιδέες μου, για τις οποίες είχαμε συζητήσει γραπτώς. Μεταξύ άλλων, εκείνες που αφορούσαν το σχέδιο για μια «Ένωση της Ανατολής» που θα ένωνε τη Συρία, την Τουρκία, το Ιράν και το Ιράκ σε ένα στρατηγικό πλαίσιο για την επίλυση του κουρδικού ζητήματος, παρά την υιοθέτηση αποσχιστικών ιδεών που εξυπηρετούσαν τα σχέδια των αποικιοκρατικών δυνάμεων να κατεδαφίσουν τους λαούς της Μέσης Ανατολής, σε τέλεια αρμονία με το σιωνιστικό σχέδιο. 

Ο «σύντροφος Αλί» μου δήλωσε ότι είχε αναθεωρήσει τη θέση τους για τις θρησκείες και την είχε καταθέσει εγγράφως, επιμένοντας στον διερμηνέα μας να ενεργήσει ώστε να διασφαλίσει την πλήρη κατανόηση μου για την έννοια ορισμένων φράσεων. Επέστρεψε επίσης στις συζητήσεις μας για τον μαρξισμό και την επιμονή μου να εγκαταλείψουμε την άθεη τάση του παραδοσιακού κομμουνισμού με, ως εκ τούτου, την ανάγκη, για τις επαναστατικές δυνάμεις να προβούν στην ανάλογη πνευματική και πολιτιστική διεργασία, για να συλλάβουν την προοδευτική και απελευθερωτική διάσταση των ιστορικών εμπειριών και των θρησκευτικών κειμένων... που θα επέτρεπε να καταπολεμήσουμε τις αποικιακές δυνάμεις που επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τη θρησκεία ως ιδεολογικό όπλο για να εξαπατήσουν τους άθλιούς και να τους προσλαμβάνουν στην υπηρεσία τους. Έτσι, η θρησκευτική κληρονομιά, πολύ βαθιά ριζωμένη στη μνήμη των λαών της Ανατολής, της οποίας η ιστορία φαίνεται να συγχέεται με εκείνη των θρησκειών, θα μπορούσε να ενθαρρύνει προοδευτικές θρησκευτικές δυνάμεις που εκεί που η αποικιοκρατία γεννάει μόνο υποταγμένα αντιδραστικά κινήματα, είτε κάτω από το λάβαρο της θρησκείας είτε κάτω από μια «σημαία της Αριστεράς».  Σε απάντηση, του επιβεβαίωσα στο πολιτικό πεδίο, αρνούμαι την ιδεολογική κατηγοριοποίηση και ότι ενδιαφέρομαι μόνο για το πραγματικό και πρακτικό περιεχόμενο της, υπενθυμίζοντας όλες τις προδοσίες και απογοητεύσεις τις οποίες βιώσαμε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης...

[...] Κατά τη διάρκεια του γεύματος όπου δεν ήμασταν πια πρόσωπο με πρόσωπο, αναρτιόμουνα ποιος ήταν ο σκοπός αυτής της πρόσκλησης. Είχε κίνητρο αποκλειστικά και μόνο την ανάγκη να πάμε πίσω στις αναμνήσεις μας και να επεκτείνουμε τις πνευματικές και πολιτικές συζητήσεις μας; Μου πρότεινε να συνεχίσουμε την τετ-α-τετ συζήτηση μας μετά το μεσημεριανό γεύμα, θα είχε ο Οτσαλάν κάτι άλλο να μου πει;

Πράγματι, ο Οτσαλάν είχε κάτι να μου πει αφού μόλις βρεθήκαμε πάλι μόνοι μας, μου είπε: «Εγώ δεν σε κάλεσα για τον μοναδικό λόγο να σου πω ότι μου έλειψες, θέλω να μάθεις που βρισκόμαστε, αλλά και γιατί θέλω να μιλήσω για κάτι επικίνδυνο που με αφορά και για το οποίο θα μπορούσες να μιλήσεις στη κατάλληλη στιγμή... ίσως σε μερικά χρόνια. 

Αποφάσισα να φύγω από τη Συρία, γιατί η παρουσία μου είναι από δω και στο εξής δυσανάλογο βάρος για το συριακό κράτος και τον γενναίο πρόεδρο του Χάφεζ αλ Άσαντ.  Γνωρίζω ότι οι τουρκικές απειλές είναι σοβαρές, έχουν προγραμματιστεί από το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ. Είμαι βέβαιος ότι σκέφτεσαι και εσύ ότι αν χάσουμε τη Συρία, αυτή την ελεύθερη ακρόπολη σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όλοι οι λαοί της Μέσης Ανατολής θα το πληρώσουν και όλες οι εξισώσεις θα μεταβληθούν υπέρ των Σιωνιστών και των αποικιοκρατών».  Όντας συμφωνώντας απόλυτα με τα συμπεράσματά του, τον ρώτησα σχετικά με τις εναλλακτικές λύσεις που προέβλεπε. Μου απάντησε: «Όπως γνωρίζεις, στο διεθνές επίπεδο, η κατάσταση δεν μας είναι ευνοϊκή λόγω της ρήξης των μεγάλων ισορροπιών μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του σιωνιστικού ακτιβισμού σε όλο τον κόσμο.  Στην περίπτωσή μου, είναι πρωταρχικό να απαλλάξω την Συρία, τον Πρόεδρο της και το απελευθερωτικό σχέδιο του για την περιοχή, από το βάρος της παρουσίας μας. Ο Πρόεδρος συνεχίζει να μας στηρίζει παρά τις περιστασιακές χειρότερες δυσκολίες. Ο λαός μου και εγώ ο ίδιος, θα παραμείνουμε πάντα ευγνώμονες στη Συρία και τις αρχές της για όλη τη ζωή μας. Το λέω αυτό γιατί δεν μετρώ την κατάστασή μας μόνο υπό την γωνία των κουρδικών διεκδικήσεων στη Συρία, αυτά τα προβλήματα μπορούν θα λυθούν εύκολα μέσω του διαλόγου. Όχι, μετράω την κατάστασή μας από τη σκοπιά του συνόλου των Κούρδων στην περιοχή και των οποίων τα κέντρα βαρύτητας βρίσκονται στην Τουρκία και το Ιράκ. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριάντα ετών, η Συρία ανέλαβε ένα πολύ βαρύ πολιτικό, οικονομικό,  φορτίο και το φορτίο της ασφάλειας και της στρατηγικής. Ο λαός θα είναι για πάντα θεματοφύλακας για αυτό το γεγονός αυτό και κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να ισχυριστεί ότι ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν επέτρεπε σε έναν Κούρδο να υπονομεύσει τη Συρία!

Λίγους μήνες αργότερα, ο  Αμπντουλάχ αναχώρησε από τη Δαμασκό... απήχθη και μεταφέρθηκε στην Τουρκία, σύμφωνα με ένα σχέδιο που εκκολαφθεί από κοινού από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, τη CIA και το Ισραήλ [5] . 
Πολλοί ψευδείς ισχυρισμοί διαδόθηκαν μετά από αυτό το κόλπο: η Συρία φέρεται να τον ανάγκασε να αποχωρίσει, ή θα ήταν συνένοχη για την σύλληψη, κλπ... Ήμουν πιθανώς ένα από τα σπάνια άτομα [6] που  γνώριζαν ότι ο Οτσαλάν που πήρε μόνος του αυτή την απόφαση επειδή πίστευε ότι δεν έπρεπε να φέρει σε δύσκολη θέση την ηγεσία της Συρίας, την οποία συνόψισε με αυτά τα λόγια: «Μετά από όλα όσα ο Πρόεδρος Χαφέζ αλ- Άσαντ προσέφερε στον λαό μου και στην υπόθεση μου, δεν μπορώ να τον αναγκάσω να διακινδυνεύσει έναν πόλεμο που στοχεύει να καταστρέψει το κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος το οποίο οι Σύροι, υπό την ηγεσία του, κατάφερε να χτίσει με τόσες πολλές θυσίες. Μας βοήθησε και μας στήριξε στις πιο σκοτεινές στιγμές μας. Σήμερα, το κίνημά μας έχει γίνει αρκετά ισχυρό ώστε να εξασφαλίσει τη δική του συνέχεια. Είναι καιρός να τον απελευθερώσουμε από τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύουμε για αυτόν».

Από τη φυλακή του, ανανέωσε αυτή τη συμφωνία πίστης, όταν πριν από μερικά χρόνια διαταραχές, που αποδίδονταν στο κόμμα του, συνέβησαν μεταξύ των Σύρων κουρδικής καταγωγής και των συριακών αρχών. Κανόνισε να με πληροφορήσει ότι ο ίδιος αρνιόταν συνολικά όλα όσα συνέβαιναν, και ότι αντιφρονούντα στοιχεία του ΡΚΚ είχαν συμμετάσχει στο σχέδιο αποδυνάμωσης της Συρίας, υπέρ του σχεδίου των νεο-αποικιακών δυτικών.

Σήμερα, πολλοί εκπλήσσονται που ο Οτσαλάν δήλωσε ότι το κόμμα του θα αγωνιστεί κατά του τουρκικού στρατού αν ποτέ προσπαθήσει να εισβάλει στην Συρία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτοί οι υπολογισμοί λαμβάνουν υπόψη κατά κύριο λόγο την πάλη του για τους Κούρδους της Τουρκίας, αλλά εξάγεται ένα άλλο εξίσου σημαντικό συμπέρασμα για την κατανόηση του για  τη θέση και το στρατηγικό ρόλο της Συρίας για το μέλλον των λαών της Ανατολής, είτε είναι Άραβες, Κούρδοι, Τούρκοι ή Ιρανοί. 
Ένας ρόλος απελευθερωτικού και αντιστασιακού φρουρίου ενώπιον ενός αποικιακού σχεδίου που καλύπτει όλους αυτούς τους λαούς, χωρίς εξαίρεση!

Γκαλέμπ Καντίλ
10/10/2012

Αρχικό άρθρο σε δύο μέρη: New Orient News
Το άρθρο μεταφράστηκε από τα αραβικά στα γαλλικά από το(η;)ν Mouna Alno-Nakhal για την Mondialisation.ca 
Αναφορές:
[1] Συρία: Συνέντευξη του Προέδρου Al-Assad με έναν εκπρόσωπο των τουρκικών μέσων ενημέρωσης.
[2] Η Συρία ... άγρια ​​επιτιθεμένη… κατάχρηση των παιδιών της, καμένα, αποκεφαλίσμένα... τα μνημεία της και τους κατοίκους της λεηλατημένα... από τα εξοργισμένα αγγελούδια βασανιστές επαναστάτες της Δύσης ...
Σημείωση: Αυτό το βίντεο έχει καταργηθεί διότι δεν τηρεί τους κανόνες του YouTube για τα σοκαριστικά και προσβλητικά περιεχόμενα!!!
http://www.informationclearinghouse.info/article32656.htm ... «It Is Our Soul ! »  [3] Η φυγή προς τα εμπρός του τουρκικού στρατού
[4] Κουρδική σύγκρουση στην Τουρκία: ο φυλακισμένος ηγέτης του PKK καλεί για ηρεμία
[5] Η σύλληψη του Αμπντουλάχ Οτσαλάν / PDF

Απόσπασμα:
Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, η MIT, απήγαγε τον ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν στο Ναϊρόμπι σε απίστευτες συνθήκες, στις 15 Φεβρουαρίου 1999. Σε καταφύγιο στην ελληνική πρεσβεία στην Κένυα, θα παρακάμφτηκε στο δρόμο προς τον αερολιμένα από τις μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας μόνο. Η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική... Η σύλληψη του Οτσαλάν ήταν ένα από κοινού έργο των αμερικανικών και ισραηλινών υπηρεσιών, με τη βοήθεια κοριών μέσα στην ελληνική ΕΥΠ. Η MIT μετέφερε μόνο το «πακέτο» από το αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι στο Ιμραλί ...

[6] Τουρκικό Κουρδιστάν: η τελευταία συνέντευξη του Αμπντουλάχ Οτζαλάν

Απόσπασμα:

Ερ.: Γιατί φύγατε από τη Συρία;
Να μείνω εκεί σήμαινε να προκαλέσω έναν περιφερειακό πόλεμο. Ήταν να βάλω σε κίνδυνο την τύχη του καθεστώτος αυτής της χώρας. Η Τουρκία είχε αποφασίσει να ξεκινήσει μια τρομερή επιχείρηση. Ήθελαν να ξεκινήσουν από μένα, έπειτα με τη Συρία και με το Ιράκ, για να κυριαρχήσουν σε ολόκληρη την περιοχή. Έφυγα από μόνος μου, και λίγο από τη προτροπή Ελλήνων φίλων μου. Αλλά αυτή η ελληνική πρόσκληση δεν περπάτησε. Δεν μπορούσα να εισέλθω στην Ελλάδα. Δεν μπορούσα να εξέλθω από το αεροδρόμιο των Αθηνών, δεν μπορούσα να κάνω αίτηση για άσυλο. Έτσι πήγα στη Ρωσία μετά από πρόσκληση της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Κρατικής Δούμας...

Ο Γκαλέμπ Καντίλ είναι διευθυντής του New Orient News (Λίβανος)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου