Άννα Διαμαντοπούλου: «Θα σας έχω πάντα στην καρδιά μου»

Ευχαριστήριο τηλεγράφημα έστειλε η Άννα Διαμαντοπούλου προς τα μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Αδιόριστων Εκπαιδευτικών μετά την επιβεβαίωση ότι μένει εκτός Βουλής. «Δύο χρόνια τώρα είχα πάρα πολύ άγχος. Σας ευχαριστώ πολύ που ήσασταν δίπλα μου κάθε στιγμή. Στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, στη NET, σε κάθε πόλη και χωριό αυτής της χώρας. Τα κείμενά σας συντρόφευαν κάθε λέξη και απόφασή μου. Τώρα ήσυχη μπορώ να ξεκουραστώ».

 

Πριν από λίγο η πρώην Υπουργός, η πρώην Βουλευτής, η πρώην «θέλω να μοιάσω στη Θάτσερ» προέβη σε εκτενείς δηλώσεις:

«Ήμουν πιστή στις απόψεις μου, στα ιδεώδη και στις αρχές του ΠΑΣΟΚ μέχρι τέλους. Όταν το Μνημόνιο ψηφιζόταν 5 Μαΐου εγώ φρόντισα να ψηφισθεί νόμος για τη διάλυση του δημόσιου σχολείου στις 4 Μαΐου, πιο γρήγορη και από τη σκιά μου. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί παρέμειναν άνεργοι, έχοντας πια περισσότερο χρόνο για τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους. Έμαθαν να ζουν λιτοδίαιτα, με βάση το σπαρτιατικό μοντέλο διαβίωσης. Οικογένειες ήρθαν πιο κοντά, αφού χιλιάδες άνθρωποι, που κάθε χρόνο πήγαιναν από σχολείο σε σχολείο σε όλα τα μήκη και πλάτη της επικράτειας, πλέον έμειναν σπίτι τους. Και αν είπαμε και καμιά βαριά κουβέντα, ναζάκια ήταν,
κουτούτσικα, για να μη θεωρείτε δεδομένη…! Συγγνώμη, παρεκτράπην, αλλά φταίει η συγκίνηση.

Και αυτά τα παιδιά, οι μαθητές, πόσο θα μου λείψουν. Ξέρω, όμως, ότι δε θα με ξεχάσουν. Γιατί μου χρωστάνε… Πόσοι μαθητές πια γυρίζουν νωρίτερα στο σπίτι τους, αφού δεν χάνουν ούτε ένα λεπτό παραπάνω στο σχολείο σε περιττές ενισχυτικές και πρόσθετες διδακτικές στηρίξεις. Πόσοι μαθητές πλέον ξέρουν τι σημαίνει το σχολείο χωρίς τοίχους, δηλαδή ανύπαρκτο σχολείο. Και πάντα με καινοτόμες δράσεις διαπαιδαγώγησης μάθαμε στα παιδιά να αγαπούν τα βιβλία. Τόσα χρόνια οι μαθητές έκαιγαν ή πετούσαν τα βιβλία. Δεν καταλάβαιναν την αξία τους. Όταν, όμως, δεν τα είχαν, όταν στην καλύτερη περίπτωση είχαν φωτοτυπίες, τότε τα εκτίμησαν. Το βιωματικό παιχνίδι είναι ίσως μία από τις πιο πετυχημένες μεθόδους διδασκαλίας.

Και για να μην αδικώ το έργο μου, δεν ασχολήθηκα μόνο με την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Δεν ήμουν εγώ που κατήργησα, στα πλαίσια της δημοκρατίας και της ελευθερίας, το άσυλο; Δεν ήμουν εγώ που έκοψα τα περιττά έξοδα από τα πανεπιστήμια (καθηγητές, βιβλία κλπ), στοχεύοντας σε μία άλλη πρόσβαση στη γνώση;

Θέλω να ευχαριστήσω την άξια συνεργάτιδά μου, Εύη Χριστοφιλοπούλου, που στάθηκε δίπλα μου, πιστή φίλη, εγώ ο Λούκυ Λουκ εκείνη ο Ρανταπλάν. Μα πάνω από όλα θέλω να ευχαριστήσω εσάς, τον λαό μου, που επιτέλους με άφησε να ηρεμήσω, να ξεκουραστώ, να συνταξιοδοτηθώ. Πολλές επιστολές έφταναν τελευταία στο γραφείο μου… Άλλοι μου σχεδίαζαν ταξίδια με ελικόπτερα, άλλοι μου περιέγραφαν θέρετρα με μινιμαλ διακόσμηση σε μέταλλο και αποχρώσεις του γκρι. Ειλικρινά, μου φτάνει η σκέψη σας και η καλή σας πρόθεση. Θα σας έχω πάντα στην καρδιά μου».

http://www.thepressproject.gr/theme.php?id=19495