Τα 5 κριτήρια που θα διαμορφώσουν το εκλογικό αποτέλεσμα στις 17 Ιουνίου

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου αποτύπωσαν με τον πιο δραματικό τρόπο την οργή και την αγανάκτηση των πολιτών για μια αδιέξοδη πολιτική, που έχει σχεδόν ισοπεδώσει τα λαϊκά στρώματα, αλλά και τη μεσαία τάξη, χωρίς να δίνει προοπτική και ελπίδα στον τόπο. Αυτή η ψήφος της οργής και της αγανάκτησης είχε, τελικά, ως αποτέλεσμα την ακυβερνησία, καθώς οι πολιτικές δυνάμεις δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν και να αναλάβουν από κοινού την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου.

Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου, εκ των πραγμάτων, αποκτούν δραματικό χαρακτήρα για το μέλλον της χώρας. Αυτή τη φορά, οι πολίτες καλούνται να ψηφίσουν υπεύθυνα, δίνοντας καθαρή εντολή για την παραμονή της χώρας στο ευρώ και μη αφήνοντας περιθώρια με την ψήφο τους για τη συνέχιση της ακυβερνησίας. Τι μπορεί να έχει αλλάξει μέσα σε 40 μέρες από την προηγούμενη μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση για να εξηγηθεί η αλλαγή των κριτηρίων με βάση τα οποία θα ψηφίσουν οι πολίτες;

●Πρώτον, το δίλημμα «Μνημόνιο ή αντι-Μνημόνιο» δεν υφίσταται πια. Το Μνημόνιο, όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα, αποτελεί παρελθόν στη συνείδηση της κοινής γνώμης. Είναι, άλλωστε, χαρακτηριστικό ότι κανένα κόμμα -ούτε καν το ΠΑΣΟΚ- δεν υπερασπίζεται πλέον τη συνταγή του
Μνημονίου, αλλά άπαντες μιλούν για τις δυνατότητες επαναδιαπραγμάτευσής του. Στη νέα αυτή πραγματικότητα έχει παίξει καθοριστικό ρόλο το νέο τοπίο που διαμορφώνεται στην Ευρώπη. Η επικράτηση του Ολάντ στη Γαλλία, η περιθωριοποίηση της Μέρκελ και του μοντέλου που προωθεί για μια Ευρώπη λιτότητας και το ηχηρό SOS που εκπέμπει πλέον η Ισπανία οδηγούν αναγκαστικά στην αναθεώρηση του μοντέλου «διάσωσης» των χωρών του Νότου, με πρώτη απ’ όλες την Ελλάδα. Οι πολίτες δεν συγκινούνται πια από το δίλημμα «Μνημόνιο ή αντι-Μνημόνιο», αν και εξακολουθεί να τους το θέτει επιτακτικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας.

Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι στην τελευταία δημοσκόπηση της Rass για τον Ελεύθερο Τύπο, οι ερωτώμενοι προκρίνουν σε ποσοστό 76,4% ως εφικτή και συμφέρουσα λύση για τη χώρα την επαναδιαπραγμάτευση κάποιων όρων του Μνημονίου και μόνο σε ποσοστό 22,3% επιθυμούν την καταγγελία του. Εχοντας προεξοφλήσει σχεδόν ότι το Μνημόνιο θα αλλάξει, οι πολίτες ψάχνουν αυτόν που θα είναι σε θέση να το επαναδιαπραγματευθεί καλύτερα. Στην ίδια έρευνα, ανάμεσα σε Σαμαρά και Τσίπρα, εμπιστεύονται για την επαναδιαπραγμάτευση σε ποσοστό 52,4% τον Σαμαρά και σε ποσοστό 30,8% τον Τσίπρα.

● Δεύτερον, το κύριο κριτήριο με το οποίο ψηφίζουν οι πολίτες είναι η παραμονή της χώρας στο ευρώ. Ετσι απαντά το 42,3% των ερωτηθέντων, έναντι 34,3% που θεωρεί ως βασικό κριτήριο την αντίδραση στις πολιτικές που μας έφεραν ως εδώ. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι στις επόμενες εκλογές η ψήφος της ευθύνης και της ευρωπαϊκής προοπτικής είναι πιο ισχυρή έναντι της ψήφου της οργής, που κυριάρχησε στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Η δήλωση του πρώην πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή, που έκανε λόγο για τη «σοβαρή πιθανότητα μιας πολύ οδυνηρής περιπέτειας για όλους μας», επισημαίνοντας ότι «η άποψη ότι δεν μπορούμε να πάθουμε τίποτα χειρότερο είναι εσφαλμένη, ειδικά όταν η Ιστορία του τόπου μάς διδάσκει ότι κατά κανόνα μεγάλες πολιτικοκοινωνικές κρίσεις επέφεραν και εθνικές συμφορές», ενισχύει αποφασιστικά το κριτήριο μιας ψήφου εθνικής ευθύνης στις επικείμενες εκλογές.

● Τρίτον, η δυνατότητα διακυβέρνησης του τόπου με το σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης θα αποτελέσει βασικό κριτήριο στην κάλπη της 17ης Ιουνίου. Τα διδάγματα από τις διερευνητικές εντολές και τα όσα ακολούθησαν μετά την 6^η Μαΐου είναι σημαντικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι η λέξη «αυτοδυναμία» έχει εκλείψει -ορθώς- από το λεξιλόγιο της Ν.Δ., καθώς το ζητούμενο πλέον είναι η εθνική συνεννόηση και η συνεργασία στη βάση της διάσωσης της χώρας και της παραμονής της στο ευρώ. Πάνω σ’ αυτή τη βάση οικοδομήθηκε το ευρωπαϊκό πατριωτικό μέτωπο, το οποίο συγκροτεί ο Αντώνης Σαμαράς, σε αντίθεση με την ουσιαστική απομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κάνει λόγο για μια «αριστερή κυβέρνηση», έχοντας κλειστή την πόρτα του ΚΚΕ και αφήνοντας την ελπίδα μιας μικρής ανοιχτής… χαραμάδας από πλευράς ΔΗΜ.ΑΡ. Χαραμάδα όμως που δεν μπορεί με τίποτα να υπάρξει παράλληλα με την καταγγελία του Μνημονίου, για την οποία δεσμεύθηκε ακόμη και προχθές ο Αλέξης Τσίπρας.

● Τέταρτο βασικό κριτήριο που θα λάβουν υπόψη τους οι ψηφοφόροι σε αυτές τις εκλογές είναι η καλύτερη δυνατή αξιοποίηση από την πλευρά της Ελλάδας του νέου ευρωπαϊκού τοπίου. Ολα τα μηνύματα από τους δανειστές μας θεωρούν ως αυτονόητη προϋπόθεση από πλευράς μας το σεβασμό του Μνημονίου, αφήνοντας, όμως, για πρώτη φορά ανοιχτό το ενδεχόμενο για σοβαρές τροποποιήσεις στο πλαίσιο μιας ευρείας επαναδιαπραγμάτευσης.

Από την άλλη μεριά, οποιαδήποτε αναφορά σε καταγγελία του Μνημονίου αποδοκιμάζεται από το σύνολο σχεδόν των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Είναι χαρακτηριστική η σκληρή απόρριψη που βίωσε ο Αλέξης Τσίπρας στην ευρωπαϊκή του περιοδεία, με αρνητικές αναφορές από Γάλλους σοσιαλιστές, Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες, ακόμη και τον «πράσινο» Κον Μπεντίτ, εμβληματική προσωπικότητα της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

● Πέμπτο κριτήριο που θα καθορίσει τη στάση στο δίπολο Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ είναι τα προγράμματα που κατέθεσαν ο Αντώνης Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας. Η βασική διαφορά των δύο προγραμμάτων είναι στην κοστολόγηση και το ρεαλισμό. Είναι φανερό ότι ο Αλέξης Τσίπρας, έχοντας το πλεονέκτημα της μη συμμετοχής στη διακυβέρνηση του τόπου τα τελευταία 30 χρόνια, αισθάνεται «ελεύθερος» να τάξει πράγματα που ξέρει και ο ίδιος πολύ καλά ότι δεν γίνονται.

Από την άλλη πλευρά, ο Αντώνης Σαμαράς έχοντας καεί με το χυλό φυσάει και το γιαούρτι και προσπαθεί να είναι όσο το δυνατόν πιο προσεκτικός, έτσι ώστε αυτά που δηλώνει ότι θα επαναδιαπραγματευθεί να κινούνται μέσα στο πλαίσιο του εφικτού και να μην παραπέμπουν με κανέναν τρόπο στη λογική τού «λεφτά υπάρχουν», που έχει αποδειχτεί καταστροφική για τα κόμματα εξουσίας.  


ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΒΑΡΑΣ