«Αγανακτισμένοι» και Νέα Μεταπολίτευση - Δεύτερο Μέρος
Οι «Αγανακτισμένοι», όσο παραμένουν μαζικό κίνημα αποδοκιμασίας της Μνημονιακής πολιτικής, έξω από κομματικά στεγανά, όσο παραμένει δηλαδή ειρηνικό και μαζικό, όσο συσπειρώνεται γύρω από την ελληνική σημαία, γίνεται ο φορέας αμφισβήτησης της ηγεμονίας ενός ολόκληρου καθεστώτος. Όχι απλώς μιας παραπαίουσας κυβέρνησης.
Η μοναδική απάντηση στον εκβιασμό τους
Είτε μας χρεοκοπήσουν είτε όχι, εμείς θα αξιοποιήσουμε τον πλούτο και τα ανταγωνιστικά μας πλεονεκτήματα για να ορθοποδήσουμε. Γι’ αυτό και δεν θα τους αφήσουμε να μας τα πάρουν «κοψοχρονιά». Γι’ αυτό συσπειρωνόμαστε γύρω από τη γαλανόλευκη.
– Κι αν θέλουν να μας πουν «εθνικιστές», ας μας πουν. Όταν οι Γερμανοί επισήμως βάζουν τις εκλογές του τελευταίου κρατιδίου τους πάνω από την Ευρώπη, εμείς γιατί να μη βάλουμε το εθνικό μας συμφέρον πάνω απ’ όλα;
– Κι αν θέλουν μας πουν «λαϊκιστές», ας μας πουν. Όταν περνάνε τους νόμους εκβιάζοντας όλη τη Βουλή, ακόμα – και πρωτίστως – τους ίδιους τους δικούς τους βουλευτές, τι νόημα έχει πια «τι θα μας πουν»; Τον πιο αισχρό λαϊκισμό τον κάνουν οι ίδιοι! Με εκβιαστικά διλήμματα που διχάζουν το λαό για το… καλό του! Πολύ σύντομα θα καταλάβουν ότι δεν έχει σημασία πια πως θα μας «στιγματίσουν». Αλλά πώς θα τους απομονώσουμε.
Σημασία δεν έχει τι θα πουν οι δανειστές μας. Αλλά τι θα πει ο Ελληνικός λαός.
Σημασία έχει ποιος θα αποδειχθεί ότι εκπροσωπεί τον Ελληνικό λαό.
Γιατί τους δανειστές μας ξέρουμε καλά ποιοι τους εκπροσωπούν.
Αυτοί μας εκβιάζουν με τη χρεοκοπία μας που είναι στο χέρι τους.
Εμείς τους εκβιάζουμε με το φαινόμενο ντόμινο που μπορεί να προκαλέσει η δική μας χρεοκοπία, σε όλη την Ευρώπη (και πέραν αυτής) και που θα τους στοιχίσει πολύ ακριβότερα.
Εμείς, αν μας χρεοκοπήσουν, μπορούμε να αξιοποιήσουμε την περιουσία μας για να ορθοποδήσουμε σύντομα. Φτάνει να μη μας την έχουν λεηλατήσει προηγουμένως…
Εκείνοι, αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα, θα πληρώσουν πολύ περισσότερα. Και το οικοδόμημα που έστησαν δεν θα συνέλθει ποτέ.
Είναι κακό πράγμα οι «εταίροι» να καθορίζουν τις σχέσεις τους με ωμούς εκβιασμούς. Δεν ήταν αυτή η Ένωση που ονειρευθήκαμε! Αλλά αν έτσι την κατάντησαν, αυτοί θα πληρώσουν πρώτοι τα λάθη τους.
Η Ελλάδα πληρώνει τα λάθη της ψευδεπίγραφης ευημερίας χωρίς παραγωγή, που έζησε τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά και εκείνοι θα πληρώσουν το σφάλμα μιας ψευδεπίγραφης Ένωσης χωρίς Αλληλεγγύη.
Όταν δαπανούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας για να αγοράζουμε τα προϊόντα τους (συνήθως υπερτιμημένα) ήμασταν «καλοί».
Όταν μας δάνειζαν πέρα από τις αντοχές μας για να χρηματοδοτούμε τα δικά τους πλεονάσματα με τα δικά μας ελλείμματα, ήμασταν «καλοί».
Κι αφού τους πληρώσαμε και ως πελάτες και ως δανειστές, τώρα μας… «τιμωρούν» από πάνω! Και τους πληρώνουμε και ως τοκογλύφους!
Δεν ζητήσαμε να μας κάνουν χάρη. Ζητήσαμε να μας δώσουν ευκαιρία να διορθώσουμε τα σφάλματα του παρελθόντος.
Μας φέρθηκαν με ωμότητα: ποντάροντας στην αδυναμία του χρεωμένου. Καιρός να τους φερθούμε ανάλογα: ποντάροντας στο ρίσκο του δανειστή!
Δεν είναι δικό μου αυτό. Το έλεγε ο John Meynard Keynes:
– Όταν χρωστάς χίλιες λίρες στην Τράπεζα και δεν έχεις να πληρώσεις το πρόβλημα το έχεις εσύ.
– Όταν χρωστάς ένα δισεκατομμύριο στην Τράπεζα και δεν έχεις να πληρώσεις, το πρόβλημα το έχει η Τράπεζα.
Αυτό είναι το ρίσκο του δανειστή!
Αφού τα θέλει ο… αποτέτοιος τους, ας το νιώσουν λιγουλάκι…
Δύο διακριτοί «πόλοι»
Απ’ όλους τους Έλληνες πολιτικούς ο κορυφαίος που παλεύει για να αλλάξει η Πολιτική πριν διαλύσει τα πάντα και πριν πτωχεύσει η χώρα, είναι, όντως, ο Αντώνης Σαμαράς.
Ήδη αυτός έχει θέσει το αίτημα της Επαναδιαπραγμάτευσης: και του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου.
Όσο τον πιέζουν να υποχωρήσει κι εκείνος αντιστέκεται, τόσο μετατρέπεται σε φορέα πολιτικής αμφισβήτησης και διαχείρισης της Ανατροπής.
Γιατί η αλλαγή της Οικονομικής πολιτικής δεν θα είναι μόνο Ανατροπή του καθεστώτος του υπερδανεισμού – και της υποτέλειας μέσω υπερδανεισμού – στην Ελλάδα. Αλλά και Ανατροπής ενός ευρωπαϊκού συστήματος που αντί να ενώνει την Ευρώπη, τη διχάζει. Κι αντί να την οδηγεί στην ευημερία, την οδηγεί στη συνολική πτώχευση και στις κοινωνικές εκρήξεις.
Το μαζικό κίνημα των «Αγανακτισμένων» δίνει το ισχυρότερο επιχείρημα στο Σαμαρά: Αλλάξτε την οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, γιατί ούτε τη χρεοκοπία της θα γλιτώσετε, ούτε την κατάρρευση μιας σειράς άλλων χωρών της ευρωζώνης θα αποφύγετε. Κι αυτό θα σας στοιχίσει πολύ περισσότερο από τη χρεοκοπία της Ελλάδας.
Κι από την άλλη πλευρά, ο Σαμαράς, όσο επιμένει να αντιστέκεται και να ζητά Επαναδιαπραγμάτευση, δίνει στο κίνημα των «Αγανακτισμένων» πολιτική διάσταση και ρεαλιστική αιχμή στον αγώνα τους.
Η πίεση στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να αποχωρήσει κερδίζει κόσμο, ακριβώς γιατί απέναντί της έρχεται ένας ηγέτης που από τώρα διεκδικεί αυτά που δεν μπορεί να διεκδικήσει το ΠΑΣΟΚ.
Ούτε του Γιώργου Παπανδρέου, ούτε του Βαγγέλη Βενιζέλου…
Επειδή ο Σαμαράς αντιστέκεται, εκεί που ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος υπογράφουν.
Η δυναμική των δύο πόλων…
Αν δεν υπήρχαν οι «αγανακτισμένοι», ο Σαμαράς έπρεπε να τους εφεύρει.
Κι αν δεν υπήρχε ο Σαμαράς, οι Αγανακτισμένοι έπρεπε να τον «εφεύρουν».
Και για να εξακολουθήσουν να ανατροφοδοτούνται μεταξύ τους αυτοί οι δύο «πόλοι» (ο μαζικός στις πλατείες και ο πολιτικός στο προσκήνιο) πρέπει να παραμείνουν διακριτοί μεταξύ τους.
Να μην υπάρξει άμεση ταύτισή τους. Ούτε αποξένωση ανάμεσά τους.
Στο αμέσως επόμενο διάστημα οι πιέσεις του Σαμαρά να συναινέσει θα πολλαπλασιαστούν. Ακριβώς για να τον εμφανίσουν «ίδιο» με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να αφήσουν το κίνημα των αγανακτισμένων χωρίς πολιτική αιχμή.
Ταυτόχρονα θα πολλαπλασιαστούν και οι προβοκάτσιες, ώστε να υποχρεωθεί ο Σαμαράς να αποκηρύξει τους «αγανακτισμένους».
Και οι δύο προσπάθειες πρέπει να πέσουν στο κενό. Και για να γίνει αυτό, Αγανακτισμένοι και Σαμαράς πρέπει να κρατήσουν απόσταση ασφαλείας μεταξύ τους. Αλλά να έχουν πλήρη επίγνωση των συνεργειών ανάμεσά τους…
Οι μεν να κάνουν αυτό που νιώθουν και μπορούν.
Ο δε να κάνει αυτό που πρέπει και αντέχει.
Τη δυναμική των «αγανακτισμένων» μπορεί να την εκφράσει μόνον όποιος αντιστάθηκε στους εκβιασμούς της μιζέριας και της υποταγής.
Και οι αγανακτισμένοι μπορούν να ελπίζουν και να κερδίζουν έδαφος, μόνον όταν υπάρχει κάποιος στο πολιτικό σύστημα που δεν υποκύπτει και αντιστέκεται.
– Οι «αγανακτισμένοι» για να παίξουν το ρόλο τους, πρέπει να αποδείξουν ότι παραμένουν κομματικά ανεξάρτητοι κι ό,τι μπορούν να περιφρουρήσουν τον αγώνα τους από προβοκάτορες.
– Κι ο Σαμαράς για να παίξει το ρόλο του, πρέπει όχι μόνο να αντέξει στην πίεση, αλλά και να αποδείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί την Ανατροπή που θα ακολουθήσει.
Ποτέ δεν είχαμε πλησιάσει τόσο στη «νέα Μεταπολίτευση», που χρόνια τώρα οραματιζόμαστε (ιδιαίτερα όσοι προλάβουμε να ζήσουμε τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις της προηγούμενης)…
Είμαστε πολύ κοντά, αλλά και πολύ μακριά ταυτόχρονα: Οι παγίδες είναι μπροστά μας. Οι κίνδυνοι να γίνουν λάθη είναι ορατοί…
Το καινούργιο που γεννιέται, συνήθως το ονειρευόμαστε, αλλά δεν το φανταζόμαστε:
Ονειρευόμαστε ότι θα έλθει. Αλλά δεν φανταζόμαστε ως που θα φτάσει.
Το γεννά ο ίδιος ο λαός που αφυπνίζεται. Ο ίδιος λαός, που ανέχθηκε και χειροκρότησε και ψήφισε το παλιό που πεθαίνει, ο ίδιος ο λαός ενταφιάζει το παλιό. Παίρνει τη μοίρα του στα χέρια του!
Από την πλευρά του ηγέτη απαιτείται ο μέγιστος σεβασμός στο λαό.
Αλλά και η μέγιστη αποστροφή στο λαϊκισμό!
Γιατί ο λαϊκισμός δεν υπηρετεί το λαό. Τον χειραγωγεί.
Ο ηγέτης οφείλει να ηγείται, όχι να σέρνεται…
Κι οφείλει να υπηρετεί, όχι να χειραγωγεί.
Και κάτι τελευταίο: Κάθε καθεστωτική αλλαγή στην Ελλάδα κινδυνεύει να υπονομευθεί από μια εξωτερική – εθνική απειλή. Όποιος διαχειριστεί την Ανατροπή πρέπει να έχει και το νου να εξουδετερώσει έγκαιρα κάτι τέτοιο.
Ο Καραμανλής δεν το απέφυγε το 1974. Δεν κατάφερε να εξουδετερώσει τα αποτελέσματα της εθνικής κρίσης στην Κύπρο, ούτε στα χρόνια που ακολούθησαν.
Η επόμενη Μεταπολίτευση δεν πρέπει να σημαδευτεί από μια αντίστοιχη εθνική τραγωδία. Γιατί αυτό μπορεί να την ακυρώσει έγκαιρα.
Και τελικά η Ελλάδα πρέπει να γίνει ισχυρότερη με τη Νέα Μεταπολίτευση. Όχι να βγει σοβαρά τραυματισμένη και ανάπηρη…
Τηλέμαχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου