Στις εκλογές “αγοράζουμε χρόνο” για να σώσουμε την Ελλάδα

Συχνά οι εκλογικές αναμετρήσεις κυριαρχούνται από θετικά και ενθουσιώδη συναισθήματα. Οι ψηφοφόροι ταυτίζουν το μέλλον τους με πολιτικές δυνάμεις, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο και προσδοκώντας μια καλύτερη ζωή.

Στην Ελλάδα, αυτά μας τελειώσαν. Τα όνειρα έσβησαν με το μνημόνιο, η πατρίδα ξεφτιλίστηκε στην οικουμένη κι οι κόποι μιας ζωής ξεβράστηκαν στο ατελέσφορο κυνήγι της επιβίωσης μέσα σε συνθήκες οικονομικού και κοινωνικού κανιβαλισμού.

Την Κυριακή ξαναστήνονται κάλπες. Όμως αυτές οι «επαναληπτικές», υπό μία έννοια, εκλογές που θα κρίνουν, όπως μας λένε ξεδιάντροπα και οι ξένοι κηδεμόνες μας, το μέλλον του τόπου, δεν φέρνουν χαμόγελα και προσδοκίες. Τρόμο, απόγνωση κι υπόκωφο σπαραγμό προκαλούν στον κοσμάκη που δεν ξέρει αν θάχει φάρμακα να δώσει στα παιδιά του την επομένη…

Στις 6 Μαΐου, ξέσπασε ένα ασυγκράτητο ποτάμι οργής. Μεθαύριο, ούτε ο θυμός δεν θα περισσεύει.

Γιατί κι οι πιο θυμωμένοι, κατάλαβαν πλέον ότι δεν θα βρούν το δίκιο τους. Στην σύγχρονη ελληνική δημοκρατία, για την τιμή της οποίας όλοι κόπτονται, δεν υπάρχουν οι θεσμοί που να εγγυώνται απόδοση ευθυνών…

Δικαίωση επομένως δεν θα υπάρξει. Οι πρωταίτιοι της καταστροφής θα κυκλοφορούν ελεύθεροι, χαριεντιζόμενοι στα βόρεια προάστια και τα ακριβά θέρετρα της Εσπερίας, με την ανοχή όλου του συστήματος εξουσίας που τους εξέθρεψε. Τώρα επομένως, η μάχη έχει να κάνει με την επιβίωση των υπόλοιπων…

Οι επιλογές δεν είναι πολλές, μολονότι τα φαινόμενα απατούν. Χειραγωγώντας το πληγωμένο εθνικό φιλότιμο και τζογάροντας ανέξοδα στην λογική του «όλα ή τίποτα», ένα αριστερόστροφο κόμμα-αχταρμάς βγήκε από το πουθενά για να ορθώσει αντίλογο στην αναίδεια των δανειστών. Αντίλογο εύκολο, που διψούσαν όμως, να ακούσουν όλοι οι Έλληνες…

Κακά τα ψέματα.  Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψηφίστηκε για την αθλιότητα της Υπατίας, το ξήλωμα των μαρμάρων στην πλατεία Συντάγματος ή τα τηλεοπτικά χαμόγελα της Ρένας Δούρου.  Ψηφίστηκε πρωτίστως επειδή «ο Αλέξης την είπε στους ξένους»… Κι από κει και πέρα άρχισε ένα πολιτικό εμπόριο ελπίδας,  το χάιδεμα αυτιών ενός κόσμου φαρμακωμένου κι η καλλιέργεια της ψευδαίσθησης για μια «λύτρωση, χωρίς συνέπειες»…

Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ αφέθηκε πλέον να μονοπωλεί τον αντιμνημονιακό λόγο και βρήκε…πεδίον δόξης λαμπρόν.  Τώρα όμως έρχεται η ώρα του λογαριασμού. Ας μην γελιόμαστε. Ο Τσίπρας δεν είναι ασφαλώς ο «ντίλερ της δραχμής», με την έννοια ότι έχει κρυφή πολιτική ατζέντα για να στείλει την χώρα πίσω στο εθνικό της νόμισμα. Άθελα του όμως,  μπορεί να δώσει λαβή και πρόσχημα για να οδηγηθούμε εκεί.  Γιατί στα 37 του χρόνια, τον αφήσαν να φορέσει κουστούμι μεγαλύτερο από το μπόι του και σήμερα «ζει το μύθο του», έχοντας  μπερδέψει την ανέξοδη φωνή της διαμαρτυρίας με το δύσκολο έργο της εθνικής διαπραγμάτευσης.

Από την εποχή του «ελληνικού πειραματόζωου», πριν δύο καλοκαίρια, η κατάσταση έχει αλλάξει άρδην στην Ευρώπη. Η Γερμανία σύρεται ολοταχώς σε μία συλλογική λύση καθώς οι ασθενείς πολλαπλασιάζονται και  δεν είναι…αναλώσιμοι. Στο Βερολίνο όμως, υπάρχουν δύο σχολές σκέψης. Η πρώτη που ευδοκιμεί στο στενό επιτελείο του κ. Σόιμπλε, θεωρεί ότι προαπαιτούμενο οποιασδήποτε μορφής «ομαδικής θεραπείας» είναι το ξερίζωμα του αποστήματος που λέγεται Ελλάδα. Στον αντίποδα, ακόμη και μέσα στη Γερμανία, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που θεωρούν την έξωση της χώρας μας από την Ευρωζώνη, «αρχή του ξηλώματος στο πουλόβερ»…

Άρα σε αυτή την συγκυρία, μοναδικό μέλημα της Ελλάδας είναι «να αγοράσει χρόνο» για να φανεί που πάει το πράγμα.  Ενδεχόμενη πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής είναι βέβαιο ότι θα στερέψει το λάδι από το καντήλι της ελληνικής οικονομίας που ήδη τρεμοσβήνει. Και σήμερα, μόνον η Νέα Δημοκρατία μπορεί να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη. Η υπερψήφιση της πολιτικής δύναμης που θα κρατήσει ζωντανή την ελληνική οικονομία είναι εθνικό καθήκον. Έστω κι αν, ξαναλέω, το καθήκον αυτό δεν προκαλεί σκιρτήματα περηφάνιας και ρίγη ενθουσιασμού.

Γιώργος Χαρβαλιάς