To 2012 δεν θα υπάρξει κέρδος αλλά μόνο πόνος. Ο πόνος της λιτότητας που θα φέρει δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους, καθώς η ευρωζώνη βρίσκεται στο χείλος μιας νέας ύφεσης. Με την αισιοδοξία να βρίσκεται στα τάρταρα, η Χίδερ Στιούαρτ περιγράφει με άρθρο της στον «Guardian» την κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ευρώπη. Το 2011 ήταν η χρονιά των συνόδων κορυφής, των μεγάλων διακυμάνσεων στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Ηταν η χρονιά που αποδόσεις των ομολόγων έγιναν κομμάτι της καθημερινής μας κουβέντας. Το 2012 όμως θα είναι η χρονιά που εκατομμύρια άνθρωποι θα δεχτούν το ωστικό κύμα της κρίσης.
Αντί να απαντήσουν στους ψηφοφόρους τους, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί επέλεξαν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των αγχωμένων επενδυτών για μεγαλύτερες περικοπές δαπανών. Βασικός στόχος τους ήταν πώς θα ανακόψουν το σπρεντ των ιταλικών ομολόγων και πώς θα διατηρήσουν το «ΑΑΑ» της Γαλλίας.
Υποβαθμίζοντας την ευρωπαϊκή δυσφορία της ευρωζώνης σε αριθμούς ήταν ένας τρόπος για να συγκαλύψουν το γεγονός ότι κινδυνεύει η επιβίωση εκατομμυρίων ανθρώπων σε αυτό που οι τεχνοκράτες αποκαλούν «πραγματική οικονομία», αλλά οι περισσότεροι από εμάς θα αποκαλούσαν πραγματική ζωή. Δεν προκαλεί έκπληξη που η λαϊκή οργή διογκωνόταν, καθώς οι πολίτες παρακολουθούσαν την αποτυχία των ηγετών τους να τους προστατεύσουν από τους κερδοσκόπους. Από τους «Αγανακτισμένους» της Ελλάδας έως τους «Αγανακτισμένους» της Puerta del Sol της Μαδρίτης ο κόσμος εξέφρασε την οργή του.
Το 2012 ο θυμός του είναι πιθανό να είναι πιο διαδεδομένος και πιο έντονος. Μια πρόσφατη έκθεση από τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας στη Γενεύη προειδοποίησε για αύξηση της δυσαρέσκειας σε πολλές χώρες για το πώς κατανέμονται τα βάρη. Η παγκόσμια οικονομία αντιμετωπίζει μια χαμένη δεκαετία, μια παρατεταμένη περίοδο λιτότητας και αποπληθωρισμού ίδια με αυτή της Ιαπωνίας τη δεκαετία του 1990. Εκτός από τη λιτότητα και την οικονομική συρρίκνωση, οι τράπεζες της ευρωζώνης δυσκολεύονται ήδη με τον δανεισμό τους που, όταν γίνεται, γίνεται με επιτόκια-ρεκόρ. Παρά τα χαμηλότοκα δάνεια της ΕΚΤ οι τράπεζες αγωνίζονται για να λάβουν χρηματοδότηση. Εάν επαναληφθεί «μια Lehman Brothers», τότε η εμπιστοσύνη των καταθετών θα χαθεί και αυτό θα είναι καταστροφικό. Ομως, ακόμη κι αν σταθεροποιηθεί η ευρωζώνη, οι ευπαθείς τράπεζες θα σταματήσουν να δανείζουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Και τότε η αφηρημένη ιδέα της πιστωτικής κρίσης θα γίνει πραγματικότητα: οι πολίτες θα χάσουν τα σπίτια τους εξαιτίας των στεγαστικών, οι επιχειρήσεις θα απολύσουν εργαζομένους, γιατί θα έχουν πρόβλημα χρηματοδότησης. «Οι αγορές αντιδρούν θετικά στην είδηση της μεγαλύτερης δημοσιονομικής ενοποίησης και μετά αντιδρούν αρνητικά όταν η ενοποίηση οδηγεί σε χαμηλότερη ανάπτυξη» λέει ο οικονομολόγος Ολιβιέ Μπλανσάρ. Υπό όλες τις συνθήκες, λοιπόν, το 2012 θα είναι μια κακή χρονιά.
Αντί να απαντήσουν στους ψηφοφόρους τους, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί επέλεξαν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των αγχωμένων επενδυτών για μεγαλύτερες περικοπές δαπανών. Βασικός στόχος τους ήταν πώς θα ανακόψουν το σπρεντ των ιταλικών ομολόγων και πώς θα διατηρήσουν το «ΑΑΑ» της Γαλλίας.
Υποβαθμίζοντας την ευρωπαϊκή δυσφορία της ευρωζώνης σε αριθμούς ήταν ένας τρόπος για να συγκαλύψουν το γεγονός ότι κινδυνεύει η επιβίωση εκατομμυρίων ανθρώπων σε αυτό που οι τεχνοκράτες αποκαλούν «πραγματική οικονομία», αλλά οι περισσότεροι από εμάς θα αποκαλούσαν πραγματική ζωή. Δεν προκαλεί έκπληξη που η λαϊκή οργή διογκωνόταν, καθώς οι πολίτες παρακολουθούσαν την αποτυχία των ηγετών τους να τους προστατεύσουν από τους κερδοσκόπους. Από τους «Αγανακτισμένους» της Ελλάδας έως τους «Αγανακτισμένους» της Puerta del Sol της Μαδρίτης ο κόσμος εξέφρασε την οργή του.
Το 2012 ο θυμός του είναι πιθανό να είναι πιο διαδεδομένος και πιο έντονος. Μια πρόσφατη έκθεση από τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας στη Γενεύη προειδοποίησε για αύξηση της δυσαρέσκειας σε πολλές χώρες για το πώς κατανέμονται τα βάρη. Η παγκόσμια οικονομία αντιμετωπίζει μια χαμένη δεκαετία, μια παρατεταμένη περίοδο λιτότητας και αποπληθωρισμού ίδια με αυτή της Ιαπωνίας τη δεκαετία του 1990. Εκτός από τη λιτότητα και την οικονομική συρρίκνωση, οι τράπεζες της ευρωζώνης δυσκολεύονται ήδη με τον δανεισμό τους που, όταν γίνεται, γίνεται με επιτόκια-ρεκόρ. Παρά τα χαμηλότοκα δάνεια της ΕΚΤ οι τράπεζες αγωνίζονται για να λάβουν χρηματοδότηση. Εάν επαναληφθεί «μια Lehman Brothers», τότε η εμπιστοσύνη των καταθετών θα χαθεί και αυτό θα είναι καταστροφικό. Ομως, ακόμη κι αν σταθεροποιηθεί η ευρωζώνη, οι ευπαθείς τράπεζες θα σταματήσουν να δανείζουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Και τότε η αφηρημένη ιδέα της πιστωτικής κρίσης θα γίνει πραγματικότητα: οι πολίτες θα χάσουν τα σπίτια τους εξαιτίας των στεγαστικών, οι επιχειρήσεις θα απολύσουν εργαζομένους, γιατί θα έχουν πρόβλημα χρηματοδότησης. «Οι αγορές αντιδρούν θετικά στην είδηση της μεγαλύτερης δημοσιονομικής ενοποίησης και μετά αντιδρούν αρνητικά όταν η ενοποίηση οδηγεί σε χαμηλότερη ανάπτυξη» λέει ο οικονομολόγος Ολιβιέ Μπλανσάρ. Υπό όλες τις συνθήκες, λοιπόν, το 2012 θα είναι μια κακή χρονιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου