2 παρατηρήσεις σχετικά με τη διαδικασία διερεύνησης συγκρότησης Κυβέρνησης.

1^η

Όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν ιστορικές ευθύνες.

 Τις ευθύνες αυτές τις ανέλαβε πρώτη η Νέα Δημοκρατία εις βάρος της παράταξης και εις βάρος του αρχηγού της.

Όταν η χώρα κινδύνευε να βρεθεί εκτός Ευρώπης και Ευρώ εξαιτίας της ανεύθυνης πρότασης Παπανδρέου-Βενιζέλου για Δημοψήφισμα, η ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας ήταν μεγάλη και το βάρος της παραμονής της χώρας στην Ευρώπη έπεσε στο κόμμα μας.

Όταν η Νέα Δημοκρατία στήριξε την Κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν πρώτη στις δημοσκοπήσεις και ο Α. Σαμαράς επόμενος Πρωθυπουργός.

Η Νέα Δημοκρατία παρότι γνώριζε ότι η ίδια θα  έχει μεγάλο πολιτικό κόστος και ο Σαμαράς θα κινδύνευε να μην γίνει Πρωθυπουργός πήρε τη δύσκολη απόφαση μπαίνοντας στην Κυβέρνηση Παπαδήμου.

Η Νέα Δημοκρατία ζύγισε το πολιτικό της μέλλον με το μέλλον της χώρας και έβαλε πάνω από ΟΛΑ το δεύτερο.

Η νέα Δημοκρατία δεν κέρδισε ΤΙΠΟΤΕ από τη συμμετοχή της στην Κυβέρνηση Παπαδήμου αντίθετα έχασε τα ΠΑΝΤΑ.

Αυτή τη στιγμή η Νέα Δημοκρατία παραμένει η μόνη πολιτική υπεύθυνη δύναμη προτείνοντας είτε Κυβέρνηση εθνικής ενότητας είτε ανοχή σε κυβέρνηση αριστερών δυνάμεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «υποχρεωμένος» να συμμετάσχει στην Κυβέρνηση ή στη συγκρότηση αριστερής
σαν δεύτερο κόμμα και να προσπαθήσει να εφαρμόσει αυτά για τα οποία υπερψηφίστηκε από τον ελληνικό λαό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες, παρότι ο λαός τον στήριξε για να πραγματοποιήσει αυτά που υπόσχονταν προεκλογικά, γιατί:

-          Θεωρεί ότι θα «καταποντιστεί» πολιτικά με τη συμμετοχή αυτή (η Νέα Δημοκρατία δεν έκανε
αυτή την επιλογή για το καλό της χώρας;).

-           «παίζει» κομματικά παιχνίδια εις βάρος της χώρας ψαρεύοντας ψήφους για τις επόμενες εκλογές λέγοντας ψηφίστε με να βγω πρώτο κόμμα και μετά θα εφαρμόσω την πολιτική μου. Ο λαός αυτή τη στιγμή σου έδωσε μεγάλη δύναμη εκμεταλλεύσου τη, δεν μπορεί να προεξοφλείς το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών.

-          Είναι ανεύθυνη πολιτική δύναμη γιατί βάζει το κομματικό της συμφέρον πάνω από το συμφέρον της χώρας.

Σήμερα τα παπαγαλάκια της πολιτικής σκηνής πλέκουν το εγκώμιο του Τσίπρα και τον χαρακτηρίζουν του Ανδρέα Παπανδρέου του 2012.

Όντως είναι ο σύγχρονος Ανδρέας Παπανδρέου: ο δημαγωγός, ο πολιτικά ανεύθυνος, ο λαοπλάνος και καταστροφέας του τόπου. (όλα αυτά μένουν να επιβεβαιωθούν ή καλλίτερα οχι για την Ελλάδα).

Αυτά που αναφέρω παραπάνω δεν είναι πολιτικές κακίες και προσωπική εμπάθεια αλλά η αναγωγή στην πολιτική σκηνή όλων αυτών που αντιμετωπίζουμε στον εκπαιδευτικό κλάδο από την αντίστοιχη με το ΣΥΡΙΖΑ παράταξη της Συνεργασίας.

Μία συνδικαλιστική ανευθυνότητα, καταστροφολογία, με μαξιμαλιστικές απαιτήσεις και καμία μα καμία πρόταση στα προβλήματα της εκπαίδευσης. Για ΟΛΑ φταίει το Υπουργείο και η Κυβέρνηση!

Η λογική της είναι: η κάθε κυβέρνηση και το Υπουργείο θέλουν την καταστροφή της εκπαίδευσης, δεν συμμετέχουμε σε συζητήσεις και διάλογο γιατί είναι προσχηματικός, καταγγέλλουμε κάθε επιμόρφωση (όταν δεν είναι τις ώρες και μέρες που θέλουμε), κάθε αξιολόγηση (γιατί μπορεί να δείξει τις αδυναμίες μας και να συνδεθεί με την παραγωγή εκπαιδευτικού έργου), κάθε αλλαγή (γιατί καταστρέφεται το ιδανικό σχολείο που έχουμε σήμερα).

Αυτά βιώνουμε στο χώρο της εκπαίδευσης από τους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ και ξέρουμε καλά τι να περιμένουμε πολιτικά από αυτούς.

2^η

Η μόνη λύση είναι η μεγάλη Κεντροδεξιά παράταξη.

Ήδη έχουν ξεκινήσει οι συζητήσεις στο κόμμα (γι’ αυτό και ο Α. Σαμαράς στις σημερινές του δηλώσεις είπε: «Να ξέρει (ο Τσίπρας), όμως, ότι απέναντί του, τότε, θα βρει το Ευρωπαϊκό Κεντροδεξιό Μέτωπο.

Συστράτευση όλων των πολιτικών δυνάμεων του κεντροδεξιού χώρου. Ικανά στελέχη και μυαλά υπάρχουν και εκτός κόμματος.

Μην την πάθουμε πάλι όπως στη συγκρότηση των ψηφοδελτίων που όλοι οι εν ενεργεία βουλευτές πίεζαν να μην μπουν ικανά στελέχη στα ψηφοδέλτια για να μην χάσουν αυτοί τη θέση τους (και είδαμε τα αποτελέσματα).

Θα πρέπει να ενωθούμε απέναντι στον κοινό αντίπαλο, το αριστερό αντί-ευρωπαϊκό μέτωπο.

Από το Νοέμβριο και μετά έχουμε αποδείξει άλλωστε ότι υπεράνω όλων (προσωπικών φιλοδοξιών, εγωισμών, πολιτικού κόστους, εξουσίας) η Πατρίς.