Ο πανικός του συστήματος μας στέλνει στην δραχμή

Προσωπικά δεν πιστεύω στην θεωρία της «συνωμοσίας της δραχμής». Πιστεύω όμως ότι αργά ή γρήγορα θα καταλήξουμε στο εθνικό μας νόμισμα από αβελτηρία του πολιτικού συστήματος εξουσίας και από τον πανικό των μέχρι πρότινος πανίσχυρων μηχανισμών της διαπλοκής που νομίζουν ότι μπορούν ακόμη να επιβάλλουν στην κοινωνία τις δικές τους…συνταγές διάσωσης.

Κανένας Έλληνας τραπεζίτης δεν θα ήθελε να δει μια άτακτη χρεοκοπία. Και κανένας μεγαλοεπιχειρηματίας, καναλάρχης ή εκδότης δεν εύχεται την έξοδο από την Ευρωζώνη. Γιατί ειδικά οι τελευταίοι, είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα κρατικοδίαιτοι και προσανατολισμένοι στην ολοένα και μικρότερη «πίτα» της εσωτερικής αγοράς. Ούτε εξάγουν κάτι, ούτε παράγουν κάτι που θα μπορούσε να κερδίσει σε όρους ανταγωνιστικότητας από μιά επιστροφή στη δραχμή. Το κράτος έχουν μάθει να αρμέγουν και τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Οπότε η έξοδος από την ευρωζώνη θα αποτελέσει γι αυτούς εφιάλτη…

Το πρόβλημα είναι δυστυχώς ότι όλοι αυτοί που εξακολουθούν να νομίζουν ότι ορίζουν τις τύχες της χώρας, δεν είναι σε θέση να προασπίσουν ούτε τα συμφέροντα τους. Έχουν κυριευτεί από τρόμο και

λειτουργούν υπό το κράτος ταμειακής απόγνωσης. Προσπαθούν έτσι να αποτρέψουν το μοιραίο, εκβιάζοντας ανίερες πολιτικές συμπράξεις και δίνοντας καταδικασμένη μάχη οπισθοφυλακής με τον ίδιο τον ελληνικό λαό.

Προφανώς δεν έχουν αντιληφθεί ότι με αυτό το τρόπο επιταχύνουν την μετωπική σύγκρουση και τον εκτροχιασμό του τρένου της ελληνικής οικονομίας. Γιατί πρωτίστως, αρνήθηκαν να αντιληφθούν, να παραδεχτούν και να χωνέψουν το μήνυμα των πρόσφατων εκλογών.

Η ψήφος της 6^ης Μαΐου μπορεί να ξάφνιασε ή και να σόκαρε, είχε όμως ένα σαφέστατο πολιτικό μήνυμα. Ο ελληνικός λαός απέρριψε κατηγορηματικά την συνέχιση της πολιτικής του μνημονίου. Όχι επειδή αρνείται να κάνει άλλες θυσίες. Αλλά επειδή δεν έχει πεισθεί ότι με αυτή την επώδυνη συνταγή, εξασφαλίζει τη διάσωση του…

Η διαμόρφωση του μετεκλογικού σκηνικού, υπήρξε ο απόλυτος ορισμός της ακυβερνησίας. Γιατί η ΝΔ , αν και υπέστη βαρύτατη εκλογική καθίζηση, κατάφερε να συγκρατήσει μία κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων, ενώ το ΠΑΣΟΚ, παρότι ευθύνεται για το σημερινή κατάντια, κατάφερε, προσωρινά τουλάχιστον, να μην εξαφανιστεί από τον εκλογικό χάρτη.

Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις από τη πλευρά τους, κατέγραψαν σημαντικά ποσοστά, αλλά όχι τέτοια που να διευκολύνουν οποιοδήποτε σενάριο σχηματισμού κυβέρνησης.

Προγραμματικές συγκλίσεις μεταξύ των δύο στρατοπέδων ήταν αδύνατον να υπάρξουν. Ούτε καν σε επίπεδο συνεννόησης «εθνικής προτεραιότητας». Ακριβώς γιατί οι μέν βλέπουν το μνημόνιο με τις όποιες παραλλαγές του ως μονόδρομο, και οι δε ως καταδίκη.

Το γεγονός αυτό, εξαρχής σήμαινε με βάση την κοινή λογική, ότι έπρεπε να πάμε σε δεύτερες εκλογές. Χωρίς χρονοτριβή και με απόλυτα διακριτό και προκαθορισμένο διακύβευμα: Τα κόμματα που τιμωρήθηκαν για την προσήλωση τους στις μνημονιακές επιταγές καλούνται να πείσουν το εκλογικό σώμα ότι οποιαδήποτε μονομερής πρωτοβουλία αθέτησης πληρωμών οδηγεί αυτόματα στη δραχμή. Και ο κ. Τσίπρας καλείται να εξηγήσει τον…τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό, ή κάτι παρεμφερές που να δικαιολογεί τις ανεδαφικές του υποσχέσεις.

Ατυχώς τα μέχρι πρότινος, δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, δεν θέλησαν να επωμισθούν αυτή την ευθύνη. Και να οδηγήσουν άμεσα τον τόπο σε εκλογές προκειμένου να ξεκαθαρίσει προς τα μέσα, αλλά και προς τα έξω η τελική επιλογή του ελληνικού λαού. Υπό την πίεση του συστήματος και των εσωκομματικών τους συσχετισμών, αναλώθηκαν μία ολόκληρη εβδομάδα, σε απίθανους πολιτικαντισμούς και ασκήσεις διακομματικής υποκρισίας, ακριβώς σαν κι αυτές που τιμώρησε πριν μία εβδομάδα ο ελληνικός λαός.

Ταυτόχρονα πέτυχαν και το ακατόρθωτο. Να αναγορεύσουν σε επίσημο συνομιλητή και ενδεχόμενο κυβερνητικό εταίρο, τον κύριο Τσίπρα!  Φτάνοντας μάλιστα, να ορίζουν ως προαπαιτούμενο την συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», όταν είναι προφανές ότι ο αρχηγός του αντιλαμβάνεται την «σωτηρία» με εντελώς…ανορθόδοξο τρόπο.

Δεν είμαι βέβαιος ποιος τελικά εκτίθεται και ποιος προβάλλεται ως «υπεύθυνη δύναμη» από αυτό το θέατρο του παραλόγου, αλλά το βέβαιο είναι πώς αυτή η εβδομάδα ακυβερνησίας θα στοιχίσει πολύ ακριβά στη χώρα. Γιατί οι δεύτερες εκλογές μπορεί να έχουν πολιτικό ρίσκο, αλλά δεν αποφεύγονται με κυβερνήσεις μειοψηφίας, ψήφους ανοχής, πρωθυπουργούς του 6% και άλλες τέτοιες απελπισμένες επινοήσεις…

 Του Γιώργου Χαρβαλιά

(δημοσιεύεται στον “Τύπο της Κυριακής”)