Δεν μπήκα στη σχολή που θέλω... Πέντε οι επιλογές για όσους δεν έπιασαν τον στόχο με την πρώτη

Να στείλω το παιδί μου να σπουδάσει κάτι που δεν θέλει σε ένα ΤΕΙ στην επαρχία ή με τα ίδια χρήματα να το στείλω σε ένα κολέγιο στην πόλη μου; Διλήμματα σαν κι αυτό γονιού της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης θέλουν προσεκτική μελέτη προτού απαντηθούν. Κι αυτό γιατί οι οικογένειες πρέπει να εκτιμήσουν όλους τους παράγοντες και βέβαια ποια επιλογή έχει τις περισσότερες πιθανότητες για μια επιτυχημένη καριέρα.

Οπως λέει ο εκπαιδευτικός αναλυτής κ. Στράτος Στρατηγάκης, «πολλά ΤΕΙ αλλά και πανεπιστήμια ιδρύθηκαν στην επαρχία με σκοπό να δώσουν λίγη ζωή αλλά και χρήματα στην περιφέρεια αδιαφορώντας πολλές φορές για το αντικείμενο σπουδών». «Μερικές φορές μάλιστα το αντικείμενο σπουδών ήταν επί τούτου επιλεγμένο ώστε να μην μπορεί ο φοιτητής να μετεγγραφεί σε κεντρικό
εκπαιδευτικό ίδρυμα. Συνέπειες: η διασπορά των τμημάτων σε 65 πόλεις της Ελλάδας, τα εξωτικά ονόματα και η έλλειψη επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχιούχων τους σε πολλές περιπτώσεις. Γι' αυτό εμφανίστηκε το δίλημμα του γονιού που αναφέραμε στην αρχή» συνεχίζει.

Ποιες επιλογές έχει ένας υποψήφιος που δεν πέτυχε σε καμία σχολή ή πέτυχε σε σχολή στην οποία του είναι αδιάφορο το αντικείμενο σπουδών είτε του είναι δύσκολη λόγω οικονομικών συνθηκών η φοίτηση ή ακόμη ισχύουν και τα δύο τελευταία μαζί; Οπως λέει ο κ. Στρατηγάκης, οι επιλογές είναι πέντε:

1. Εισαγωγικές εξετάσεις ξανά

Ο υποψήφιος δίνει ξανά εξετάσεις για να πετύχει στη σχολή των ονείρων του. Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι μόνο ένας στους έξι υποψηφίους πετυχαίνει στη σχολή της πρώτης του επιλογής. Το αν θα προσπαθήσει ξανά εξαρτάται από πολλούς παράγοντες: πόσο ξεκάθαρος είναι ο στόχος, πόσο απέχει από αυτόν ο υποψήφιος και πόση διάθεση έχει να προσπαθήσει ακόμη μία χρονιά.

2. Μηχανογραφικό με την κατηγορία του 10%

Χωρίς να δώσει ένας υποψήφιος ξανά εξετάσεις μπορεί να υποβάλει το μηχανογραφικό του δελτίο εκ νέου - και μάλιστα μπορεί να δοκιμάσει δύο φορές για τα δύο επόμενα χρόνια. Ετσι εντάσσεται σε διαφορετική κατηγορία και είναι υποψήφιος μόνο για το 10% των διατιθέμενων θέσεων σε κάθε σχολή. Οι λίγες θέσεις, ωστόσο, μειώνουν τις πιθανότητες επιτυχίας και μετατρέπουν τις βάσεις σε ασανσέρ.

3. Σπουδές στο εξωτερικό

Μπορεί να προσπαθήσει να σπουδάσει αυτό που ονειρεύεται σε κάποια χώρα της Ευρώπης ή στην Αμερική αν έχει τα χρήματα. Τα πτυχία των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης περνούν από τη διαδικασία αναγνώρισης του ΔΟΑΤΑΠ και στην πλειονότητά τους αναγνωρίζονται ως ισότιμα με τα ελληνικά. Δείτε στην ιστοσελίδα του οργανισμού (www.doatap.gr) ποια ξένα πανεπιστήμια αναγνωρίζονται. Στο εξωτερικό τα πανεπιστήμια διαχωρίζονται σε δημόσια και ιδιωτικά, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τα δίδακτρα, που μπορεί να έχουν και τα δημόσια. Οι διαφορές από χώρα σε χώρα είναι πολύ μεγάλες στο κόστος σπουδών, με ακριβότερες τις αγγλοσαξονικές, στις οποίες οι σπουδές έχουν μεγαλύτερη ζήτηση λόγω της παντοκρατορίας των αγγλικών. Η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία προσφέρουν καλές σπουδές και οικονομικότερα. Μεγάλες διαφορές υπάρχουν και μέσα στην ίδια χώρα, όπου τα πανεπιστήμια μπορεί να είναι από εξαιρετικά ως απαράδεκτα. Η επιλογή λοιπόν δεν πρέπει να γίνει μόνο για τη χώρα σπουδών αλλά και για το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο.

4. Εγγραφή σε ΙΕΚ

Οι σπουδές σε ΙΕΚ έχουν στόχο την εκμάθηση ενός επαγγέλματος από τον σπουδαστή ώστε να αναζητήσει εργασία στο επάγγελμα που έμαθε. Οι απόφοιτοι των ΙΕΚ δίνουν εξετάσεις για να αποκτήσουν πιστοποίηση των επαγγελματικών τους προσόντων και πέρυσι το κράτος έδωσε σε 14.000 σπουδαστές κουπόνι αξίας 734 ευρώ συμμετέχοντας στα δίδακτρα. Το ποσό αυτό είναι πολύ μικρότερο από τα δίδακτρα των ιδιωτικών ΙΕΚ και ίσο με τα δίδακτρα των δημόσιων ΙΕΚ. Δεν γνωρίζουμε αν θα επαναληφθεί και εφέτος.

5. Σπουδές σε κολέγιο

Οι σπουδές σε κολέγια τείνουν να γίνουν επαγγελματικά ισοδύναμες με τις σπουδές στα ελληνικά ή ξένα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Δεν αποτελούν ωστόσο τις σπουδές με την παραδοσιακή έννοια που γίνονται σε ένα πανεπιστήμιο. Οι σπουδές γίνονται σε ένα κολέγιο που συνεργάζεται με ένα πανεπιστήμιο (μέσω ενός συμβολαίου δικαιόχρησης) και ελέγχεται από το ελληνικό κράτος. Το πτυχίο που χορηγεί είναι πτυχίο του μητρικού πανεπιστημίου και αν είναι ακριβώς όμοιο με τα πτυχία που χορηγεί το μητρικό πανεπιστήμιο και ο κάτοχός του αποκτά επαγγελματικά δικαιώματα στη χώρα όπου εδρεύει το μητρικό πανεπιστήμιο, τότε μπορεί να τα μεταφέρει και στην Ελλάδα. Αρμόδιο για όλα αυτά είναι το Συμβούλιο Αναγνώρισης Επαγγελματικών Προσόντων (ΣΑΕΠ), το οποίο έχει ήδη αναγνωρίσει τα πρώτα πτυχία κολεγίων.

Η καλύτερη επιλογή ανάμεσα στις πέντε δεν έχει βρεθεί ακόμη, αναφέρει ο κ. Στρατηγάκης, γιατί απλά δεν υπάρχει. «Αν υπήρχε, θα είχε γίνει η μοναδική. Ο καθένας πράττει ανάλογα με τις ανάγκες, τις δυνατότητες και τις επιθυμίες του. Ενας υποψήφιος που στόχευε την Ιατρική, π.χ., και συγκέντρωσε 17.500 μόρια έχει ελπίδες αν δώσει ξανά πανελλήνιες να φτάσει στη βάση της Ιατρικής. Αντίθετα, ένας άλλος υποψήφιος που συγκέντρωσε 8.700 μόρια είναι πολύ πιο δύσκολο να φτάσει στην Ιατρική. Η λύση είναι πιθανόν διαφορετική για τους δύο υποψηφίους. Αφού λοιπόν είναι διαφορετική η λύση που ταιριάζει στον καθένα, μην ακολουθείτε τους άλλους». Βάλτε κάτω τα δεδομένα, σταθμίστε και αποφασίστε τη λύση που ταιριάζει σε εσάς.

Προσοχή!
Πολλά ΤΕΙ, ακόμη και πανεπιστήμια, ιδρύθηκαν στην περιφέρεια χάριν την τοπικής οικονομίας, χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο σπουδών