Και Δραχμή και Μνημόνιο με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ

Ἡ διακαναλικὴ τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα μᾶς ἄφησε μὲ τὶς καλύτερες ἐντυπώσεις ὅσον ἀφορᾶ τὴν μοναδικὴ ἱκανότητα τοῦ Προέδρου τοῦ ΣΥΡΙΖΑ νὰ εἶναι προκλητικὰ ἀσαφὴς καὶ ἀποπνικτικὰ νεφελώδης. Ἀφοῦ λοιπὸν δὲν θὰ μαρτυρήσει τὸ σχέδιό του μὴ καὶ τὸ μάθουν οἱ ἀντίπαλοι, ὅσο κοντοζυγώνουν ὅλο καὶ περισσότερο οἱ ἐκλογὲς τόσο ὀφείλουμε νὰ ἀναρωτηθοῦμε σοβαρὰ τί ἐνδέχεται νὰ συμβεῖ σὲ μιὰν αὐριανὴ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Ἐκφράζω λοιπὸν τὴν ἐκτίμηση ὅτι μὲ μιὰ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θὰ ἔχουμε ΚΑΙ Μνημόνιο ΚΑΙ Δραχμή. Θέλαμε «ἔξοδο ἀπ’ τὸ Μνημόνιο καὶ παραμονὴ στὸ Εὐρώ», ἀλλὰ μᾶλλον θὰ μᾶς προκύψει

«ἔξοδος ἀπὸ τὸ Εὐρὼ καὶ παραμονὴ στὸ Μνημόνιο»: τόσο κοντὰ κι ὅμως τόσο μακριά…

Ἐξηγοῦμαι: πιστεύω ὅτι μὲ ΣΥΡΙΖΑ εἶναι ἀναπόφευκτη ἡ ἔξοδος ἀπὸ τὸ Εὐρώ, καὶ ὅτι μὲ Δραχμὴ εἶναι ἀναπόφευκτη ἡ διατήρηση ἑνὸς (ἐνδεχομένως σκληρώτερου) Μνημονίου. Σὲ περίπτωση νίκης τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ὁ Ἀλ. Τσίπρας μπορεῖ νὰ υἱοθετήσει μία ἀπὸ τὶς ἑξῆς δύο συμπεριφορές:

(α) νὰ τηρήσει τὴν στάση «νὰ καοῦν τὰ κάρβουνα»: μονομερὴς καταγγελία, τσαμπουκᾶς καὶ ἐκβιασμοὶ στοὺς Εὐρωπαίους κι ὅ,τι βγεῖ

ἢ (καὶ οἱ μεταξύ τους ἀναβαθμοὶ)

(β) νὰ μεταμορφωθεῖ μέσα σὲ 48 ὧρες σὲ ἕνα συνεπέστατο μετα-ΠΑΣΟΚ καὶ νὰ τηρήσει τὸ Μνημόνιο κανονικώτατα, μὲ κάποια ἀπίθανη δήλωση σὰν τὴν ἀνδρεοπαπανδρεϊκὴ «ὑπογράψαμε, οἱ βάσεις φεύγουν».

Γιὰ τὸ κατὰ πόσον τὸ (α) συνεπάγεται ἔξοδο ἀπὸ τὸ Εὐρὼ (δηλαδή: κλείσιμο τῆς στρόφιγγας τῆς χρηματοδότησης καὶ σχεδὸν ταυτόχρονη ἐθελούσια ἔξοδο τῆς χώρας ἀπὸ τὴν Εὐρωζώνη) δὲν θὰ ἐπιχειρηματολογήσω.

Τὸ ζήτημα μὲ τὸ (β) εἶναι τὸ ἑξῆς: ἀφ’ ἑνός, ἔχει ἤδη δημιουργηθεῖ διεθνῶς τὸ κλῖμα γιὰ τέτοιου μεγέθους οἰκονομικοπολιτικὴ ἀναμπουμπούλα σὲ περίπτωση νίκης τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ποὺ ἡ παραμονὴ στὸ Εὐρὼ ἀκόμα καὶ χωρὶς παλαβομάρες ἀπὸ πλευρᾶς τσιπραϊκῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως κρίνεται περίπου ἀπίθανη. (Παρεμπιπτόντως, ποιό πρόσωπο ἀπὸ τὸν ΣΥΡΙΖΑ μπορεῖ νὰ ἀναλάβει τὸ βάρος νὰ διαπραγματευτεῖ διεθνῶς σὲ αὐτὲς τὶς τρομακτικὰ κρίσιμες ἐξελίξεις; Ὁ Φούφουτος τῆς δεκάτης τρίτης συνιστώσας; Καὶ γιατί θὰ ἐνδέχετο νὰ τὰ καταφέρει; ἐπειδὴ ἔχει τὴν εὐχὴ τοῦ Ζίζεκ;)

Ἀφ’ ἑτέρου, στὴν Ἑλλάδα κάνουμε συχνὰ τὸ λάθος νὰ θεωροῦμε ὅτι τὸ συμφέρον τῶν «ξένων» εἶναι ἕνα καὶ ἑνιαῖο – ἐδῶ βασίζεται καὶ ἡ ρητορικὴ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ὅτι «δὲν τοὺς συμφέρει» νὰ βρεθοῦμε ἐκτὸς νυμφῶνος, ἄρα τὸ θέμα τελείωσε. Ἡ ἀλήθεια ὅμως πόρρῳ ἀπέχει: ὅσο κάποιοι ἐκεῖ ἔξω θέλουν καὶ τοὺς συμφέρει νὰ παραμείνει ἡ Ἑλλάδα στὴν Εὐρωζώνη, ἄλλο τόσο ἰσχύει καὶ τὸ ἀντίθετο. Τὰ κίνητρα πολλά: ἀπὸ τὴν ἁπλῆ κερδοσκοπία μέχρι τὴν ἐπιδίωξη γιὰ ἕνα «μικρὸ Εὐρὼ=μεγάλο Μάρκο», τὸν παραδειγματισμὸ τῶν ἄλλων κρατῶν ἢ ἁπλῶς τὴν θυμικὴ ἐκδικητικότητα τῶν ἀλλοῦ ψηφοφόρων (ἀλλὰ καὶ τῶν ἐκεῖ πολιτικῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι ψυχρὲς ὑπολογιστικὲς μηχανὲς ἀλλὰ ἄνθρωποι μὲ θυμικὸ ἢ ἐμμονὲς ποὺ τοὺς ἐπηρρεάζουν). Τὸ καλύτερο ἔδαφος γιὰ τὴν ἔξωθεν ἐπιδίωξη μιᾶς ἑλληνικῆς ἐξόδου θὰ εἶναι ἡ ἀνάληψη τῆς ἑλλαδικῆς ἐξουσίας ἀπὸ τὴν «κυβέρνηση τῆς Ἀριστερᾶς» τοῦ αὐθάδη κ. Τσίπρα. Δὲν θέλει καὶ πολὺ γιὰ νὰ ἐπικρατήσει τὸ χάος. Δηλαδή, σὲ τέτοιες περίεργες συνθῆκες, καὶ νὰ μὴν τὸ ἐπιδιώξουμε ἐμεῖς μπορεῖ νὰ τὸ ἐπιδιώξουν ἄλλοι γιὰ ἐμᾶς. Οἱ σωρηδὸν προεκλογικὲς εὐρωπαϊκὲς δηλώσεις γιὰ τὴν ἀνάγκη καὶ ἐπιθυμία παραμονῆς τῆς Ἑλλάδας στὸ Εὐρὼ μποροῦν νὰ ἀναγνωσθοῦν καὶ ἔτσι: ὡς προετοιμασία ἑνὸς μετεκλογικοῦ «ἐμεῖς πάντως κάναμε ὅ,τι μπορούσαμε».

Γιατί τὸ κλείσιμο τῆς στρόφιγγας χρηματοδότησης σημαίνει σχεδὸν ταυτόχρονη ἐθελούσια ἔξοδο τῆς χώρας ἀπὸ τὴν Εὐρωζώνη; Μὴν ξαναλέμε τὰ βασικά: ἡ χώρα ἔχει «ἔλλειμμα», δηλαδὴ περισσότερα ἔξοδα ἀπ’ ὅτι ἔσοδα, καὶ τὴ διαφορὰ τὴν καλύπτει μὲ δανεικά. Ὅσο ἡ χώρα ἔχει ἔλλειμμα χρειάζεται συνεχῆ (καὶ δυστυχῶς ὅταν λέμε «συνεχῆ» ἐννοοῦμε «συνεχῆ») ροὴ δανεικῶν. Σὲ περίπτωση παύσης τῆς παροχῆς δανεικῶν, τὸ κράτος θὰ μποροῦσε νὰ συνεχίσει νὰ στέκεται ὄρθιο ἐντὸς Εὐρὼ μόνο ἂν μποροῦσε νὰ ἰσάσει αὐτοστιγμεῖ τὰ ἔσοδα μὲ τὰ ἔξοδα χάρη σὲ ἕναν μαγικὸ στιγμιαῖο μηδενισμὸ τοῦ ἑλλείμματος. Αὐτὸ ἁπλῶς δὲν γίνεται. Τὸ μόνο τέτοιο ἐνδεχόμενο θὰ ἦταν νὰ… διαλύσει κανεὶς πλήρως καὶ αὐθημερὸν τὸν Στρατὸ/ἐθνικὴ Ἄμυνα καὶ τὴν Ἀστυνομία (μὲ ἀποτέλεσμα ἕναν ἐσωτερικὸ καὶ δυὸ-τρεῖς ἐξωτερικοὺς πολέμους), κάτι συνεπὲς μὲ τὶς φαντασιώσεις κάποιων συνιστωσῶν ἀλλὰ εύτυχῶς ἀπολύτως ἀπίθανο- ποὺ καὶ πάλι δὲν ξέρω ἂν θὰ ἔβγαιναν οἱ ἀριθμοί… Ἄρα, ἡ χώρα βγαίνει ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ ἀσφυξία ἀποκτώντας τὴν δυνατότητα νὰ κόψει χρῆμα, δηλαδὴ νὰ γεννήσει πληθωριστικὸ χρῆμα μὲ ἐλάχιστη πλέον ἀξία. Νὰ ἐπιστρέψει ἄτακτα στὴ Δραχμή. Νὰ «ρίξει» σὲ μιὰ μέρα τὴν πραγματικὴ ἀξία μισθῶν, συντάξεων καὶ ἐν ὀλίγοις τῶν πάντων μὲ μιὰ ἔνταση ποὺ κανένα Μνημόνιο δὲν θὰ ὀνειρευόταν νὰ καταφέρει.

Γιατί ὅμως ἡ ἐπιστροφὴ στὴν Δραχμὴ συνεπάγεται ἕνα νέο Μνημόνιο;

Ὅσα χαρτάκια κι ἂν τυπώσει καὶ τὰ βαφτίσει χρῆμα, τὸ κράτος θὰ συνεχίσει νὰ ἔχει οἰκονομικὲς ἀνάγκες ποὺ δὲν θὰ μποροῦν νὰ ἱκανοποιηθοῦν παρὰ μόνο μὲ δανεικὰ – ἰδίᾳ δὲ σὲ ἐκεῖνες τὶς ζοφερὲς συνθῆκες, μὲ τὴν πρωτόγνωρη δυσκολία στὶς εἰσαγωγές. Θὰ ζητήσει δανεικά, ἀλλὰ οἱ δανειστὲς θὰ θελήσουν κάποιες ἐγγυήσεις ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὄμορφο χαμόγελο τοῦ Ἀλέξη: οἱ ἐγγυήσεις, εἴτε ὀνομαστοῦν ἔτσι εἴτε ἀλλιῶς, θὰ εἶναι ἕνα νέο Μνημόνιο ἀνάμεσα σὲ δανειστὲς καὶ δανειζόμενο. Τὸ ὁποῖο ὅμως θὰ δημιουργηθεῖ σὲ ἐντελῶς νέες καὶ πολὺ χειρότερες συνθῆκες: ἔξω ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ὅση τέλος πάντων ἀλληλεγγύη τῆς Εὐρωζώνης, μετὰ ἀπὸ μία παταγώδη ἀποτυχία στὴν τήρηση τῶν προηγούμενων συμφωνηθέντων, ἴσως μὲ μιὰ κάποια ἐκδικητικότητα καὶ λοιπὰ καὶ λοιπά… Μὲ ὅρους δυσχερέστερους, ὄχι βέβαια καλύτερους. Μιὰ τέτοια ἐξέλιξη προβλέπεται πραγματικὰ ζοφώδης, πέρα ἀπὸ τὴν φαντασία αὐτῶν ποὺ νομίζουν ὅτι δὲν ἔχουν νὰ χάσουν παρὰ μόνο τὶς ἀλυσίδες τους.

Αὐτὰ πιθανότατα τὰ γνωρίζει ἤδη καλῶς, κάλλιστα κι ὁ ἴδιος ὁ πρόεδρος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Ἔχει ἤδη ἀναλυθεῖ στὸ Antinews τὸ γιατί ἐνδεχομένως ὁ Τσίπρας νὰ ἐπιθυμεῖ τὴν ἔξοδο στὴ Δραχμή. Παράλληλα, ἤδη δίνει σαφέστατα πατήματα γιὰ μιὰ μετεκλογικὴ συνέχιση τοῦ Μνημονίου ὑπὸ ἄλλο ὄνομα. Ὅταν λέει «θὰ ἀκυρώσουμε τὸ Μνημόνιο καὶ θὰ τὸ ἀντικαταστήσουμε μὲ ἕνα σχέδιο σωτηρίας σὲ συνεννόηση μὲ τοὺς ἑταίρους μας», τί στὸ καλὸ εἶναι αὐτὸ τὸ «σχέδιο σωτηρίας σὲ συνεργασία μὲ τοὺς ἑταίρους» ἂν ὄχι ἕνα ἀκόμα «Μνημόνιο συνεργασίας»; (Καὶ γιατί νὰ πιστεύουμε ὅτι θὰ εἶναι καλύτερο; Ἐπειδὴ θὰ τὸν… πάρουν ἀπὸ φόβο οἱ Εὐρωπαῖοι;) Τὸ νὰ παίζεις μὲ τὶς λέξεις εἶναι ὕψιστη πασοκικὴ τέχνη, ἀλλὰ ἐδῶ καὶ μιὰ ὁλόκληρη Μεταπολίτευση τὸ κουράσαμε τὸ συγκεκριμένο ἐργόχειρο.

Ἀπὸ τὴν «ἔξοδο ἀπ’ τὸ Μνημόνιο καὶ παραμονὴ στὸ Εὐρὼ» ξεκινήσαμε, στὴν «ἔξοδο ἀπὸ τὸ Εὐρὼ καὶ παραμονὴ στὸ Μνημόνιο» θὰ φτάσουμε… Καὶ Μνημόνιο καὶ Δραχμὴ λοιπόν;

Θεὸς φυλάξοι.

Ἀστυάναξ Καυσοκαλυβίτης