Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Ο Σαμαράς, οι Θερμοπύλες και ο Εφιάλτης

Ο Α. Σαμαράς, δεδομένων των συνθηκών, αποδεικνύεται ένας επιτυχημένος πρωθυπουργός. Δίνει δείγματα διακυβέρνησης, που, αν του είχε δοθεί, για παράδειγμα, η ευκαιρία να βρεθεί στην πρωθυπουργία στην κρίσιμη στρατηγικά συγκυρία του 1996, το παρόν και το μέλλον της χώρας θα ήταν πολύ διαφορετικό από τον σημερινό εφιάλτη. Η ιστορία όμως δεν εξελίχθηκε έτσι. Αντίθετα, στη διακυβέρνηση της χώρας βρέθηκαν οι εκσυγχρονιστές-εθνομηδενιστές «μανδαρίνοι» του γερμανικού ευρωπαϊσμού, με μέντορα τον Κ. Σημίτη.

Παράλληλα βρέθηκε στην εξουσία η ολιγαρχία της κλεπτοκρατίας και οι «εργολάβοι» της διαπλοκής. Η Ελλάδα δεν έχασε μόνον τον εαυτό της, τα χαρακτηριστικά της και τους συνδετικούς κρίκους της
συνοχής της, αλλά και τα κεφάλαια που θα της επέτρεπαν να βγει από τον κομματικό κρατισμό του ΠΑΣΟΚ, περνώντας σε μια πραγματική κατάσταση ευημερίας, όποια και αν ήταν η εξέλιξη στην Ευρώπη. Η ελληνική Σοσιαλδημοκρατία, διορθωτική κίνηση του συστήματος εξουσίας της Μεταπολίτευσης, που δομήθηκε όχι στον καραμανλισμό της δεκαετίας του 1970 αλλά στο λαϊκίστικο, ψευτοεθνικιστικό, κοινωνιστικό-κρατικοδίαιτο αριστερίστικο και μικροαστικό μόρφωμα με την υπογραφή του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν ήταν απλώς μια μη εθνική έκφανση, αλλά ένας τακτικισμός με μόνη παράμετρο τη νομή της εξουσίας στον απόλυτο βαθμό, διάρκειας 20 χρόνων. Αυτό συνέβη μετά το 2005 και ολοκληρώθηκε με την υπογραφή του γιου του Αντρέα, που έστειλε τη χώρα χωρίς πιθανότητες στο ΔΝΤ και τα γερμανικά Μνημόνια.

Στο μεσοδιάστημα όμως η «φράξια Σημίτη» πήρε αποφάσεις πολύ πιο στρατηγικού χαρακτήρα από τις αρχικές της περιόδου Παπανδρέου. Η αναδιανομή του πλούτου μέσω της «φούσκας» του Χρηματιστηρίου, η κυριαρχία των τραπεζιτών, η διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας με κοινοτικές οδηγίες και κανονισμούς, το πλιάτσικο που οργανώθηκε στη βάση των ολυμπιακών έργων και κάποιων πρώτων αποκρατικοποιήσεων, αλλά, το κυριότερο, η ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ χωρίς προϋποθέσεις και διαρθρωτικές αλλαγές στη λειτουργία του κράτους και της οικονομίας, εγγυήθηκαν την προοπτική της καταστροφής.

Ο Α. Σαμαράς, ο πρώτος δεξιός πρωθυπουργός από την εποχή του Ευ. Αβέρωφ, στην ηγεσία της κεντροδεξιάς, αναλαμβάνοντας τη διοίκηση της χώρας, στην ουσία κληρονόμησε τον εφιάλτη μιας πατρίδας που με τεχνοκρατικό τρόπο τα έχει χάσει όλα. Αρχικά θέλησε να αποκαταστήσει τις σχέσεις με την Ευρώπη.

Στη συνέχεια προσπάθησε να αποκαταστήσει το κύρος της χώρας μέσα από την ανόρθωση της αξιοπιστίας.

Στην επόμενη φάση επιχειρεί να θέσει σε βάση ρεαλισμού τα Μνημόνια. Για τους δεξιούς, ο άνθρωπος και ο ηγέτης υπηρετεί την πατρίδα όχι μόνον σε μάχες, όπως αυτή του Μαραθώνα. Αλλά και με αυτοθυσία, όπως εκείνη των Θερμοπυλών, για να έρθει στη συνέχεια η νίκη στις Πλαταιές.
Μενέλαος Τασιόπουλος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου