«Νεοφιλελεύθεροι» και ανελεύθεροι του Αντώνη Αντωνάκου.

“Δυο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αλλά δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο”. (Albert Einstein)

Εθνικοί, άπιστοι, αιρετικοί, σχισματικοί, συνοδοιπόροι, οπορτουνιστές, ρεβιζιονιστές, φραξιονιστές, αναθεωρητές, αντιδραστικοί, δεξιοί, νεοφιλελεύθεροι.

Δια μέσου των αιώνων οι σκοταδισμοί και οι «λακέδες» τους χρησιμοποιούν ταμπέλες κατηγοριοποίησης για να μαντρώνουν τους αφελείς και εκείνους που στερούνται κριτικής σκέψης ή επαρκούς πρόσβασης στην πληροφόρηση και στη γνώση. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι λέξεις δεν έχουν συγκεκριμένο νόημα. Όμως όλη η ιστορία βρίσκεται στην διαστρεβλωτική, σχεδόν «δαιμονική», διάσταση που τους δίνεται και σε ένα πλέγμα αδιευκρίνιστων κακών ιδιοτήτων που αποδίδουν ή υπονοούν οι χαρακτηρισμοί. Και επί πλέον η απόδοση αυτών των χαρακτηρισμών σε άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με τις

συγκεκριμένες ιδιότητες πράξεις ή ιδεολογίες.

Έτσι διαχρονικά οι εξουσίες, αλλά και οι κυρίαρχες ιδεολογίες, έσπερναν ένα κύμα τρομοκρατίας επιβάλλοντας τελικά τη βούλησή τους. Δημιουργώντας προκαταλήψεις για να παγιδεύουν την κοινωνία. Γιατί όπως έχει πει ο Αϊνστάιν: «Είναι ευκολότερο να διασπάσεις ένα άτομο παρά μια προκατάληψη».

Μερικά παραδείγματα είναι οι διωγμοί των Χριστιανών αλλά και οι διωγμοί μεταξύ των χριστιανών. Η Ιερά Εξέταση και το κυνήγι μαγισσών, οι αλληλοσπαραγμοί μεταξύ Σιϊτών και Σουνιτών. Η στοχοποίηση μετά τον εμφύλιο των Αριστερών αλλά και κάθε ενοχλητικού με τον χαρακτηρισμό «συνοδοιπόρος».

Μετά τη μεταπολίτευση η αριστερή ιδεολογία σταδιακά επικράτησε και άρχισε συστηματικά να εφαρμόζει την πολιτική των «στιγματισμών».  Άλλωστε διεθνώς έχει δημιουργήσει ένα ιδιαίτερα πλούσιο ιστορικό διωγμών όχι μόνον αντιφρονούντων αλλά και «συντρόφων», αντιπάλων της επίσημης άποψης.

Η περίπτωση του Τρότσκι είναι η κορυφή του παγόβουνου δηλαδή του ανηλεούς κυνηγητού μαγισσών, που οδήγησε σε ολόκληρα πογκρόμ όχι μόνο στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού αλλά και στα κινήματα εκείνων των χωρών που τελικά δεν επιβλήθηκε η «δικτατορία του προλεταριάτου». Η ιστορίες της αποκήρυξης του Άρη και του «ψυχικού κλονισμού» του Μάρκου είναι δύο, ημέτερες, χαρακτηριστικές περιπτώσεις μεταξύ χιλιάδων άλλων.

Το επίκαιρο «στίγμα», που έχει καταφέρει η κυρίαρχη αριστερή ιδεολογία να καθιερώσει στο συλλογικό υποσυνείδητο, είναι το στίγμα του νεοφιλελευθερισμού.

Όχι ότι η συγκεκριμένη  θεωρία δεν έχει πολλές πλευρές που έχουν απορριφθεί από το μοντέλο του κοινωνικού κράτους της Ευρώπης, το οποίο υπηρετούν τόσο οι «συντηρητικοί» όσο και οι «σοσιαλιστικοί» πολιτικοί σχηματισμοί. Αλλά η αντίδραση σε κάθε σκέψη ή πρόταση εκλογίκευσης, ώστε το κράτος να είναι στην ουσία και όχι μόνο κατ’ όνομα κοινωνικό, με την αφοριστική καταγγελία εναντίον της ως νεοφιλελεύθερης, δίχως να γίνεται στοιχειώδης, έστω, προσπάθεια αντίκρουσής της με στοιχεία και επιχειρήματα, καταλήγει να είναι φασιστικού χαρακτήρα πρακτική.

 Γιατί η απόσταση που χωρίζει την ανταλλαγή απόψεων και την αντιπαράθεσή τους με τεκμηριωμένα στοιχεία και λογικά επιχειρήματα, από την εκτόξευση χαρακτηρισμών και την αυθαίρετη απαξιωτική κατηγοριοποίηση όσων έχουν διαφορετική άποψη, είναι τεράστια. Είναι η απόσταση που χωρίζει τη Δημοκρατία από τον σκοταδισμό.

Έτσι εκείνοι που, με τη δαιμονοποίηση του «συντηρητισμού» και της «Δεξιάς», παρέδωσαν τη χώρα στον καταστροφικό πολιτικό αμοραλισμό του «Σοσιαλισμού του τρίτου δρόμου», έχουν δημιουργήσει σήμερα ένα κλίμα το οποίο είναι ιδιαίτερα αρνητικό σε αυτό που είναι επιβεβλημένο να κάνουμε ως πολίτες. Να αναζητήσουμε δηλαδή με νηφαλιότητα κυρίως τα πραγματικά αίτια και δευτερευόντως τους αιτίους για την καταστροφή της οικονομίας. Καθώς επίσης και για την διάλυση του κράτους και την κοινωνική παρακμή που έχει προηγηθεί εδώ και δεκαετίες. Γιατί αυτό αποτελεί προαπαιτούμενο για να αποφύγουμε τα ίδια λάθη και να προσδιορίσουμε με ακρίβεια τους τρόπους και τα μέσα για τη θετική υπέρβαση της κρίσης.

Αν όμως, ακόμα και τώρα που βρισκόμαστε στο χείλος της ολικής καταστροφής, συνεχίσουμε να σκεπτόμαστε και να ενεργούμε όπως τις προηγούμενες δεκαετίες μετά τη Μεταπολίτευση, τότε οι προοπτικές για την ανασύνταξη της κοινωνίας σε υγιείς βάσεις εκμηδενίζονται.

Γιατί όπως έχει πει ο Αϊνστάιν: «Τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν μπορούν να λυθούν αν μείνουμε στο ίδιο επίπεδο σκέψης που είχαμε όταν τα δημιουργήσαμε».

Εκτός αν επιμένουμε να προσφέρουμε μια ακόμα επιβεβαίωση του αρχικού αποφθέγματος του Αϊνστάιν.

Αντώνης Αντωνάκος            Αντιπρόεδρος Α.Δ.Ε.Δ.Υ.         28-10-2012    

http://www.antonakos.edu.gr            e-mail:    antonis@antonakos.edu.gr